Rozdział I

    - Cholera, Kate, przez ciebie znowu się spóźnimy! – krzyknęłam z kuchni, wkładając do zlewu kolejny talerz. – Jeszcze chwila i ten stos garów do mycia będzie sam płacić czynsz – mruknęłam sama do siebie.

- Jeszcze chwila Angie! – odkrzyknęła – Kurza stopa! Ciepłej wody nie ma! – dodała po chwili

- Znowu to samo – warknęłam i pędem ruszyłam w stronę łazienki.

Wpadając do niej, zobaczyłam Katharine Hemingway, próbującą zmyć z twarzy zieloną maseczkę, w której wyglądała jak wierna kopia Fiony. Wiecie, tej ze Shreka. Tak, to moja Kate, która robi wszystko na ostatnią chwilę. Mimo, że doprowadza mnie do białej gorączki (Białej? To mało powiedziane. Ona mnie doprowadza do stanu, który zwykłego człowieka doprowadziłby do zwału, ale nie mnie, bo daleko mi do normalności).

Niestety, kiedy tam na górze ludzie stali w kolejce po inteligencje, urodę, śliczny głos czy zgrabność ja otrzymałam coś zupełnie innego…posiadam cudaczną moc panowania nad wodą.

Potrafię sprawić, że woda z akwarium oblała Mike’a Collinsa w 5 klasie, albo rozkazać jej, żeby uniemożliwiła przepłynięcie Amelii Parker 50 metrów stylem dowolnym. Oczywiście nikt nie potrafił w sposób racjonalny wyjaśnić tych i kilku innych przypadków.

Przez dłuższy okres milczałam, bojąc się, że mama wywiezie mnie do wariatkowa lub wezwie egzorcystę, kiedy dowie się, co jej córka wyprawia z wodą. Musiałam jednak puścić parę z ust, kiedy mama zobaczyła mnie w akcji. Nie robiłam niczego szczególnego, nie licząc tego, że wtedy okryłam, że mogę nadawać wodzie kształt. Opowiedziałam mojej rodzicielce wszystko i od tamtej pory, (czyli od 6 klasy) nie muszę się bać, że mama dostanie zawału, gdy po zobaczy w ogrodzie pomniejszoną Wieże Eiffla, wykonaną z wody.

Kate również wie o moim ,,talencie”. Poznałyśmy się w liceum na biologii, kiedy musiałam odprowadzić ją do pielęgniarki po tym jak zemdlała, gdy zobaczyła krew.

Kiedy prowadziłam ją korytarzem, zobaczyłam, że w toalecie ktoś nie zakręcił kranu i woda lała się z niego ciurkiem. Od kiedy dowiedziałam się, że jestem jakimś monstrum panującym nad wodą nauczyłam się wielu ,,przydatnych” sztuczek i jednym dyskretnym gestem zakręciłam kran. Ściślej mówią kazałam wodzie przestać kapać. Niestety mój dyskretny ruch okazał się mało dyskretny, bo Katharine wszystko zobaczyła. Musiałam jej wszystko opowiedzieć, inaczej pewnie to mnie by badano czy wszystko dobrze z moją głową.

Obawiałam się, że Kate powie coś w stylu ,,Jesteś stuknięta!” i ucieknie z wrzaskiem. Jednak ona tylko zaśmiała się pod nosem i powiedziała, że nikomu nic nie powie, a potem teatralnym gestem zamknęła sobie usta kluczykiem, a kluczyk dała mi na przechowanie.

Do pielęgniarki nie poszłyśmy, tylko całą biologie przesiedziałyśmy w toalecie, poznając się bliżej. Wspólna integracja zakończyła się przyłapaniem przez woźnego i burą od pani dyrektor.

- Angie, proszę, pośpiesz się naprawiać ten kran, chce zmyć to świństwo z twarzy – tymi słowami moja blond włosa przyjaciółka wyrwała mnie z zamyślenia

- Oh, przepraszam – bąknęłam i dotknęłam ręką kranu. Poczułam w sobie przepływającą wodę, a po chwili z kranu leciała już wrząca woda.

- Auu! – wrzasnęła jak oparzona - Angelino, będziesz mi płacić odszkodowanie za poparzenia – uśmiechnęła się do mnie serdecznie, po czym zaczęła manewrować grzałką tak, aby z wrzątku zrobiła się letnia woda.

- Tylko się pośpiesz, bo Evans nas zabije za kolejne spóźnienie.

Profesor Evans, po cichu nazywany przez uczniów Robalem to nasz nauczyciel biologii, który jest zafascynowany wszystkim, co pełza i często przez pierwsze pół godziny zajęć z pasją opowiada o wszelkim robactwie, że większości studentom przypomina się śniadanie lub inny pokarm, który spożyli przed biologią.

Na moje słowa Katie tylko machnęła ręką i zaczęła nakładać na rzęsy którąś tam warstwę tuszu. Pokiwałam z rezygnacją głową i poszłam po swoją torbę, która leżała tam gdzie zwykle, czyli na moim łóżku. Przy mojej współlokatorce moja część pokoju była w nienagannym porządku.

Czasami zastanawiam się, jak dwie, tak sprzeczne ze sobą osobowości mogą tak dobrze się ze sobą dogadywać. Nie wiem, co zrobiłabym gdyby nie było przy mnie Kate.

Mojej roztrzepanej, lekko świrniętej, kochliwej Kate. Wiem, że mogę jej powiedzieć wszystko i nie wyśmieje mnie. Za to, że jest tak dobrą przyjaciółką pomagam jej na sprawdzianach z biologii oraz przynoszę tony chusteczek, kiedy jej kolejna ,,wielka miłość” prześpi się z jakąś dziwką z innego rocznika.

Kiedy uśmiechałam się jak debilka się przypominając sobie jej tygodniowy związek z Alanem, Kate wyszła z łazienki wyglądając jak zwykle oszołamiająco.

Szybkim krokiem (No dobra, nie aż tak szybkim, bo opóźniała nas Katie w swoich 10 centymetrowych szpilkach) ruszyłyśmy w stronę skrzydła szkolnego, ekskluzywnej szkoły – Akademii św. Joanny. Patronką jest jakaś święta, która chroniła w murach tej szkoły sieroty podczas wojny.

- Angie! Kate! – uśmiechnęłam się szeroko słysząc głęboki bas naszego przyjaciela, Andrew.

Andrew Walton to wysoki blondyn o orzechowych oczach, których spojrzenie przeszywa twoją dusze. Przynajmniej tak twierdzą wszystkie dziewczyny w Akademii. Jednak nie wiedzą tego, co ja i Kate. Andy jest gejem. Nikt o tym nie wie, oczywiście nie licząc nas dwóch. Andrew boi się komukolwiek o tym mówić, dlatego kiedy słyszymy, jakie to z nas szczęściary, bo przyjaźnimy się z nim tylko się uśmiechamy i potakujemy.

- Nareszcie się zatrzymałyście! – po tych słowach każdą z nas ucałował w policzek. Wiecie, taki nasz zwyczaj, niby nic, ale zzieleniałe twarze młodszych lub starszych, zazdrosnych studentek to widok, dla którego warto żyć. Tak, może jestem wredna, ale mnie też nikt nigdy nie oszczędza. – Tak bardzo Wam się śpieszy na zajęcia Robala? – uśmiechnął się łobuzersko ukazując rząd równych, śnieżnobiałych zębów.

- Wiesz, że Angie uwielbia biologie, nie możemy jej wyrządzić takiej krzywdy. – westchnęła z udawaną rezygnacją Kate.

Miałam już się ogryźć, ale przeszkodziło mi pytanie Andrew.                                                     

- Co to za limuzyna? Czyżby córka prezydenta miała się uczyć w naszej budzie? – zapytał Andy, na co ja instynktownie się odwróciłam.

Andrew zagwizdał przeciągle i ruszył w stronę grupki gapiów, a Kate za nim. Przez ułamek sekundy nie byłam wstanie ruszyć się z miejsca, ale szybko wzięłam się w garść i ruszyłam w stronę pracowni biologicznej.

Zajęłam swoje miejsce czekając, aż pojawi się profesor, gdy do sali wszedł chłopak. Brunet. Wysoki. Zielonooki. Prze chwile zastanawiałam się, jakim cudem widzę z 4 ławki tak dobrze. Miałam dalej rozwodzić się nad tym problemem, gdy nagle nieznajomy uśmiechnął się do mnie i usiadł przede mną. Tak! Przede mną! Oczywiście nawet nie mogłam popatrzeć się na jego plecy, bo wszystkie dziewczyny otoczyły go z każdej strony.

- Niezły jest, co? – podskoczyłam ze strachu, gdy usłyszałam szept Andego.                              

- Kto? – jak zwykle udałam idiotkę, która nie widzi nieziemsko przystojnego faceta, który uśmiechnął się do niej.

- Nie udawaj głupiej, Tamblyn. Mówię o nieziemsko-przystojnym-mega-seksownym-nowym-facecie-otoczonym-wianuszkiem-dziewczyn – powiedział jakby codziennie przychodził do nas nowy student. W dodatku tak przystojny.

- Oh. Boli Cię to, że nie ma w tym wianuszku ciebie, Walton ? – odgryzłam się

- Zawsze boli mnie to, że nie ma dla mnie żadnego fajnego homoseksualisty, skarbie – mówiąc to posłał mi całusa w powietrzu i udał się na koniec sali, w stronę ławki przy oknie gdzie zwykle siedział. W tym samym momencie do pracowni wszedł profesor. Jednak nie zaczął typowej dla siebie pogawędki na temat robactwa.

- Moi drodzy zapewne już zauważyliście, waszego nowego kolegę. Damiena de Winter. Damien ma spore zaległości, czy jest ktoś chętny, kto pomoże mu je nadrobić?

Dlaczego nie zdziwiło mnie, gdy dwadzieścia par rąk wystrzeliło w górę? Inna rzecz zaskoczyła mnie bardziej, niż fakt, że byłam jedyną osobą, która nie miała ochoty pomagać nowemu. Nawet Kate się zgłosiła! Tak, ta Kate, która nie widzi różnicy między ssakiem, a ptakiem.

- Myślę, że najlepszą korepetytorką będzie dla ciebie Angelina Tamblyn.

I nagle te same pary oczu zaczęło cisnąć we mnie błyskawicami…

_______________________________________________________________________________

Mam nadzieje, że w jakiś sposób Was zainteresowałam. Następny rozdział pojawi się wkrótce :) Do napisania. 

Weronika