Rozdział V

Wróciliśmy taksówką do Akademii, nie wymieniając ze sobą, ani jednego zdania. W pokoju czekała na mnie zapłakana mama i zdezorientowana Kate. Zaraz po mnie, przyszedł Damien.

Mama chciała coś powiedzieć, ale chłopak uciszył ją gestem dłoni.

- Pora abyś dowiedziała się czegoś o swoim pochodzeniu – zwrócił się do mnie – Dawno temu na ziemi pojawiły się dwie rasy. Wampiry i Anioły. Mężczyźni tych ras zaczęli wiązać się z ludzkimi kobietami, a z tych związków rodzili się Wybrańcy. Są to osoby obdarzone jednym z czterech Żywiołów – Wodą, Ogniem, Ziemią lub Powietrzem. Dzieci Aniołów władają tymi mniej niszczycielskimi Żywiołami, chociaż to nie najlepsze określenie, bo każdy z nich jest śmiertelnie niebezpieczny. Anioły władają Powietrzem i Ziemią. Dzieci Wampirów kontrolują Wodę i Ogień.

Przerwałam mu swoim komentarzem.

- Czyli jestem pomiotem szatana, tak? – zapytałam, bo przecież Wampir to stworzenie, które zabija ludzi, aby przeżyć!

- Nie, Angie. Wampiry, które żywią się ludzką krwią żyją w książkach, mitach i twojej bardzo wybujałej wyobraźni. Żywią się tym, co ludzie, Anioły zresztą też. Jedyną różnicą jest fakt, że żyją kilkakrotnie dłużej niż człowiek oraz czytają w myślach. Anioły również kontrolują jeden Żywiołów i mają dar wpływu, a dzięki temu zmusić jakąś osobę do wykonania jakiejś czynności. Obie te rasy są dobre. Od lat walczymy z Wygnańcami, czyli Wybrańcami, którzy przeszli na ciemną stronę mocy.

- Gadasz jak w Gwiezdnych Wojnach. – Tak wiem, że to nie najlepszy tekst, ale co byście zrobili gdybyście w jednej chwili dowiedzieli się, że waszym ojciec jest jakaś postać z baśni czy rodem ze Zmierzchu?

- Angie, bądź przez chwile poważna! – wtedy usłyszałam pierwszy raz w życiu (i liczę, że ostatni), kiedy Damien na mnie wrzasnął. Potulnie usiadłam na krzesełku i kiwnęłam głową na znak, że ma kontynuować.

- Od lat Wybrańcy walczą z Wygnańcami, a pomagają nam Anioły i Wampiry.

- Czyli też jesteś…- miałam na końcu języka słowo demon, ale nie chciałam wszczynać nowej kłótni, która doprowadziłaby do nikąd. Zamiast tego powiedziałam – Wybrańcem?

W odpowiedzi kiwnął prawie nie zauważalnie głową.

Nastała głucha cisza. Lubię, kiedy jest cicho, ale teraz stawało się to niezręczne. Kate jakby czytał mi w myślach i ją przerwała:

- Co teraz będzie z Angie? Zabierzecie ją gdzieś? Co ze mną? – zapytała jednym ciągiem nie dając odpowiedzieć nikomu. Właściwie to mamie i Damienowi, bo ja sama nic na ten temat nie wiem.

- Angelina pojedzie ze mną do Domu Żywiołów, a ty zostaniesz Milczącą.

Obie równocześnie spytałyśmy:

- Czym?

- To osoba, która wie o naszym świecie i chroni naszą tajemnice wśród ludzi. Zabierzemy cię do Domu Żywiołów, gdzie zostaniesz zapoznana z zasadami Milczących i wrócisz do normalnego życia.

Nie wiele mi to wyjaśniło, ale nie miałam ochoty pytać o cokolwiek innego. W głowie miałam jedną myśl. Musze zostawić tutaj Kate i Andrew. Nie, nie mogę. Nie mogę zostawić tutaj najważniejszych osób w moim życiu.

- Nigdzie nie jadę. – powiedziałam stanowczo

- Musisz pojechać. Musisz się wyszkolić na wojownika. Tutaj nie ma takich warunków. – powiedział Damien.

- A, co jak ja nie chce być żadnym wojownikiem? Ktoś się mnie spytał czy chce być jakimś monstrum? Nie! Mam prawo zdecydować gdzie chce zostać!

- Nie masz tego wyboru. Jeżeli nie zaczniesz uczyć się korzystać ze swojego daru może stać się tobie krzywda. Jestem za ciebie odpowiedzialny i nie pozwolę, abyś tutaj została.

- Gadasz jakbyś był moją matką – warknęłam i spojrzałam na mamę, której do oczy napłynęły łzy. Po czym dodałam – Pojadę, jeżeli zabierzemy Kate i Andy’ego.

- Oni nie mogą pojechać – tak, w tej chwili on się wkurzył – Kate może by przeżyli, bo zostanie Milczącą, ale Andrew nic do tego.

- I tutaj się mylisz. Im bardzo dużo do tego. Jeżeli oni zostają tutaj, ja również. Skoro zadałeś sobie tyle trudu, żeby mnie znaleźć to bez problemu i ich prześlizgniesz do Domu Żywiołów. – mówiąc to uśmiechałam się słodko.

Nastała minuta ciszy, która dłużyła się jakby jedna sekunda była jedną godziną.

- Dobra. – warknął – Tylko oni i jedziemy do Domu Żywiołów.

- Co z moją mamą? – spytałam

- Jest bezpieczna tutaj. Nie ma potrzeby zabierać jej ze sobą. – powiedział i zwrócił się do Kate – Pójdziesz po Andrew? Musimy go ze wszystkim zapoznać zanim wyjedziemy.

Kate kiwnęła głową i natychmiast wyszła z pokoju. Zrobiło mi się jej żal. Nie zasłużyła na bycie Milczącą.

- Nie dałoby się im wymazać pamięci? – zapytałam

- Jesteśmy Wybrańcami, nie wróżbitami. Zresztą, co cię to nagle interesuje? Jeszcze 5 minut temu zaklinałaś, że mają iść z tobą. – prychnął, a ja wzięłam głęboki oddech, aby go nie spoliczkować.

- Miałeś kiedykolwiek przyjaciół? – spytałam, a on niezauważalnie drgnął – Tak myślałam. Nie wiesz, co to znaczy poświęcenie. Kate nie chce być żadną Milczącą, dlatego gdyby była taka możliwość poprosiłabym, aby wymazali jej pamięć.

Nastała kolejna chwila ciszy. Nikt nie miał zamiaru jej przerywać. Mama już się uspokoiła i gapiła się w okno jakby to w nim znajdowało się rozwiązanie problemu.

Kiedy podniosłam się z krzesełka mając zamiar spakować jakieś rzeczy do Domu Żywiołów, Kate przyszła, a właściwie wleciała do pokoju.

- Andy’ego nigdzie nie ma. – spojrzałam na nią i zobaczyłam strach w jej oczach.

- Jesteś pewna? – spytał Damien – Może jest jeszcze na jakiś zajęciach.

Dziewczyna pokiwała w przeczeniu głową.

- Byłaś u niego w pokoju? – spytałam

- Tak. Matt mówi, że nie przyszedł w ogóle do pokoju po zajęciach.

Zaczęłam się martwić. Co mogło mu się stać? Wzięłam swój telefon i wykręciłam jego numer. Brak sygnału. Pierwszy odezwał się Damien:

- Weźcie najpotrzebniejsze rzeczy i jedziemy. Nie pomożemy mu tu. W Domu mamy większą możliwość odnalezienia go. – te ostatnie słowa jakby pokierował do mnie, wiedząc, że zacznę się bulwersować, że nie chce pomóc mojemu przyjacielowi.

Do małej torby spakowałam kilka koszulek, jeansy, bieliznę i jakieś kosmetyki. O braki w garderobie będę martwić się potem. Teraz najważniejszą sprawą było odnalezienie Andrew.

Kate też nie spakowała całej szafy. Miała jeszcze mniejszą torbę, niż ja, ale ona nie musiała tam zostać do końca życia. Zrobiło mi się cholernie przykro, że przeze mnie ona nie może mieć normalnego życia. Podeszłam do niej i ją przytuliłam, cicho mówiąc ,,Przepraszam”. W odpowiedzi usłyszałam równie ciche ,,To nie Twoja wina.”.

Szybko zeszliśmy na parking, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Nie, dziewczyna w potarganej sukience, zapłakana kobieta, zdezorientowana studentka i przystojny chłopak idący razem do czerwonego SUV’a to wcale nie jest dziwny widok.

Zdziwiło mnie, kiedy na miejscu kierowcy zasiadł Damien, a on widząc moje pytające spojrzenie powiedział:

- Twoja matka nie wie gdzie jest Dom Żywiołów, tylko ja znam drogę.

Nie zadawałam więcej pytań. Po co? Mam już wystarczający mętlik w głowie. Spojrzałam w lusterko i napotkałam wzrok Kate. Lekko się uśmiechnęła i wróciła do podziwiania widoków za oknem. Jeżeli Andrew coś się stanie będę czuła się winna do końca życia.

- Jesteśmy na miejscu. – powiedział Damien po dwóch godzinach błogiej ciszy. Widziałam, że cieszy się, że wrócił do swojego domu. Szkoda, że nie podzielałam jego entuzjazmu.

- Musimy iść do Przełożonej poinformować o twoim przybyciu. – po chwili dodał z przekąsem –I Milczącej.

Przeszliśmy przez imponujący dziedziniec, pełen drzew, które dają cień w upalne dni. Hmm…To też prawda, że Wampiry nie mogą chodzić po słońcu? Spytam się potem Damiena.

Weszliśmy przez główne drzwi do imponującego rozmiarem budynku. Na ścianach wisiały portrety różnych Aniołów i….Wampirów? Anioły łatwo rozpoznać, mają skrzydła. Gorzej z Wampirami. Jak zajrzeć osobie na portrecie do gęby, żeby sprawdzić czy ma kły?

Posadzka była marmurowa, a wzór na niej układał się w róże. Tam gdzie stałam zaczynała się łodyga, a na końcu długiego korytarza widać było kwiat. Starałam się omijać ten wzór idąc holem, jakbym bała się zranić tak delikatną i piękną roślinę, co było głupie. To tylko posadzka. Jednak wtedy tak nie myślałam.

Przeszliśmy cały korytarz i stanęliśmy przed wielkimi, mahoniowymi drzwiami. Zanim Damien je otworzył powiedział, że mama i Kate mają poczekać tutaj. Weszłam za nim do małego pokoju. Po środku stało solidne biurko, za którym siedziała kobieta w podeszłym wieku. Mogłaby być moją babcią.

- Witaj Damien, to Angelina, tak? – spytała ciepłym, babcinym głosem.

- Tak, madame Cecile. Na zewnątrz czeka matka dziewczyny i Milcząca.

Kobieta zaczęła intensywnie wpatrywać się w Damiena. Spojrzałam na niego, ale on jakby tego nie zauważył.

- Nie bój się skarbie – zwróciła się do mnie – Wszystko będzie dobrze. Twój kolega się znajdzie.

Skąd ona o tym wiedziała? Przecież nic nie mówiłam o Andrew. Kolejny przebłysk geniuszu.

- Pani jest Wampirem tak? – spytałam

- Pojętną uczennicą, jak widzę jesteś – mówiąc to uśmiechnęła się do mnie. –Jestem Przełożoną w Domu Żywiołów. Zajmuje się Pół Wampirami oraz Wampirami. Za tymi drzwiami – mówiąc to wskazała na kolejne masywne drzwi – Znajduje się gabinet Przełożonej, która zajmuje się Pół Aniołami i Aniołami. Obie rasy żyją ze sobą w zgodzie od zawsze. To tylko stereotypy, że Wampiry zabijają ludzi. My ich chronimy, tak jak Anioły.  Wygnańcy ich zabijają. Czerpią życiową energię, niezbędną do przetrwania z zabijania ofiar. Nic im nie robią, nie wypijają krwi, tylko zabijają, a potem porzucają zwłoki i cały schemat się powtarza. Myślę, że wszystko dokładniej wyjaśni ci Damien. To on będzie twoim korepetytorem. Wszystko opowie ci jak należy. Wierze, że opanujesz całą wiedze do perfekcji. – w tej chwili spojrzała na zegarem – Oh, już po kolacji. Jeżeli jesteś głodna zaprowadzę cię na stołówkę.

Pokręciłam w przeczeniu głową, po czym….zaburczało mi w brzuchu. Liczyłam, że może ta Wampirzyca jest lekko przygłucha i tego nie usłyszy, ale niestety modły poszły na marne.

Madame Cecile tylko się uśmiechnęła i wzięła mnie pod rękę.

-Zaprowadzę cię na stołówkę i wrócę zająć się sprawą z twoją przyjaciółką.

Wyszłyśmy na korytarz i skierowałyśmy się od razu w prawo.

- W skrzydle wschodnim, w którym aktualnie się znajdujemy odbywają się wszystkie zajęcia. Każdy uczeń ma tylko dwie lekcje – techniki walki i obrony oraz posługiwanie się magią. Mówiąc uczeń mam na myśli Wampiry, Anioły oraz Wybrańców. Ty poza zajęciami obowiązkowymi będziesz miała również zajęcia z historii i podstawy walki, bo masz lekkie opóźnienie. Twoim instruktorem będzie, jak już wspominałam, Damien.

Mogłam słuchać tej kobiety przez całe życie. Miała taki ciepły i przyjazny głos, który wprowadzał mnie w jakiś trans.

- No, już jesteśmy. – zatrzymałyśmy się przed oszklonymi drzwiami, a za nimi zobaczyłam kilkanaście, okrągłych stolików po 6 krzeseł przy każdym. Po środku stał ogromny stół szwedzki, niestety pusty już. – Tutaj muszę cię zostawić. Mam do wypełnienia formalności w związku z twoim przybyciem. Podejdź do okienka będą, a panie cię obsłużą. – rzuciła na odchodne i nawet nie zauważyłam, kiedy zniknęła za zakrętem.

Podeszłam bliżej drzwi, a one się rozsunęły. Zrobiłam krok na przód i rozejrzałam się dokładniej po jadalni. Na każdym stole stał wazon z kwiatami. Na najbliższym stole zobaczyłam lilie, a obok lawendę. Na najdalszym stole zobaczyłam (a właściwie poczułam) kalie. Śliczne białe kalie. Podeszłam do owego stolika i gdy nachyliłam się, aby powąchać kwiat, ktoś się odezwał.

- Nie radzę tego dotykać. Jak księżniczka Jessika się dowie, że ktoś jej kalie ruszał, zacznie nas torturować, żeby dowiedzieć się, kto dotykał jej kwiatuszki. – po głosie rozpoznałam, że za mną stoi jakaś dziewczyna.

- Nie wiem, kto to, Jessika, jestem nowa. – powiedziałam, nie odwracając się

- To akurat na pierwszy rzut oka widać. Gdybyś się odwróciła mogłybyśmy porozmawiać jak normalni ludzie.

- Nie jesteśmy normalnymi ludźmi – rzuciłam kwaśno.

Nieznajoma się zaśmiała.

- To prawda, ale to nie zwalnia nas z rozmowy jak przystało na cywilizowanych emm….No dobra nie mam pomysłu. Po prostu się odwróć to porozmawiamy.

Powoli się odwróciłam i napotkałam rozbawione spojrzenie nieznajomej. Pięknej nieznajomej. Miała długie, brązowe włosy i czekoladowe oczy. Była bardzo wysoka, minimum 170cm.

- Isabelle Turner – przedstawiła się.

- Angelina Tamblyn.

- Wybraniec? – spytała

W odpowiedzi kiwnęłam głową.

- Rozumiem, że dopiero przyjechałaś, nie znasz nikogo i przyszłaś coś zjeść? – zapytała.

Teraz miałam pewność, że mam do czynienia z Wampirem.

- Czytasz mi w myślach? – wypaliłam jak jakaś idiotka

- Nie. Zgaduje. Nie lubię grzebać w czyichś myślach. – zrobiła krótką pauzę, po czym dodała - To jak? Chcesz coś zjeść czy będziesz się na mnie gapić jak na kosmitę? – spytała z uśmiechem.

- Chyba jednak coś zjem.

- Nie ma sprawy – powiedziała i ruszyła w stronę drzwi do kuchni. Po chwili przyszła z dwoma talerzami, na których zauważyłam jajecznice. – Tędy – rzuciła.

Posłusznie poszłam za nią na drugi koniec stołówki. Siadłyśmy przy jednym ze stolików i przez chwile jadłyśmy w milczeniu.

- Jesteś Pół Wampirem, prawda? – spytała

- Mówiłaś, że nie czytasz mi w myślach – powiedziałam z pełnymi ustami

- Bo to prawda. Próbowałam wejść do twojej głosy, ale masz jakąś blokadę czy coś. Albo już do reszty jestem taką ciotą, że nie potrafię podstawowych rzeczy. – powiedziała z przekąsem

- Więc skąd wiesz, że jestem Pół Wampirem?

- Jesteś zbyt wygadana jak na Pół Anioła. Anioły są cichymi istotami, tak jak ich potomkowie. A po drugie nie pasujesz mi ani do Powietrza, ani Ziemi.

- A ty władasz…? – spytałam

-To proste, że Ogniem. Ogień niszczy, a ja mam niszczycielską naturę. Woda dba o życie, więc nie pasuje do niej. Swoją drogą nie wiem, czemu uczą nas, że to ona jest jednym z tych niszczycielskich darów. – znowu efektowna pauza –A wracając do tematu to nie wiem, który z Darów posiadasz, bo masz jakąś blokadę w mózgu. Na mój gust na Ogień jesteś mało wybuchowa, chociaż może to być błędne twierdzenie, bo nie znam cię dobrze, ani twojej natury.

-Władam Wodą – powiedziałam i wróciłam do jedzenia już zimnej jajecznicy. Jednak nie dane było mi najeść się w spokoju, bo Isabelle nagle zaczęła krzyczeć jak opętana.

- Nie gadaj! To super! Możemy być partnerkami! Nie masz partnera, prawda?

Patrzałam się na nią jakby gadała po chińsku, a ja nie znam tego języka. I faktycznie, nie wiedziałam, o co jej chodzi.

- Oh, zapomniałam, ty jesteś nowa. – widząc, że dalej patrzę się jak ciele na namalowane wrota dodała - Jestem kiepska w tłumaczeniu różnych rzeczy, więc wszystkiego dowiesz się od swojego instruktora. Kim on jest?

- Damien de Winter – powiedziałam mechanicznie

- Żartujesz? – pokręciłam w przeczeniu głową – Nie, nie wierzę. Po prostu nie wierzę.

- Że on mnie szkoli? Jestem, aż tak beznadziejna? – spytałam

- Nie, tylko on…on jest najlepszym wojownikiem w Domu Żywiołów. Nie dostaje byle, kogo. Muszą w tobie coś widzieć. Jeżeli czegoś się dowiem dam ci znać.

- Dzięki. A o co chodzi z tymi kwiatami? – spojrzała na mnie pytająco – No z tym, żebym nie dotykała kalii na tamtym stoliku? – mówiąc to wskazałam drugą część jadalni

- Ah, to. Są takie wierzenia, legendy, mity czy jak sobie to nazwiesz, że każdy z Aniołów, Wampirów i Wybrańców, ma przypisany kwiat. Rozumiesz, o co chodzi? Tak jak ze znakiem zodiaku. – przestała mówić, a ja przytaknęłam, że rozumiem - Na każdym stoliku stoi wazon z kwiatem najsilniejszego wojownika z całego Kręgu. Krąg to każdy stolik. Jeżeli siądziesz tutaj, to jest twój Krąg. Kalia jest kwiatem Jessiki Prince i to ona jest najsilniejszą Pół Anielicą z całego swojego Kręgu. Oczywiście najsilniejszym wojownikiem nie musi być ,,połówkowicz”. Do jednego Kręgu nie musi także przynależeć tylko jeden gatunek, czyli przy jednym stoliku nie muszą siedzieć tylko Wampiry. Jesteśmy wymieszani.

- A kto tutaj siedzi? – wskazałam stolik, przy którym usiadłyśmy

- Ja i dwóch Aniołów. Evelin Clark i Jace Black. I teraz ty też tutaj należysz.

-Kto jest najsilniejszy z tego Kręgu?

-Tego nie wiemy. Moim kwiatem jest mak, Evelin stokrotka, a Jace polna koniczyna. Żaden z tych kwiatów nie wygląda jak ten, chyba, że atlas kwiatów kłamie – wskazała w bok, a ja zobaczyłam tam te same kwiaty, które widziałam na plaży, którą sama stworzyłam…

_______________________________________________________________________________

Mam nadzieje, że Wam się spodoba :) Jeżeli nie, to zapewne nie doszliście do końca. Do napisania :))

Weronika