Rozdział XXXII

Z nabożną ostrożnością, położyłam wiadomość na biurku. I co teraz? Powiedziałam ,,a”, to teraz muszę powiedzieć ,,b”. Ale to będzie się tak ciągło za mną. Ta cała sytuacja. Jak cały alfabet.

Wstałam z łóżka i usiadłam na parapecie. Szyba była mokra od kropli deszczu, ale niebo było bez chmurne. Nie lubiłam jesiennej pogody. Za szybko się zmieniała, a ja ciężko przechodzę zmiany i potrzebuję czasu, aby się oswoić z nową sytuacją. Od zawsze, bałam się zmian.

Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i westchnęłam. Czas zbierać się na kolację.

Wyszłam z pokoju, narzucając na ramiona bluzę. Może się przydać. Zbiegłam po schodach i weszłam na stołówkę, zgarniając z bufetu sałatkę i kubek herbaty.

- Już lepiej? – zapytał Jace, przychodząc chwilę po mnie. Pokiwałam głową, przeżuwając swoją skromną kolacje.

Przyjrzałam się uważnie przyjaciołom. Evelin popijała kakao z kubka, a jej chłopak zajadał się jajecznicom. Isabelle jeszcze do nas nie dotarła. Zamarłam, kiedy usłyszałam ten dziwny głos w mojej głowie.

Korytarz.

Oprzytomniałam i znowu spojrzałam na moich towarzyszy. Także wyglądali, jakby coś usłyszeli. Bez zbędnych pytań, opuściłam stołówkę spokojnym krokiem, aby nie wzbudzać podejrzeń. Aniołowie podążyli za mną.

Wyjrzałam na korytarz i pisnęłam. Na podłodze leżała Bella, mrucząc coś niewyraźnie.

- Bella! – krzyknął Jace, podbiegając do niej.

Stałam tam, jak słup soli, nie umiejąc się ruszyć. Ktoś chwycił mnie pod ramię i pociągnął w stronę przyjaciółki. Dopiero po chwili zrozumiałam, że zrobiła to Evelin.

- Co z nią? – spytałam szeptem.

- Wyjaśnij jej to. – warknął chłopak w stronę Anielicy, pomagając wstać Wampirzycy. – Idę z nią do pielęgniarki. – dodał, kierując się w stronę gabinetu Mag.

Dziewczyna pociągnęła mnie w stronę schodów, sadzając na jednym z nich.

- Słucham – mruknęłam, chowając głowę w kolanach. Zbierało mi się na wymioty.

- Pamiętasz, kiedy niedawno stało się coś podobnego? Tylko w stołówce. Bella rzuciła się na podłogę, trzymając za głowę. – spytała delikatnie, a ja podniosłam głowę i nią pokiwałam – Isabelle umie czytać w myślach, ale…jej dar jest bardziej rozwinięty od innych.

- Od kogo, na przykład? – zapytałam zachrypniętym głosem.

- Na przykład, od Patrica. On już skończył edukacje, ale miernie mu idzie czytanie w myślach. Bella jest dopiero na poziomie dla początkujących, a potrafi to, czego nie potrafią niektóre dorosłe Wampiry. Z tą różnicą, że dorosłe Wampiry umieją zakładać blokadę, aby myśli do nich nie napływały, aby umieli wyłapywać tylko te, które chcą. Isabelle jeszcze tego nie umie i nieraz zdarza się, że myśli wszystkich osób wdzierają jej się do głowy, mimo, że ona tego nie chce. Do tego służy tarcza. I dlatego nieraz, dzieje się to, co przed chwilą. – wyjaśniła, a ja przetransportowałam tą informacje do mózgu, aby pomyśleć nad nią kiedy indziej.

Odwróciłyśmy się, kiedy drzwi od jadalni się otworzyły, a ludzie zaczęli rozchodzić się do swoich pokoi. W tym samym czasie, wróciła Bella i Jace. Dziewczyna była blada, ale wyglądała lepiej, niż przedtem.

- Mamy problem. – sapnął chłopak, siadając obok mnie

Zmarszczyłam brwi

- Mianowicie?

- Ona musi coś zjeść. – wyjaśnił dobitnie.

Miałam ochotę wskazać mu drzwi prowadzące na stołówkę, ale zrozumiałam, co oznacza owe ,,coś”. Krew.

Jesteś fachowcem, w czytaniu między wierszami skwitował Upierdliwiec.

- I co zrobimy? – spytałam cicho, a mój wzrok skierował się na drzwi od jadalni, z której wychodził Damien.

Wstałam i podeszłam do niego.

- Mam mały problem. – zaczęłam bez ceregieli

- Zawsze, kiedy masz problem, idziesz do mnie. – mruknął, a cień niezadowolenia przemknął mu przez twarz – Co się dzieje?

- Bella potrzebuje krwi. – wyjaśniłam

Przez chwile milczał, intensywnie myśląc. Bałam się, że nie zgodzi mi się pomóc. Przeskakiwałam z nogi na nogę, czekając na jakąś reakcje z jego strony.

- Zaczekaj tu. – powiedział i wrócił na stołówkę. Spojrzałam w stronę przyjaciół i uśmiechnęłam się, próbując przekazać im, że jest w porządku.

Damien wrócił po chwili z woreczkiem wypełnionym czerwonym płynem. Wręczył mi go, a ja ostrożnie wzięłam go do rąk i zaniosłam przyjaciółce.

- Na zdrowie.

- Jesteś najlepsza. – odpowiedziała, wstając – Wypije na osobności, aby nie wzbudzać odruchów wymiotnych. – dodała i ruszyła do swojego pokoju.

- Dzięki, Angie. – powiedział Jace, przeczesując palcami grzywkę.

- Drobiazg. – uśmiechnęłam się. Chłopak objął w pasie Evelin i weszli na piętro.

- Dobranoc. – rzuciła dziewczyna przez ramię i przylgnęła do Jace’a.

Jej gest, sprawił, że poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Czym prędzej, zdusiłam je w sobie.

Poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu. Odwróciłam się, zdecydowanie za szybko. Potknęłam się na schodzie i wylądowałam w ramionach Damiena.

I wszystko byłoby super, gdyby nie działo się to w miejscu, gdzie kilka godzin wcześniej rozmawiał z Jessiką. To podziałało na mnie jak kubeł zimnej wody. Wyrwałam się z jego objęć, stając twardo na własnych nogach. Chłopak włożył ręce do kieszeni jeansów i spojrzał na mnie smutno.

- Porozmawiamy?

- Tak. – odpowiedziałam oschle.

Nie powinnam go tak traktować. Nie zasłużył sobie na to.

Leci na dwa fronty wtrąciło sumienie.

A, nie. Jednak sobie zasłużył.

***

Szliśmy obok siebie, w kierunku małej sali. Damien otworzył drzwi i puścił mnie przodem. Weszliśmy do składziku, a chłopak wskoczył na półkę i jednym ruchem otworzył małe okienko. Podał mi rękę i pomógł mi stanąć na kawałku drewna, obok siebie. Nasze spojrzenia na chwile się spotkały, ale pierwsza odwróciłam wzrok. Przeszłam przez lufcik i stanęłam na mokrej trawie.

Uniosłam oczy ku ciemnemu niebu, na którym zauważyłam dwie gwiazdy. Pamiętam, że Kate kiedyś mi tłumaczyła, co oznaczają, ale nie mogłam sobie przypomnieć.

- Ładne niebo – zauważył Damien, stając obok mnie.

- Tak, ładne. – zgodziłam się z nim, zamyślona.

Naprawdę, było ładne. Było wręcz czarne, sprawiając, że dwa ciała niebieskie, były pięknie wyeksponowane. Myślę, że korony drzew także dodawały temu uroku.

- Usiądziemy? – zaproponował cicho i wskazał altankę.

Pokiwałam głową i wolnym krokiem ruszyłam w jej stronę. Usiadłam na końcu ławki, otulając się ciaśniej bluzą.

- Mogę wiedzieć, co usłyszałaś z mojej rozmowy z Jessiką? – zapytał, stając naprzeciwko mnie

- Nie będę z tobą rozmawiać, dopóki nie usiądziesz. – odpowiedziałam. Grałam na czas.

Chłopak westchnął i zajął miejsce obok mnie.

- Słucham.

- Nie przysłuchiwałam się waszej rozmowie. – skłamałam

- To co robiłaś w tej wnęce pod schodami?

- Bella mnie odprowadzała i pierwsza was usłyszała. Nie chciała wam przeszkadzać w rozmowie. – wyjaśniłam, przygryzając wargę. Kupi tą ściemę?

Zmrużył oczy, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Ale tam nie było Isabelle, kiedy cię znalazłem.

- Bo po jakimś czasie wyszła, porozmawiać z Jessiką i poszła do mnie do pokoju. Miałam do niej dołączyć.

- Nie wierzę ci. – stwierdził, nie zastanawiając się głębiej nad moją wypowiedzią.

Sapnęłam.

- To twój problem. To ty miałeś się tłumaczyć, nie ja. Za każdym razem, tak kierujesz rozmową, aby wyszło, że to ja zrobiłam coś źle. Zaciągnąłeś mnie tutaj, mówiąc, że coś wyjaśnisz, a to ja się tłumaczę, w dodatku, za kogoś! – krzyknęłam, gwałtownie wstając.

Miałam tego dosyć. Traktował mnie jak rozwydrzone dziecko, które wiecznie trzeba karać, ale najpierw samo musi przyznać się do winy. Nie miałam już pięciu lat.

- Nie mogę ci niczego wyjaśnić, nie znając twojej wersji. – mruknął

- Prawda jest taka, że gdybyś nie miał się z czego tłumaczyć to byś tego nie robił. – warknęłam, stając poza altanką.

- To nie chcesz poznać mojej wersji? – spytał, unosząc brew.

- Odechciało mi się. – powiedziałam, odchodząc.

Zgrabnie przeszłam przez okno, wskakując na półkę. Ostrożnie z niej zeszłam i wybiegłam z sali, wpadając na kogoś.

- Przepraszam – mruknęłam, nie patrząc na osobę, którą potrąciłam.

- Szukałam cię. – odparła Bella, a ja podniosłam na nią wzrok.

- Coś się stało? – spytałam

- Ty mi powiedz. – odpowiedziała i przytuliła mnie. – Chodź. – dodała i pociągnęła mnie w stronę jadalni.

- Czemu idziemy tutaj? – zapytałam

- Bo jestem głodna. – powiedziała i otworzyła drzwi do kuchni – Idziesz?

A miałam jakieś inne wyjście? Ugryzłam się w język, nie wypowiadając tych słów.

Poszurałam butami w jej stronę, wchodząc do następnego pomieszczenia. Dziewczyna podeszła do wielkiej lodówki i wyjęła z niej jakieś pudełko.

- Co robisz? – spytałam, ale nie otrzymałam odpowiedzi.

Wampirzyca wyjęła z szuflady dwie łyżki i pociągnęła za wieko pudełka. W środku znajdowały się wiśniowe lody.

- To po to, aby zamroziło ci serce i żeby nikt go już nie zranił. – wyjaśniła, siadając na blacie. Podała mi łyżkę, a ja ją wzięłam, siadając obok niej.

W ciszy zajadałyśmy się chłodną masą, każda pogrążona we własnych myślach.

Z każdym kęsem lodów, złość mnie opuszczała. Albo, jakby to ujęła Bella, moje uczucia zamarzały. O wiele lepiej było, kiedy były w hibernacji.

- Nic się nie stanie, że je zjemy? – odezwałam się, oblizując łyżeczkę

Dziewczyna pokręciła głową

- Kucharki przywykły do tego, że co jakiś czas, coś im zjadam.

Uśmiechnęłam się. To musiało śmiesznie wyglądać. Czwarta nad ranem i Isabelle gotująca parówki w opuszczonej kuchni.

- Nie śmiej się. Ludzkie dziewczyny też mają swoje humorki. Wtedy potrafią płakać, śmiać się przez łzy i zjeść czteropiętrowy tort truskawkowy, przegryzając go ogórkiem kiszonym. Wampirzyce mają sto razy gorzej. – powiedziała, szturchając mnie w bok. – Skończyły się. – westchnęła, ocierając niewidzialną łzę. Podeszła do pojemnika na śmieci i wyrzuciła puste opakowanie.

Oparła się o blat, znajdujący się blisko śmietnika i odwróciła w moją stronę

- Odprowadzę cię do pokoju. – stwierdziła, a ja pokiwałam głową.

Byłam jej wdzięczna za to, że o nic nie pytała. Pewnie coś wiedziała, ale i tak, w duchu dziękowałam jej za milczenie.

Szybko przeszłyśmy przez korytarz, nie chcąc się na kogoś natknąć.

- Pamiętaj, że pod koniec wszystko się ułoży. Bo koniec zawsze jest szczęśliwy. – szepnęła, przytulając mnie.

- Jesteś szczęśliwa? – zapytałam, równie cicho, nie wypuszczając jej z uścisku

- Do happy endu jeszcze kawałek, ale nie mogę narzekać. – odpowiedziała.

Odsunęłam się od niej i słabo uśmiechnęłam.

- Dobranoc. – powiedziała, wyczuwając, że chcę zostać sama.

- Kolorowych snów. – szepnęłam, patrząc jak odchodzi – Dziękuję za wszystko.

Weszłam do pokoju, siadając na parapecie. Uniosłam oczy ku niebu. Dwie gwiazdy nadal słabo oświetlały noc, chociaż zdawało się, że świecą coraz słabiej. Jakby traciły nadzieje.

Zawsze powinniśmy mieć nadzieje. To jedyna rzecz, która towarzyszy nam przez całe życie. Ludzie, odejdą. Wspomnienia, po jakimś czasie, też blakną. Ale nadzieja zostanie. Przynajmniej powinna zostać. To jedyna rzecz, która nigdy nie powinna odejść.

Przyglądając się tym dwóm asteroidom, przypomniało mi się, co mówiła moja przyjaciółka.

,,Każda, jedna gwiazda symbolizuje osobę, która nie śpi, rozmyślając. Jest jego osobistym towarzyszem niedoli i zostaje z nim, dopóki nie zaśnie z myślą, że jest dobrze.”

Na niebie widziałam dwie gwiazdy. Jedna była moja, tego mogłam być pewna. Druga, mogła należeć do kogokolwiek. To mógł być towarzysz nieszczęśliwie zakochanej dziewczyny, chłopaka, który tęsknił za rodziną, albo kogoś, cierpiącego na bezsenność.

I tak masz nadzieje, że to on nie śpi prychnął, znudzonym głosem Upierdliwiec.

Może miał racje? Może w to wierzyłam, ale nie umiałam się do tego przyznać.

Można kogoś równocześnie lubić i nienawidzić? To pokręcone.

Mówią, że najlepszą miłością jest szaleństwo mruknęło sumienie.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, co zrobiłam. Miałam szanse wszystko sobie z nim wyjaśnić, ale jak zwykle uciekłam. Denerwował mnie sposób, w jaki mnie traktował, ale podświadomie, chciałam dowiedzieć się czegoś o nim i o Jessice. On chciał rozmowy, chciał to wyjaśnić. Ale to ja nie mogłam, nie chciałam, podjąć tego tematu dzisiejszego wieczoru. Byłam zbyt uparta i zbyt dumna, a jednocześnie, za słaba.

Nadzieja ma nigdy nas nie zostawiać? Cóż, to uczucie, które nigdy nie odchodzi, właśnie odeszło.

___________________________________________________________________________________

Na początku, chciałabym życzyć spełnienia marzeń oraz blogowych sukcesów, Blueberry. Wszystkiego najlepszego, kochana!
Już w poprzednim rozdziale ostrzegałam, że ten także będzie krótki, więc proszę o wyrozumiałość :)

Jestem z niego, nawet zadowolona, więc mam nadzieje, że Wy także. 

Jak może zauważyliście, lub nie, mój blog bierze udział w konkursie na Blog Sierpnia. Jeżeli podobają Wam się, moje wypociny to bardzo proszę o głosy tutaj, ale do niczego nie zmuszam. To Wasza decyzja :) Za każdy głos, oddany na moje opowiadanie, serdecznie dziękuję! ♥

Nie wiem, kiedy pojawi się nowy rozdział. Przewiduję, że w przyszłym tygodniu, może wcześniej. Zależy od tego, ile będę miała na głowie :) 

To już wszystko, gorąco pozdrawiam i zachęcam do wyrażania SZCZERYCH opinii na temat rozdziału, w komentarzach.

Weronika