Rozdział XIV

- Nędzny podrywacz. – syknęła Bella, kiedy streściłam moim przyjaciołom przebieg lekcji z Damienem i Patrickiem.

- Zazdrosna, Bells? – spytał Jace ze śmiechem.

- O niego? Proszę cię. To ostatnia osoba, na którą zwracam uwagę w Domu. – odpowiedziała i zaczęła dłubać w swojej surówce, unikając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek.

- Myślałam, że to Jessika jest tą ostatnią osobą. – zamyśliłam się, a Wampirzyca wbiła we mnie mordercze spojrzenie oznaczające koniec dyskusji.

Znałam ją krótko, ale wiedziałam, że jeszcze jedno moje, lub kogokolwiek słowo, a nie wyjdziemy żywi ze stołówki. Kate na pewno dalej ciągnęła temat i żadne groźby, ani prośby nie podziałałyby. Taka już była – ciekawska, a niekiedy i ślepa. Ale to za to ją tak kochałam. Pokochałam ją za siedemdziesiąt procent wad i dziesięć procent zalet. Pozostałe dwadzieścia procent to była Kate, którą znali tylko najbliżsi. To było zagubione dziecko, które rozpaczliwie potrzebowało czyjejś uwagi i akceptacji.

Jak na zawołanie, mój mózg zaczął przypominać mi wszystkie chwile, jakie z nią spędziłam: ucieczka z biologii, poznanie Andrew, wspólna przeprowadzka do Akademii i maraton złamanych serc, czyli oglądanie melodramatów, kiedy po raz pierwszy, malutkie i kruche serduszko Katie zostało złamane. Tęskniłam za nią bardziej, niż za mamą. Ironia losu…Kiedy Kate była ze mną, tęskniłam za mamą, a kiedy zabrakło mi obecności przyjaciółki, brakuje mi jej bardziej, niż własnej matki.

W tym wypadku powiedzenie: docenisz kiedy stracisz, stracisz jeśli nie docenisz jest jak najbardziej trafne. Straciłam Kate, straciłam Andrew i powoli zaczynam tracić moją rodzicielkę, która nie zadzwoniła, nie napisała, ani nie odwiedziła mnie w Domu Żywiołów. Jak widać to moje przeznaczenie: przywiązać się, a potem stracić obiekt przywiązania. A jak już mam tracić, to hurtowo.

- Hej, królewno! – z zamyślenia wyrwał mnie głos Belli. – Masz zamiar tak tu siedzieć i medytować? Czas na nas.

Niezgrabnie wstałam z krzesełka, prawie je przewracając. Wzięłam swoją torbę i bez słowa ruszyłam za pozostałymi.

Weszłam na sale, szukając wzrokiem kogoś, kogo znam. W kącie zobaczyłam wystraszoną Emmę, więc podeszłam do niej.

- Cześć. – przywitałam się

- Cześć. – odpowiedziała cicho, wertując wzorkiem całą sale, jakby się czegoś bała.

- Coś się stało? – spytałam, a ona tylko pokręciła głową. Chciałam już odejść, kiedy oczy dziewczyny nienaturalnie się rozszerzyły. Instynktownie się odwróciłam, a mój wzrok obiegł salę. Jedynymi, podejrzanymi typami, była grupka chłopaków, która stała na środku sali i co jakiś czas, któryś z nich spoglądał w stronę Emmy. W końcu, jeden z nich odszedł od grupy i zmierzał w jej kierunku. W dwóch susach znalazłam się obok niej. Złapałam ją za ramie, ale dziewczyna stała jak sparaliżowana, więc pewnie nawet tego nie poczuła.

- Jeżeli nie chcesz, aby coś stało się twojej ślicznej buźce to lepiej się odsuń. – ryknął chłopak w moim kierunku. Jak zauważyłam był najwyższy w całej tej bandzie, więc pewnie był ich przywódcą.

- Jeżeli jeszcze masz cokolwiek w tym pustym łbie to lepiej się odsuń. Tutaj odbywają się lekcje, jakbyś nie zauważył. – odparowałam i natychmiast tego pożałowałam. Chłopak zacisnął usta w wąską kreseczkę, a z twarzy znikły wszystkie kolory. W ostatniej chwili przewidziałam jego plany.

- Na ziemie! – ryknęłam i popchnęłam Emmę, która wylądowała na boku, a ja na niej. W ostatniej sekundzie udało mi się uniknąć ognistego ciosu.

Szybko się podniosłam i stanęłam twarzą w twarz z przeciwnikiem, starając się unaocznić Wodę, ale równocześnie nie spuszczać z niego oczu.

Kiedy zobaczyłam, że jego wzrok pada na bezbronną, leżącą na ziemi Emmę, stanęłam przed nią, osłaniając ją własnym, mizernym i posiniaczonym ciałkiem.

Chłopak znowu przygotowywał się do ataku, a ja dalej nie mogłam unaocznić Żywiołu. Już miał wycelować we mnie ognistą kulą, gdy poleciał do przodu, prosto na mnie. Oboje wylądowaliśmy na ziemi. Uderzyłam głową o podłogę, a ciężar ciała chłopaka odbierał mi możliwość normalnego oddechu. Po chwili zobaczyłam jak jakaś nadprzyrodzona siła podciągnęła chłopaka do góry, zwracając mi oddech. No dobra, to nie była nadprzyrodzona siła, tylko Damien. Ostrożnie usiadłam, a gdy mój oddech się wyrównał, stanęłam na nogach. Jace od razu do mnie podbiegł, co chwile pytając czy dobrze się czuje. Nie odpowiedziałam na żadne jego pytanie. Przyglądałam się jak Damien z pomocą Patricka wywlekają napastnika Emmy z sali w mało delikatny sposób.

Kiedy odgłosy szamotaniny ucichły, odwróciłam się w stronę poturbowanej Emmy. Dziewczyna nadal leżała na ziemi, a ramiona jej drgały. Płakała.

- Emma..- zaczęłam – Usiądź. – nie odpowiedziała, ani nie wykonała żadnego ruchu. Rozejrzałam się po sali i zauważyłam, że reszty bandy także nie ma. Bardzo prawdopodobne, że zwiali gdy pojawił się Damien. – Ich już nie ma. Damien i Patric rozprawili się z nimi. Nic ci nie zrobią.

Mówiłam trochę jak do Kate, kiedy przeżywała kolejną, wielką miłość życia. I w tym wypadku efekt był taki sam. Dziewczyna po chwili niezdarnie usiadła i wtuliła się we mnie jak małe dziecko. Objęłam ją i kołysałam, tak jak Kate. Cicho pochlipywała w moją koszulkę, a ja powtarzałam jak mantrę: ich już nie ma.

- Angie? – spytała ostrożnie Jace – Może powinniśmy ją zabrać do pielęgniarki? – zasugerował i podbródkiem wskazał łokieć Emmy, który był cały zakrwawiony.

- Zabiorę ją. – odezwał się Patric, który klęknął obok mnie i chciał wziąć na ręce roztrzęsioną Emmę, ale ona przywarła do mnie i nie chciała nigdzie się ruszyć.

- Niech Angelina i Patric ją zabiorą. – powiedział Damien, który stanął za Patrickiem i przyglądał się nam z obojętnym wyrazem twarzy. Szatyn mruknął coś pod nosem i pomógł mi postawić Emmę na nogach. Kiedy dziewczyna zrobiła dwa kroki, potknęła się, prawie się wywracając.

- W takim tempie nigdzie nie dojdziemy. – stwierdził chłopak i wziął ją na ręce.

Patric szedł bardzo szybko, jak na kogoś, kto niósł na rękach dziewczynę. Szedł tak szybko, że musiałam za nim truchtać.

Kiedy byliśmy już blisko gabinetu Meg, wyprzedziłam Patricka na tyle, na ile było to możliwe i otworzyłam mu drzwi, aby wszedł pierwszy. 
- Wielkie nieba! A co jej się stało!? – krzyknęła pielęgniarka, zrzucając z biurka pliki papieru.

- Nieszczęśliwy wypadek. – wyjaśnił Patric, a gdy Meg przyglądała mu się z powątpieniem dodał  –Chyba za niedługo pani się o tym dowie, więc nie widzę powodów, aby teraz o tym rozmawiać. Dziewczyna jest poturbowana, potrzebuje pomocy.

Pielęgniarka już o nic nie pytała. Gestem dłoni wskazała, aby Patric położył ledwo przytomną Emmę na kozetce. Chłopak zrobił co mu kazano i odsunął się, kiedy Meg chciała zasłonić Emmę parawanem.

Przywarłam plecami do ściany i zamknęłam oczy. Było mi żal Emmy, ale byłam też wściekła na tego chłopaka. Trzeba być idiotą żeby zaatakować kogoś na zajęciach! Miałam szczerą ochotę zaatakować tego kretyna, ale nie byłam na tyle szybka. Chociaż z drugiej strony, wylądowałabym na dywaniku u Przełożonej drugi raz tego samego dnia.

- Dobrze się czujesz? – spytał Patric, zmuszając mnie tym samym, abym na niego spojrzała. Niechętnie otworzyłam oczy i natrafiłam na jego zielone oczy, które przyglądały mi się z troską. Był to drugi chłopak w moim życiu, zaraz po Andrew, który martwił się o mnie. Naprawdę się martwił. Albo tak dobrze udawał.

- Tak. – odpowiedziałam i przyjrzałam się tablicy korkowej, na której wisiało pełno broszur w zakresie pierwszej pomocy i takich tam.

Nastała głucha cisza, która byłaby całkiem znośna, gdyby nietaksujący mnie wzrokiem Patric. Musiałam coś zrobić.

- Kto to był? Ten co zaatakował Emmę? – spytałam, nerwowo skubiąc skrawek swojej koszulki, która była mokra od łez i brudna od krwi.

- To Daniel. Wampir, który myśli, że jest tutaj bogiem. Próbuje sobie wszystkich podporządkować, on i jego świta. – wzruszył ramionami i spojrzał w stronę parawanu, za którym leżała nieprzytomna Emma.

- Co z nim teraz się stanie? – spytałam i osunęłam się na podłogę, a nogi objęłam ramionami. Mama zawsze mi mówiła, że robiłam tak, kiedy komuś działa się krzywda i bałam się o tę osobę. Było w tym ziarnko prawy. Ale teraz nie bałam się o jedną osobę. Bałam się o Kate, Andrew i Emmę.

- Zapewne to co zawsze, kiedy ktoś nie podporządkuje się przepisom. Zostanie odesłany do Milczących.

Nie zrozumiałam. Nie rozumiała co takiego złego było w tym, że spędzi czas u Milczących. To także ludzie. To osoby, które mogą mieć takie same problemy jak my. Mimo, że o istnieniu Wampirów, Aniołów i tym podobnych, wiedziałam od niedawna, byłam świadoma tego, że to Milczący dbają o to, żeby ludzie nie dowiedzieli się o tych rasach.

Przyszło mi też do głowy, że Wampiry, Anioły i Wybrańcy mają podwyższone ego i myślą, że są lepsi od innych. Byłam wściekła, że uważają się za lepszych, chociaż wcale tak nie jest. Mogę nawet stwierdzić, że są gorsi od ,,zwykłych” ludzi.

-I  to jest niby kara? Wy naprawdę uważacie się za lepszych od innych? Gówno prawda! – byłam zła i sfrustrowana, a całą złość przelałam na Patricka, chociaż nie chciałam. Wiedziałam, że on nie jest niczemu winien, ale nie potrafiłam tego przemilczeć. Bądź, co bądź u Milczących jest moja przyjaciółka.

- O co ci chodzi? – spytał zdezorientowany Patric

- O wasze podejście do innych. – warknęłam, stając na dwóch nogach – Uważacie się za niewiadomo kogo, gardzicie ludźmi, a jeszcze bardziej gardzicie Milczącymi.

- To nie prawda…- zaczął, ale nie pozwalałam mu skończyć

- Nie prawda?! To od kiedy karą jest przebywanie z ludźmi? Od kiedy?! To jest takie straszne, że pobędzie przez chwile z normalnymi ludźmi? Z ludźmi, którzy pilnują, żeby nikt nie dowiedział się o waszym malutkim świecie? Skoro to jest kara, to ja idę w tej chwili kogoś pobić i chcę pojechać do Milczących! – krzyczałam jak opętana, żywnie gestykulując rękami. Darłam się tak głośno, że z za parawanu wychyliła się przerażona Meg.

- Coś się dzieje? – spytała cicho, przyglądając mi się nerwowo, jakby bała się, że zaraz coś rozwalę. Lub co gorsza, rzucę się na chłopaka.

- Nie, nic. – odpowiedziałam, po czym otworzyłam drzwi i wyszłam, głośno nimi trzaskając.

Pobiegłam w stronę, gdzie nikt by mnie nie szukał. Przynajmniej przez chwilę. Wbiegłam po schodach. Szarpnęłam klamkę, modląc się, żeby drzwi były otwarte. Moje modlitwy zostały wysłuchane, przynajmniej ten jeden raz.

Znowu weszłam do tego samego, dużego i ciemnego pomieszczenia, a gdy stałam tutaj całkiem sama, wydawało mi się ono jeszcze większe. Ręką starałam się wyczuć włącznik światła. Po kilku nieudanych próbach, malutka żaróweczka zapaliła się, rozświetlając pomieszczenie. Nie miałam ochoty na zabawę w szukanie koca, czy czegokolwiek na czym mogłabym usiąść i się nie ubrudzić.

Bez żadnych ceregieli usiadłam na podłodze, chowając twarz w dłoniach. To dar lub przekleństwo, że łzy nie chciała napłynąć mi do oczu. Po prostu siedziałam tak, czekając, aż gorzka woda przemyje mi oczy, ale łzy nie chciały nadejść.

Położyłam się na podłodze, plecami do drzwi. Nie zwracałam uwagi na nic. Nie przeszkadzały mi kłęby kurzu, które drażniły moje nozdrza, ani zapach stęchlizny. Leżałam bez ruchu i prawdę mówiąc, nie zwracałam uwagi na nic. Po prostu gapiłam się nieobecnym wzrokiem w przestrzeń.

Chciałam, żeby teraz pojawiła się dobra wróżka, która zabierze mnie do Akademii, do mojego pokoju numer 690, w którym zastanę Kate gotową do wyjścia na zajęcia.

- Angie, biedactwo.

Nie zwróciłam uwagi, kiedy weszła tutaj Bella i mnie przytuliła. Przez chwilę zastanawiałam się, jak mnie tu znalazła, ale uświadomiłam sobie, że to ona pokazała mi to miejsce. To jej kryjówka, ja jestem tutaj intruzem.

Wampirzyca mocno mnie obejmowała, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch, co było mi na rękę. Wtuliłam się w jej ramie i pozwoliłam, aby gadała do mnie jak do dziecka.

Mówiła tylko, że będzie dobrze, ale bez uporu Isabelle Turner. To nie były słowa hardej Wampirzycy, która wierzyła w to co robi, ale zdezorientowanej dziewczynki, która za wszelką cenę próbowała przekonać samą siebie, że jest dobrze mimo, że najlepiej wiedziała, że to kłamstwo. Więc skoro ona nie wierzyła w to co mówi, jak ja mogłam w to uwierzyć? Odpowiedź sama się nasuwa. Nie mogłam. I nagle poczułam na lewym policzku wilgoć. Pojedynczą łezkę, która powolutku spływała mi po twarzy. Ta jedna, jedyna łezka spowodowała wstrząs. Wtuliłam się jeszcze bardziej w Belle i cichutko łkałam, czując jak coraz to więcej łez spływa po mojej twarzy, mocząc podkoszulek Wampirzycy.

Cała złość, gorycz i rozpacz wypłynęły ze mnie w potoku łez, ale nawet kiedy przestałam płakać nie czułam się lżejsza. Czułam się jeszcze gorzej. Dopadło mnie poczucie winy. Powinnam teraz kombinować jak uratować Andrew, a nie ryczeć jak małe dziecko.

- Powinnam teraz siedzieć przy Emmie. – szepnęłam

- Nie powinnaś. Próbujesz być Matką Teresą dla wszystkich, a nie potrafisz sobie sama pomóc. Najpierw otocz opieką siebie, potem innych. – odpowiedziała i uścisnęła mnie mocniej, jakby chciała powiedzieć, że jest ze mną.

Bella była pierwszą osobą, która sprawiła, że mogłam poczuć się dobrze w Domu. Broniła mnie, chociaż sama nic tym nie uzyskiwała. To oczywiste, że nie zastąpi mi Kate, ale mogłam ją nazwać przyjaciółką. Starała się i to się liczy.

- Bella! Bella, gdzie ty jesteś?! – usłyszałyśmy krzyki Patricka dochodzące z korytarza. Spojrzałam na dziewczynę, a ta tylko pokręciła głową na znak, że mam siedzieć cicho. –Cholera i ty przepadłaś! – nawoływał ją jeszcze przez chwilkę, po czym zapadła głucha cisza.

- Musisz się przebrać. – stwierdziła Wampirzyca, po czym wstała, strzepując kurz z kolan. –Chodź. – podała mi rękę, a ja z wdzięcznością potraktowałam jej gest.

_________________________________________________________________________________

Przepraszam, że rozdział taki krótki i, że tak długo musieliście na niego czekać. Rozdział był gotowy już dawno, ale nie miałam motywacji, aby go poprawić, więc jest jaki jest. Zaczęłam już ferie, więc może posty będą ukazywać się częściej. Do napisania :)

Weronika