Rozdział XXIX

- To było cudowne, Em. – powiedziała po raz setny Irvette, kiedy stałyśmy na korytarzu.

- Powtarzasz to już tysięczny raz. – wtrącił znudzonym głosem Troy, opierając się niedbale o ścianę.

- I będę powtarzać do znudzenia. Dokopałaś tej małpie. Piąteczka! – krzyknęła, wystawiając w stronę Emmy dłoń. Dziewczyna pokręciła w przeczeniu głową i zignorowała gest koleżanki.

- Słuchajcie, ja wam muszę coś powiedzieć… – zaczęła Wampirzyca, ale Irvette nie pozwoliła jej skończyć

- O, Damien idzie. – zauważyła, a ja podążyłam za jej wzrokiem.

- Pójdę już. – powiedziałam szybko. Nie chciałam, aby poruszył przy nich temat magii.

Chłopak stał kilka metrów dalej, z rękami włożonymi w kieszenie jeansów. Kiedy zobaczył, że kieruję się w jego stronę, odwrócił się i ruszył przed siebie.

- Wydaje mi się, że kultura wymaga, abyś na mnie zaczekał. – odezwałam się, kiedy weszłam za nim do małego saloniku.

 -Sumując nasze przewinienia, wychodzę przy tobie na aniołka. – odparł, opierając się o parapet.

- To ten moment, kiedy dostaję reprymendę od Damiena de Wintera? Czym sobie zasłużyłam na ten przywilej? – zapytałam sarkastycznie, krzyżując ręce na piersi.

- Może ty mi powiedz? – spytał, podchodząc w moją stronę. Stanął na tyle blisko, że musiałam unieść głowę, aby spojrzeć mu w oczy.

- Byłam dziś grzeczna jak aniołek. – odpowiedziałam najsłodszym głosem, na jaki było mnie stać.

Chłopak zmrużył podejrzliwie oczy, ale nie zapytał już o nic. Odsunął się ode mnie i wrócił na poprzednie miejsce, przy parapecie, a ja zajęłam miejsce na wygodnym fotelu.

- Masz jakieś pytania? – spytał, świdrując mnie wzrokiem.

Zamyśliłam się. Miałam bardzo dużo pytań, ale większość z nich nie nadawała się do tego, aby je wypowiedzieć. A na inne, podświadomie, nie chciałam znać odpowiedzi.

Złoty Krąg.

Znowu ten głos. Może ja naprawdę wariuję? Ubzdurałam sobie jakiś głosik i wmawiam sobie, że to jakaś siła wyższa? No cóż, najwidoczniej bardzo skuteczna siła.

- Co to Złoty Krąg? – wypaliłam.

Chłopak prychnął

- To bajki dla dzieci.

- Skąd ta pewność? – zapytałam podejrzliwie.

Chłopak wziął głęboki oddech.

- Każdego z nas karmiono słowami tej historii. Mieliśmy się pilnie uczyć, aby pewnego dnia okazało się, że należymy do takiego Kręgu. Że jesteśmy ważniejsi od innych i to dzięki nauce i treningowi. To miała być zachęta. Ludzkie dzieci wychowały się na super bohaterach i księżniczkach, a my na tej opowieści.

Właściwie, wszystko układało się w całkiem logiczną całość. W końcu, znalazłam to w książce z baśniami i legendami. Nie wiem, co mnie podkusiło, aby spytać akurat o to. Jestem naiwna. Boże, nawet samej sobie nie mogę ufać. To tylko bajeczka dla małych wampirzątek i aniołków. Nic niezwykłego.

- Chwila. – powiedziałam szybko – Powiedziałeś, że ,,wychowaliście się” na tej opowieści. To ty nie zostałeś ze swoją mamą? – zapytałam, a on spojrzał na mnie tępym wzrokiem –Ludzką mamą. – dodałam znacząco

-Z reguły, Wybraniec zostaje z ludzkim rodzicem, matką. Takie są reguły. Kobieta wie, kim jest ojciec jej dziecka i się na to godzi. Tu nie potrzeba czarów, to instynkt macierzyński. – wyjaśnił

- Nie pytam o regułę, pytam o ciebie.

- Moja matka nie żyje. Kiedy zmarła, ojciec mnie zabrał. Nie mogłem trafić do domu dziecka, bo mogłoby wyjść na jaw, że panuję nad Żywiołem.

Zrobiło mi się głupio. To dość delikatny temat.

- Przykro mi z powodu mamy – szepnęłam, otulając się ramionami. Nagle zrobiło mi się zimno.

- Tu nie ma za co przepraszać. Każdy kiedyś umrze. Trzeba być na to przygotowanym. – powiedział, a ja odebrałam to dwuznacznie. No tak, Andrew.

- Z tą myślą oswajamy się wtedy, kiedy musimy. Przygotowujemy się na śmierć babci, dziadka, starszych ludzi. I tylko wtedy nie doznajemy tak ogromnego szoku. Taka jest kolej rzeczy. Nie możemy być przygotowani na śmierć osoby, przed którą całe życie. – odparłam

Nastała niezręczna cisza. Wciągnęłam powietrze przez zęby i szczelniej otuliłam się ramionami.

- Jak ci się tutaj podoba? – zapytał nagle.

Prychnęłam

- A nie widać? – powiedziałam sarkastycznie

- Wolałbym to usłyszeć.

Chrząknęłam przygotowując się do przemowy.

- A więc. – zaczęłam – Wpakowałam najlepszą przyjaciółkę do sekty, jestem Przywódcą jakiegoś Kręgu, wysłałam w pogoń za dwiema dziewczynami chłopaka, który niczym nie zawinił i kilkanaście razy naruszyłam zasady, których raczej nie powinnam naruszać. A, i nauczyłam się, że przy pewnych osobach nie warto oddychać albo w ogóle żyć, bo zostaniesz za to uderzony. – wyliczyłam.

- Czemu jesteś tak uprzedzona do Jessiki? – spytał cicho

Zaśmiałam się gorzko

- Co, proszę? Ja jestem uprzedzona? To ona mnie nienawidzi, od kiedy się poznałyśmy. Nie na odwrót.

- Widocznie coś zrobiłaś, może nieświadomie. – stwierdził, wzruszając ramionami.

Zagotowało się we mnie. On jest ślepy, czy co? Odkąd przyjechałam do Domu Żywiołów, Jessika Prince publicznie okazywała niechęć do mnie, ale nie wiedziałam, dlaczego. Ale, tak! Ja jej coś zrobiłam. No przecież, moim życiowym celem jest irytowanie wszystkich dookoła.

- Przeproś ją ode mnie za to, że żyję. – warknęłam, po czym wstałam i wyszłam, trzaskają drzwiami.

Nie. Tak nie może być. To ostatni raz, kiedy ktoś mówi, że robię coś źle, kiedy wiem, że jest inaczej.

Mama zawsze mówiła, że nie można przepraszać za to, że się żyje. Nie można za to przepraszać. Nie wolno. I ja też zrobiłam to ostatni raz.

***

Minął wtorek. Minęła środa. Minął czwartek. Każdy z tych dni wyglądał tak samo, jak poniedziałek: było widać, że coś się dzieje, ale nikt o to nie zapytał. A Bella umierała; powoli, ale nadal za szybko. Jace miał do mnie pretensje, że nic z tym nie robię. Ale ja nie umiałam. Nie miałam w sobie dość odwagi, aby usiąść i ją pocieszyć. Byłam za słaba.

Z Damienem też nie było różowo. Prawie nigdy ze sobą nie rozmawiamy. Nie czuję się mile widziana w pomieszczeniu, w którym on także jest. Jak to możliwe, że w jednej sekundzie jest idealnie, a za chwile któreś z nas wychodzi, trzaskając drzwiami?

***

Miałam już opuszczać małą salę, kończąc trening z Damienem. Byłam już przy drzwiach, kiedy coś przyszło mi do głowy. Odwróciłam się w stronę chłopaka i zapytałam

- Masz jakiś kontakt z Patrickiem?

- Nie pakuj się w gorsze kłopoty. – odpowiedział

- Co masz na myśli? – spytałam ostro, zakładając ręce na piersi

- Nie pomożesz mu, wydzwaniając do niego. – odparł sucho

- Aha! – krzyknęłam – Masz do niego numer. – powiedziałam, wymierzając oskarżycielsko palec w jego stronę

- Mówię poważnie, Angie. Zostaw to w spokoju.

- Nie dla mnie jest ten numer. – szepnęłam

Damien spojrzał na mnie podejrzliwie, unosząc brwi

- Więc dla kogo?

Przygryzłam wargę. Mówić mu, że dla Isabelle, czy skłamać? To prawda, że nieraz lepiej skłamać, ale ja już nie mam siły brnąc w większe bajoro niedomówień.

- Dla Belli.

- Sądziłem, że się nienawidzą. – stwierdził, podchodząc do mnie.

- To źle sądziłeś. Wszyscy źle sądziliśmy. – mruknęłam – To jak? Dasz mi ten numer?

- Wieczorem do ciebie przyjdę. – powiedział, a ja słabo się uśmiechnęłam. Jeden problem mniej.

Wyszłam na korytarz z nowym przyjacielem. Nadzieją.

***

Siedziałam jak na szpilkach, czekając, aż Damien przyjdzie. Na kolacje nie poszłam. Nie chciałam denerwować Jace’a swoją bezradnością.

Zamiast tego, posprzątałam pokój. Moje łóżko nareszcie wyglądało tak, jak wyglądać powinno, a każdy ciuch znalazł swoje miejsce w szafie. Byłam z siebie zadowolona.

Usłyszałam pukanie do drzwi, a potem ich skrzypnięcie. W przejściu stał chłopak z kapturem zarzuconym na głowę. W innych okolicznościach, na pewno bym się wystraszyła, ale wiedziałam, że to tylko de Winter.

Chłopak zrzucił kaptur, przeczesał palcami włosy, po czym przeszedł przez pokój i usiadł na krześle.

- Nie było cię na kolacji. – stwierdził

- Nie byłam głodna. – skłamałam

- Isabelle od tygodnia nie chodzi na kolację. – ciągnął, jakby chciał poznać odpowiedź.

- Bystry jesteś, zrozumiesz czemu. – odpowiedziałam

Pokiwał głową i wyciągnął coś z kieszeni bluzy. Przyglądałam mu się z zaciekawieniem, dochodząc do wniosku, że to kawałek kartki.

- Proszę. – odezwał się, podając mi świstek.

Spojrzałam na kartkę, przyglądając się ciągowi zapisanych cyfr.

- Sprawdź, czy dobry. – powiedział, a ja przytaknęłam.

Wstałam i podeszłam do biurka, biorąc z niego komórkę. Wystukałam na klawiaturze numer i przystawiłam aparat do ucha. Za trzecim sygnałem, usłyszałam głos Patricka

- Tak, słucham?

- Patric? – spytałam

- Angie? – odpowiedział

- Tak, to ja.

Usłyszałam zamykane z hukiem drzwi i jakieś szmery

- Patric? – zapytałam zaniepokojona – Co się dzieje?

- Angie, nie mogę teraz rozmawiać. – powiedział, a potem usłyszałam dźwięk zakończonego połączenia.

Ze złością rzuciłam telefon na łóżko.

- Co z nim? – odezwał się Damien, przyglądając mi się badawczo

- Nie może rozmawiać. – rzuciłam z przekąsem

- Nie zapominaj, że jest na służbie. – upomniał mnie

W poniedziałek, powiedziałam sobie, że koniec z mówieniem mi, co jest źle, kiedy ja wiem swoje. I mam zamiar tego się trzymać.

- To może powiesz mi, po co ci jego numer? Bo według mnie, on służy do kontaktowania się i nie sądzę, abyś ty do niego nie dzwonił, więc nie mów mi, że to ja znowu zrobiłam coś źle. – warknęłam

- Nie dzwoniłem do niego. – powiedział, ale widząc moją oskarżycielką minę, westchnął i dodał – Dał mi ten numer, żebym informował go, gdybyście wpakowały się w jakieś problemy.

- I jeszcze nie zadzwoniłeś? – spytałam ironicznie

- Nie żartuj sobie z tego. – zbeształ mnie

Byłam zła. Na nich obu. Czy naprawdę, Patric musiał wiedzieć, kiedy wpakuję się w jakieś łajno? Damien też nie był święty, chociaż miał mniej na sumieniu, niż Wampir.

- Może chodźmy zanieść jej ten numer. – zaproponował, kiedy ja próbowałam poukładać myśli.

- Dobry pomysł. – poparłam go.

Schowałam do kieszeni spodni karteczkę razem z telefonem i wyszłam z pokoju razem z chłopakiem. Przekręciłam klucz w zamku i ruszyłam w stronę skrzydła Przełożonych.

Stanęliśmy pod pokojem Isabelle. Zapukałam, chociaż wiedziałam, że odpowie mi cisza.

- Wejdę tam. – szepnęłam do Damiena i pociągnęłam za klamkę.

W pokoju jak zwykle panował mrok. Wiedziałam już, gdzie znajduje się włącznik, więc ze światłem uporałam się raz, dwa. Teraz czekała mnie trudniejsza część misji.

- Mam coś dla ciebie. – powiedziałam, siadając na skraju łóżka. Dziewczyna leżała zwinięta w kłębek, cicho szlochając. Nawet się nie odwróciła w moją stronę. Westchnęłam i podałam jej kartkę. – Proszę.

Nic. Zero reakcji. Nie widziałam sensu siedzenia i mówienia do czterech ścian.

Byłam już przy drzwiach, kiedy usłyszałam jej zachrypnięty głos

- Co to za szyfr?

Odwróciłam się w stronę łóżka i zobaczyłam, że dziewczyna siedzi na nim po turecku.

- To numer telefonu. Do Patricka. – wyjaśniłam.

Wampirzyca spojrzała na mnie, jakby zobaczyła ducha. Wyglądała jakby zaraz miała się rozpaść w drobny mak, a zarazem, jakby była niezniszczalna.

To było jak kalejdoskop: w jednej chwili nie wierzyła w to wszystko, potem uśmiechnęła się promiennie, aby w następnej sekundzie się rozpłakać.

- Nie wiem, co ci powiedzieć. – wyszeptała przez łzy – Moje serce jest podzielone na pół. Jedną połową jest on, a drugą ty. Jesteś inną połową mnie. Lepszą połową. Połową, którą ja nigdy nie będę. Tą połową, która doprowadza mnie do szału. Połową, której zawsze będę potrzebować.

W tamtej chwili, ja też płakałam. Znowu usiadłam na łóżku obok przyjaciółki, uśmiechając się do niej przez łzy. Tęskniłam za nią. Irytowała mnie, ale to miało swój urok.

- Jeśli chcesz płakać, będę twoim ramieniem. Jeśli chcesz się śmiać, będę twoim uśmiechem. Jeśli chcesz się wspinać, będę twoją drabiną. Jeśli potrzebujesz przyjaciela, nieważne kiedy, będę wszystkim czego potrzebujesz. Pamiętaj o tym. – powiedziałam, kiedy się uspokoiłam.

- Dziękuję ci, Angie. – odparła po chwili ciszy. Nie musiałam nic odpowiadać. Jeden uścisk wystarczał.

Nigdy nie przytula się człowieka bez powodu. W tym małym geście, są zawarte wszystkie nasze uczucia względem drugiej osoby: tęsknota, miłość, wdzięczność. To nigdy nie jest nic nieznaczący dotyk.

- Ja już przyzwyczaiłam się do tego, że muszę go kochać. I nie żałuję tego kroku. – wyznała, kiedy zbierałam się do wyjścia.

- Miłość to jedyna rzecz, która sprawia, że czujemy się żywi. – odpowiedziałam, po czym uścisnęłam ją na dobranoc i wyszłam.

Damien stał przy schodach, a kiedy zobaczył, że wychodzę, podszedł do mnie.

- Jak z nią?

- Nadal płacze, ale ze szczęścia. – odparłam, schodząc po schodach.

- On i tak coś zepsuje. – mruknął

- Zakochujemy się tak, że to aż rani i krwawi. Ale z czasem przemija. – powiedziałam

- Miłość może boleć, ale może też leczyć.

- Równocześnie boli i leczy. – dodałam. Żadne z nas już nic więcej nie dodało.

Po krótkiej chwili, kiedy między nami panowała cisza, chłopak się odezwał

- Byłaś kiedyś zakochana? – zapytał, przyglądając mi się.

Musiałam się zastanowić. Nie nad tym, czy powiedzieć prawdę, czy skłamać. Ale nad tym, czy kiedykolwiek darzyłam kogoś romantycznym uczuciem.

- Nie byłam. – odpowiedziałam – A ty byłeś?

On też potrzebował chwili do namysłu.

- Nie byłem.

Uśmiechnęłam się do niego. On także się uśmiechnął. Kto by pomyślał, że to akurat Damien de Winter rozwiąże problem Belli. W gruncie rzecz biorąc, on zawsze pomagał mi rozwiązywać każdą błahostkę, lub coś cięższego. Ale ja dalej nie wiedziałam, kim był dla mnie.

- Twój pokój. – odezwał się, kiedy weszliśmy na piętro.

- Widzę. – odpowiedziałam, sprawiając, że się uśmiechnął.

Otworzyłam drzwi pokoju i stanęłam przy nich, odwracając się w stronę chłopaka.

- Dobranoc. – powiedział cicho

- Dobranoc, luby. – odpowiedziałam, uśmiechając się zadziornie. Pokręcił tylko głową.

- Śpij dobrze, Julio. – dodał, po czym odszedł.

Stałam tam jeszcze chwilę, patrząc jak odchodzi.

Weszłam do pokoju i zsunęłam się na podłogę. Przyglądając się mu, doszłam do tego, kim był. Kim był dla mnie. Był jak antidotum na wszystko z wyjątkiem mnie.

__________________________________________________________________________________

Muszę powiedzieć (a to nowość), że jestem troszeńkę zadowolona z tego rozdziału. Najbardziej z rozmowy Angie i Belli. A poza tym, dalej mi się nie podoba.

Dużo osób narzekało, na brak relacji Angie & Damien. W tej części starałam się ujawnić kilka faktów z życia de Wintera. I jak Wam się podoba?

Następny rozdział planuję dodać na początku sierpnia, nie przewiduję niczego wcześniej :)

Na marginesie, na 20 000 wyświetleń, pojawił się zwiastun mojego bloga. Widnieje on na pasku bocznym. Co o nim sądzicie? 

Bardzo, ale to bardzo dziękuję jego autorce ♥ 

To chyba już wszystko z mojej gadaniny. Do napisania,

Weronika