Rozdział VI

    Przebiegłam dzielącą mnie odległość od Andy’ego z prędkością światła. Byłam na niego wściekła. Nie po to nastawiałam wcześniej karku, żeby znowu go stracić, bo on miał chęć udzielenia się społecznie. Nie i jeszcze raz, nie.

Gniew mi pomógł. Przynajmniej ten jeden raz. Stanęłam pomiędzy Andrew, a Niną i odepchnęłam przyjaciela na bok. Nawet nie spojrzałam, co mu się stało.

Wygnaniec był silny. Wymierzył mi cios pięścią w brzuch. Wyjątkowo celny. Cofnęłam się dwa kroki do tyłu, zgięta w pół. Wzięłam głęboki oddech i ignorując ból, wyprostowałam się. Znowu zaatakowałam, a on odparował cios.

Nie pokonam go tak. Jestem za słaba z samym ostrzem.

- Andy, zjeżdżajcie stąd! – krzyknęłam, znowu uderzając Wygnańca. Kątem oka widziałam przyjaciela, który nie miał zamiaru się ruszyć. – Mówię serio, odjedź na bezpieczną odległość samochodem!

Podziałało. Chłopak podbiegł do auta i usiadł za kierownicą. Nina też gdzieś uciekła. Na całe szczęście.

Wygnaniec nie dawał za wygraną, a jego ciosy były coraz mocniejsze. Wzięłam mocny zamach i uderzyłam go rurką w brzuch, po czym szybko odskoczyłam. Nie zastanawiałam się, co z nim.

Wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy. Widziałam to, co zawsze. Jezioro, nad którego brzegiem stoję i bawię się Wodą. To zawsze pomagało. I wprawiało mnie w dobry nastrój.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą unaoczniony Żywioł. Teraz już nie ma szans.

Przez ten czas, który spędziłam w Domu Żywiołów, nauczyłam się wielu rzeczy na temat mojego daru. Na przykład tego, że Żywioł, którym pokieruję nie umysłem, ale własną siłą, wyrządzi większe zniszczenie. W tym wypadku, potrzebowałam tego.

Moja koordynacja ruchowa nie była perfekcyjna, ale byłam mistrzem wykopu z półobrotu. Wiedziałam, jak należy się ustawić, aby nie upaść. Jednak, zanim się tego nauczyłam, mój prawy bok był cały w siniakach i zadrapaniach. Mimo tego, osiągnęłam zamierzony cel. I byłam z tego dumna.

Ustawiłam się twardo na nogach i wykonałam zamach, uderzając stopą w magiczną kulę. Ta, pod wpływem uderzenia, poleciała prosto na Wygnańca, przygniatając go do ziemi. Chwilę potem rozpłynęła się.

Magia bywa ulotna.

Wróg nadal leżał, a ja nie traciłam czasu. Podbiegłam do niego i nachyliłam się, wbijając mu jednym, mocnym uderzeniem ostrze w serce.

Odwróciłam się, aby sprawdzić, jak radzą sobie pozostali. Damien, jak to Damien – nie potrzebował pomocy. Isabelle i Patric grali w jednej drużynie, co było z lekka dziwne, ale nie chciałam im przeszkadzać. Dogadywali się, a to już coś. Evelin i Jace również, na swój sposób, radzili dobie.

Rozejrzałam się jeszcze raz, aby do kogoś dołączyć. Do kogokolwiek i na coś się przydać. Gdzieś niedaleko ogrodzenia zobaczyłam, jak jakiś niewyraźny kształt wylądował bezwładnie na siatce. Burza blond włosów uświadomiła mi, że to Courtney. A gdzieś tam jest też Nina. I zaraz obie zginą.

Podbiegłam w stronę blondynki, która się nie ruszała. Cholera. Rzuciłam na nią okiem. Nie było dobrze, ale nie mogłam jej teraz pomóc. Obie słono byśmy za to zapłaciły. Dosłownie dwa metry od nas, szatynka odpychała ataki Wygnańca. Wróg stał do mnie tyłem, więc mnie nie widział. Spojrzenia moje i Niny się spotkały. Pokazałam jej, że ma być cicho i nadal odpychać ataki. Doskonale zrozumiała.

Zrobiłam dwa kroki do tyłu i znowu ruszyłam biegiem, prosto na Wygnańca. Krok przed nim, odbiłam się od ziemi i wskoczyłam mu na ramiona, uczepiając się go mocno, aby mnie nie zrzucił. Nie spodziewał się tego i oboje upadliśmy. Chwile szamotaliśmy się, walcząc o przewagę. Moim utrudnieniem, a zarazem zbawieniem było ostrze, które trzymałam w ręce. Odrobinę mi przeszkadzało, ale czekałam na moment, kiedy mogłam z niego zrobić pożytek.

Wygnaniec górował nade mną, uśmiechając się zwycięsko. Niedoczekanie jego. Zamyślił się na chwilę, zapewne zastanawiając się, na jaki sposób mnie zabić. Nie przewidział tylko, że ja też jestem żądna zemsty. Wykorzystałam tę jedną okazję i wbiłam mu rurkę w serce, a potem zrzuciłam go z siebie.

Wstałam z ziemi i otrzepałam spodnie z kurzu. Spojrzałam na Ninę, która stała kawałek dalej, patrząc na mnie z przerażeniem. No tak, zabiłam kogoś. Co z tego, że inaczej ten ktoś zabiłby ją. Zignorowałam jej wzrok i powiedziałam:

- Zabieraj Courtney do samochodu i z niego nie wychodźcie.

Dziewczyna pokiwała tępo głowom i zrobiła co jej kazałam.

Nie chciałam się nad nią rozczulać. Nade mną nikt nie płakał. Po prostu musiałam zrozumieć, jakimi zasadami rządzi się świat. Wszyscy zabijamy, aby przeżyć. Nie ważne czy chodzi o zwykłego człowieka, Wybrańca czy Wygnańca. Pod niektórymi względami te światy nie różniły się tak bardzo.

Zerknęłam, czy dziewczyny bezpiecznie dotarły do pojazdu, po czym podbiegłam w stronę Evelin i Jace’a. Kończmy tę zabawę.

Nie wiem, czy znałam tak dobrze moich przyjaciół czy może to była jakaś siła wyższa, ale porozumiewaliśmy się bez słów. Anioł, gdy tylko zauważył, że zmierzam w ich kierunku, wskoczył na Wygnańca, unieruchamiając go. Przyśpieszyłam i zamachnęłam się, wbijając mu moją broń w serce. Śmiertelną broń.

Widziałam wszystko, jak we mgle. Nagle przybiegło do nas jeszcze dwóch. Jace i Evelin szybko i skutecznie ich unieruchomili, a ja dwoma sprawnymi ruchami, zabiłam ich. Aniołowie stanęli, podpierając się na kolanach i ciężko dysząc. Ja zamknęłam oczy i skierowałam twarz ku niebu. Tak, to naprawdę najlepsza opcja możliwych, kiedy otaczają cię rasowi zabójcy.

- A masz, świrze!

Otworzyłam gwałtownie oczy i zobaczyłam Isabelle, która atakowała wroga Ogniem. Uśmiechnęłam się delikatnie, widząc jej upór. Kawałek dalej, stał Damien, gotowy do ataku. To ostatni do pokonania.

- Wracajcie do samochodu. – zwróciłam się w stronę Evelin i Jace’a.

Chłopak spojrzał na mnie z miną, która sugerowała, że oni nigdzie nie idą. Wywróciłam oczami.

- Mówię poważnie. Zaraz wszystko skończymy.

Anioł nadal przyglądał mi się podejrzliwie, ale po krótkiej chwili wahania, złapał za łokieć swoją dziewczynę i szybko skierowali się w stronę samochodu, który stał już niedaleko. Nie miałam już siły kłócić się z Andy’m o to, że tutaj podjechał.

De Winter uporał się z ostatnim Wygnańcem i rozmawiał o czymś z Patrickiem. W moją stronę szła Bella z miną, która nie wyrażała nic dobrego.

- Ja nie wiem, co to było, ale to nie było fajne. Zbierzemy naganę tysiąclecia od Cecile. – powiedziała, stając naprzeciwko mnie.

- Ale to nie była nasza wina. – zaprzeczyłam.

Wampirzyca prychnęła.

- Kochany Damien tak nakręci, że końcowa wersja będzie znacząco różniła się od oryginału. Wyjdzie na to, że sami na siebie napuściliśmy Wygnańców, a twoja mama wybrała się do nich na podwieczorek.

Westchnęłam. Coś czułam, że ta misja skończy się dla nas gorzej, niż poprzednia.

- Angie, masz zamiar tutaj zostać? – krzyknął Mason.

Zerknęłam na niego i pokręciłam głową. Kątem oka widziałam, że Wampirzyca już chce się odezwać, ale pociągnęłam ją za ramię sprawiając, że ta syknęła z bólu.

- Jedziemy na sąd ostateczny. – przypomniałam. W zamian, dziewczyna obdarzyła mnie olbrzymim uśmiechem.

Podbiegłam do samochodu i wsiadłam do niego, zajmując miejsce koło kierowcy. Zapięłam pas i odwróciłam się do reszty.

Courtney leżała z tyłu, z głową na kolanach Niny. Bella usiadła koło Patrica, Jace cicho rozmawiał o czymś z Evelin, a Damien próbował wszystkimi rządzić. Zapomniał tylko, że to moi przyjaciele. I oni nie panują sami nad sobą, więc nikt inny też nie zacznie nimi rządzić.

- Jak Courtney? – zapytałam, przekrzykując wszystkich.

- Wyjdzie z tego. – odpowiedziała cierpko jej przyjaciółka.

Ja naprawdę rozumiem dużo. Nawet bardzo. Ale, do jasnej cholery, uratowałam jej życie. I życie jedynej bliskiej jej osoby. A ona nie robi mi teraz łaski, odpowiadając na moje pytania.

Spojrzałam na osoby, które siedziały naprzeciwko dziewczyn. Na czyichś kolanach leżał mężczyzna, na oko mogłabym mu dać czterdzieści lat. Mimo tego, z ranami na twarzy wyglądał na dużo starszego.

Uniosłam głowę i zerknęłam na kobietę, która szeptała coś do ledwo przytomnego faceta. Wyglądała dużo gorzej od niego, ale trzymała się lepiej. Była cała we krwi, a jej blond włosy były poplątane.

Nasze spojrzenia się spotkały. Miała znajome, błękitne oczy i delikatne rysy twarzy. Mimo że nie wyglądała teraz jak miss świata, była piękna. I była najbliższą mojemu sercu osobą. Była moją mamą.

- Mama – szepnęłam, czując w gardle nieznośną gulę.

Kobieta uśmiechnęła się do mnie blado i nic nie odpowiedziała. Ale mi to wystarczyło. Była ze mną. Najważniejsze dla mnie osoby są bezpieczne. Na razie.

 ____________________________________________________________________________

Cześć. Nie będę biadolić nad treścią i jakością rozdziału, bo sami wiecie, że jest do dupy. 

Za to pomarudzę nad statystykami. Ja nie proszę o 943949399 komentarzy pod rozdziałem i 5939499393 milionów wyświetleń dziennie, nie. Tylko, że aktualne wyświetlenia nie są równomierne do komentarzy. Skoro wcześniej było po 20 komentarzy na rozdział to co dzieje się teraz? 

Odpowiedź nasuwa się sama, przynajmniej mi. Nie podoba Wam się kontynuacja. I rozumiem to. Naprawdę, wiem, że nieraz kontynuowanie czegoś na siłę nie jest dobre, dlatego podjęłam pewną decyzję. Mam jeszcze 3 rozdziały napisane i nie chciałabym, aby mój poświęcony czas poszedł w jakimś stopniu na marne. Opublikuję je (rutynowo, co dwa tygodnie) i poprzestanę na tym. 

Nie wiem czy usunę bloga, ale raczej nie, bo być może, kiedyś wrócę do tej historii. Ale to kiedyś. 

Weronika.