Rozdział XVII

Otworzyłam drzwi do swojego pokoju i uderzyła mnie…pustka. W środku panowały egipskie ciemności. Zapaliłam lampkę i rozejrzałam się po pomieszczeniu, które wyglądało tak jak zwykle. I to było niezwykłe, bo jeszcze pół godziny temu na podłodze leżały rozłożone karimaty i śpiwory. Teraz nie było niczego.

Podbiegłam do biurka i odetchnęłam z ulgą. Wszystkie kartki leżały idealnie poskładane i żadnej nie brakowało. Zebrałam je w całość, podeszłam do komody i odłożyłam je tam.

Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. Panika, niedowierzanie i ból sprawiły, że nie byłam w stanie się poruszyć. Na szczęście miałam w głowie swoją własną, upierdliwą sekretarkę, która wiedziała co zrobić. Zostawiłaś tego chłoptasia, bo chcesz uratować przyjaciela, a teraz stoisz jak jakiś osioł. RUSZ SIĘ!!!

- Też cię kocham. – szepnęłam i zaśmiałam się histerycznie. Dlaczego ja gadam sama do siebie?

Zamknęłam oczy i starałam się rozluźnić. Po chwili byłam, jak to mówiła mama, oazą spokoju. Usiadłam na łóżku i zdjęłam z ramion bluzę, którą dał mi Damien. Rzuciłam ją na poduszkę, a sama oparłam się o ścianę. Andrew, gdzie jesteś? Nic, jak zwykle wszyscy milczą.

Intuicja cię nie zawiedzie.

Skąd ja znam ten głos?

Nie dane było mi rozmyślać na ten temat, bo usłyszałam cichutkie pukanie do drzwi. Z ociąganiem podniosłam się z łóżka i otworzyłam mojemu, mało proszonemu, gościowi. Przed drzwiami stała Evelin z Jace’m. No tak, papużki nierozłączki.

- Coś się stało? – spytałam słabym głosem

- Evelin chciała ci coś powiedzieć. – odezwał się Jace, zanim dziewczyna zdążyłam otworzyć usta. – No, mów Evelin. – szturchnął ją delikatnie w ramię.

- Więc..- zaczęła Anielica, po czym przełknęła głośno ślinę – Przełożona jest na nas wściekła i może być problem z naszymi tajnymi treningami.

Oniemiałam. Jak to? Dlaczego nagle teraz wszystko się sypie? On ci pomoże odezwała się moja podświadomość. No tak, Damien.

- Przepuścicie mnie. – powiedziałam i minęłam ich biegiem. Wybiegłam na dziedziniec. Był tam. Siedział koło posągu kupidynka. Wzięłam głęboki oddech, poprawiłam bluzkę i pewnym krokiem ruszyłam w stronę chłopaka. Stanęłam przed nim i zaczęłam:

- Mogę cię o coś poprosić? – spytałam, starając się nie zabrzmieć na desperatkę.

- Słucham. – odpowiedział i spojrzał mi w oczy, a jego spojrzenie przyprawiało mnie o dreszcze. No, dalej. Wyduś to z siebie.

- Czy mógłbyś iść ze mną do Przełożonej i powiedzieć, że godzinę temu byłam z tobą, bo chciałam się czegoś dowiedzieć o historii magii, a Bella, Jace i Evelin nic nie wiedzieli, dlatego mnie szukali? – wydukałam na jednym wdechu, a on świdrował mnie wzrokiem przez dłuższą chwilę. Kiedy już straciłam nadzieje, że mi pomoże, odezwał się:

- Dobrze.

Odetchnęłam z ulgą.

- Dziękuje. – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się. Powstrzymywałam się przed przytuleniem go.

- Chodźmy do niej. – powiedział, po czym wstał, tym samym pozbawiając kupidyna towarzystwa.

- Nie sądzę aby…- zaczęłam, ale mi przerwał

- Zaufaj mi, im szybciej, tym lepiej. – przerwał i ruszył w stronę Domu. Przyglądałam się mu przez chwilę, po czym ruszyłam za nim.

Damien wszedł bez pukania do gabinetu madame Cecile. No tak, pewnie ma jakieś przywileje.

Kobieta siedziała przy biurku i przeglądała jakieś dokumenty. Gdy weszliśmy, podniosła wzrok znad papierów.

- Damien? Angelina? – spytała zaskoczona –Coś się stało?

- Chciałbym wyjaśnić sytuacje, która zaistniała jakąś godzinkę temu. – powiedział, a ja opuściłam głowę i przyglądałam się czubkom swoich butów.

- Mianowicie, jaką? – spytała Przełożona

- Kiedy Isabelle, Jace i Evelin szukali Angeliny. Ona była wtedy ze mną, tłumaczyłem jej na czym polega Kult Matki Żywiołów, w końcu jutro jej pierwszy Obrzęd. – odpowiedział bez zająknięcia

- Rozumiem, ale co to ma wspólnego z tamtą trójką? – spytała, a ja podniosłam wzrok i spojrzałam na nią. Przyglądała się mi.

- Nie wiedzieli gdzie jestem, nic im nie powiedziałam. Bali się o mnie. – odparłam, przyglądając się jej z wyższością.

Nie unikałam jej wzroku. Nie chciałam dać jej tej satysfakcji. Kobieta patrzała na mnie jeszcze przez chwile, po czym odezwała się obojętnym tonem.

- Dobrze, tym razem nie wyciągnę konsekwencji za złamanie regulaminu. – spuściła nas z oczu i wróciła do przeglądania dokumentów – Dobranoc.

- Dobranoc – odpowiedzieliśmy równocześnie, chociaż korciło mnie, aby odpowiedzieć jej: a żebyś zdechła.

Wyszliśmy z gabinetu. Chciałam wrócić do pokoju, ale Damien złapał mnie za ramię.

- Mogę znać powód, dla którego musiałem kłamać? – spytał, spoglądając mi w oczy.

- Niekoniecznie. – odpowiedziałam i słodko się uśmiechnęłam. – Ale dziękuje, że mi pomogłeś. To wiele dla mnie znaczy. Dobranoc. – dodałam szeptem i skierowałam się w stronę swojego pokoju. Nie usłyszałam odpowiedzi, choć bardzo prawdopodobne jest to, że w ogóle mi nie odpowiedział. Zresztą, mało istotne. Ważne, że mi pomógł.

Pod moim pokojem dalej czekała para Aniołów, tym razem w towarzystwie Belli.

- Załatwione. – powiedziałam. –Tym razem wam odpuści.

- Jak to zrobiłaś? – spytał Jace, z lekką nutą podejrzliwości.

- Podziękujcie Damienowi, nie mi. To on gadał z Cecile. – odparłam i oparłam się o drzwi pokoju. Cała trójka przyglądała mi się w milczeniu. Pierwsza odezwała się Wampirzyca.

- Przepraszam, że nazwałam cię Matką Teresą. Wiem, że chcesz uratować Andrew i pomożemy ci w tym.

- Rozumiem. To ja przepraszam, że wpakowałam was w dodatkowe kłopoty z Przełożoną. – odpowiedziałam, po czym podeszłam do Belli i przytuliłam ją. Wiedziałam, że ciężko było jej przyznać się do błędu. Zresztą, ja też nie byłam aniołkiem.

To zdanie teraz nabrało nowego znaczenia podpowiedziała moja podświadomość. O, ironio.  

Ostrożnie wyplątałam się z jej żelaznego uścisku i wróciłam na swoje poprzednie miejsce.

- My już pójdziemy. – odezwała się Evelin – Do zobaczenia jutro o szóstej, Angie.

Zmarszczyłam brwi.

- O szóstej?

- Musisz wrócić do treningów. – odezwał się Jace – Zajrzyj do biografii, znalazłem tam coś.

Serce zabiło mi szybciej. Jace znalazł coś, co może nam pomóc!

- Nawet nie wiesz, jak jestem ci wdzięczna. – wydusiłam

- Chyba wiem – odparł z uśmiechem, po czym złapał Evelin za rękę. –Bella? Idziesz?

- Tak. – odpowiedziała w zamyśleniu i podeszła do nich.

- Dobranoc, Angie. – powiedzieli równocześnie i ruszyli do swoich pokoi.

- Dobranoc. – wyszeptałam.

Chciałam już wejść do pokoju i zobaczyć, co takiego znalazł Jace, ale usłyszałam jeszcze ciche chrząknięcie. Odwróciłam się.

 -Uważaj na Damiena. Nie jest tym, za kogo się podaje. – szepnęła Evelin i pobiegła na górę.

Super. Nie dość, że uratował im tyłki, to jest jeszcze dwulicową świnią. Czuje się, jakbym była w przedszkolu.

Westchnęłam i weszłam do pokoju. Pierwszą rzeczą jaką zrobiłam, było dojście do komody i wyjęcie z niej biografii.

- Andrew, Andrew, Andrew – szeptałam, przeglądając tak znane mi zapiski. Traciłam już powoli cierpliwość, gdy na żadnej ze stron nie było żadnego, podkreślonego tekstu.

- Jest! – krzyknęłam i rzuciłam się na łóżko z ostatnią kartką biografii.

Nasi agenci widzieli go na terenach Wygnańców w południowym Londynie. Przywódca tej grupy wroga jest nieznany.

Południowy Londyn! Tak blisko Akademii. Tak daleko od Domu Żywiołów.

Przyglądałam się kartce jeszcze przez chwile, próbując znaleźć coś jeszcze w tych słowach. Gdy chciałam już ją odłożyć, zauważyłam drobny druk na samym dole.

Bliski przyjaciel Angeliny. Mogą chcieć go wykorzystać, aby dotrzeć do niej.

Chwila, co? Mój przyjaciel jest niewiadomo gdzie i to przeze mnie? To niemożliwe. Czego oni mogą chcieć o d e  m n i e? I dlaczego akurat Andrew? Dlaczego jedna z niewielu osób, która potrafiła powiedzieć mi prawdę tak, aby nie zabolało. Potrafił zmobilizować mnie do działania, bez tego nieznośnego bólu w klatce piersiowej. Dlaczego ON, do cholery?!? Czemu nie mogli od razu uprowadzić MNIE?!?

Nie wytrzymałam. Zresztą, od kilku dni natłok bolesnych informacji wywołuje u mnie tylko to. Płacz. Mój mały, prywatny wodospad właśnie zalewał ostatnią stronę biografii mojego przyjaciela. A ja nie umiałam go powstrzymać.

***

- Dzień dobry. – powiedziałam wchodząc na sale. Cała trójka już tam była. Miałam nadzieje, że nie będą poruszać tematu Andy’ego.

- Cześć. – odpowiedzieli chórem.

- Od czego zaczynamy? – spytałam, stając na środku sali.

- Żywioły. – odparła podekscytowana Wampirzyca, stając naprzeciwko mnie.

- Zadziw mnie. – mruknęłam i przyglądałam się, jak próbuje unaocznić Żywioł.

O dziwo, poszło jej całkiem dobrze. Nie była to może kula Ognia, która podpali cały las, ale liczył się postęp.

Bella uśmiechnęła się do mnie szeroko, a Żywioł zniknął.

- Jest dobrze. – powiedziałam i podniosłam kciuk do góry. – Ćwicz dalej. Evelin, twoja kolej! – wrzasnęłam i odwróciłam się w stronę brunetki. Spojrzała na mnie z uśmiechem i zamknęła oczy.

Poszło jej troszkę lepiej, niż Belli, ale do ideału była jeszcze daleka droga.

- Poćwicz trochę. – podpowiedziałam – Skup się bardziej na wyglądzie Ziemi, nie na wielkości czy kształcie.

Anielica bez słowa ruszyła w kąt sali i zaczęła swój indywidualny trening. Jej chłopak już czekał, gotowy do działania. Skinęłam na niego głową, a on przystąpił do dzieła.  

Jego unaoczniony Żywioł wyglądał imponująco. Kształtem dorównywał Wodzie unaocznianej przeze mnie. Nie wyglądał też tak mizernie, jak Ziemia Evelin, ale szybko zniknął.

- Musisz się bardziej skupić. – poleciłam i uśmiechnęłam się na znak, że jest dobrze. Odpowiedział mi tym samym, ukazując dołeczki.

Kiedy Jace się uśmiechał, nie dało się nie odwzajemnić uśmiechu. On hipnotyzował. Nic dziwnego, że Evelin się w nim zakochała. Gdybym nie miała żadnych zobowiązań wobec przyjaciół, też bym się w nim zadurzyła. Ale, niestety, nie każdy może pozwolić sobie na zauroczenia i inne stany, które powodują palpitacje serca na widok drugiej osoby. I ja się do nich zaliczam.

- Angie? – wyrwała mnie z zamyślenia Bella. – To może teraz czas na twój trening?

- Jasne. – odpowiedziałam mechanicznie.

Stanęłam pośrodku kręgu, który namalowała Bella.

- Pouczę cię paru, bolesnych ciosów. – zaczęła Wampirzyca – Nie zwalą z nóg Wygnańca, ale Jessikę, Patricka lub Damiena, na pewno. – skończyła, po czym bez ostrzeżenia wykonała wykop z pół obrotu w moją stronę. Nie zdążyłam zrobić uniku i oberwałam w ramię.

- Co to było?! – zawyłam, chwytając się za bolące miejsce.

- Trening. – odparła, po czym powtórzyła swój cios. Tym razem byłam bardziej przygotowana i zdążyłam kucnąć, za nim stopa Isabelle Turner wylądowała na mojej twarzy.

***

- Czuję się jak po grze zręcznościowej kontrolerem ruchu. – wyjęczałam wychodząc z sali.

- A śmierdzisz jakbyś przekopywała kompost. – dodała Bella, a ja się zaśmiałam.

- Nie pójdę tak na śniadanie. Zjedzcie beze mnie. – powiedziałam

- Zjesz z nami, bo śniadanie mamy godzinę później. – powiedział Jace

Zmarszczyłam brwi.

- Jak to?

- Chyba musimy dać jej kalendarz, skoro na dniach tygodnia się nie zna. – wyćwierkała Wampirzyca, a ja zgromiłam ją wzrokiem – Dzisiaj jest sobota, dzień wolny. U ciebie w Akademii nie było czegoś takiego? – spytała z sarkazmem.

- W weekendy sami musieliśmy zadbać o swoje wyżywienie, więc, nie, nie było. – odpowiedziałam, a kąciki ust Jace’a wystrzeliły ku górze, kiedy zobaczył zażenowaną minę Isabelle.

- Wiesz, że i tak cię kochamy, Bells. – powiedział chłopak

- Wiem, że jestem wspaniała, ale nie musisz tego obwieszczać przy Evelin. Jeszcze się dziewczyna załamie. – odparła teatralnie, po czym wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

Jednak dobrze, że ich poznałam. Sama nie udźwignęłabym tego ciężaru.

_________________________________________________________________________________

 Po długiej, po ponad miesięcznej przerwie nowy rozdział, krótki, bo krótki, jest do Waszej dyspozycji. Bardzo przepraszam, za tak długą nieobecność, której winowajcami była szkoła i zanik weny. 

Druga sprawa to króciutka ,,reklama". Mianowicie, chciałabym zaprosić Was na bloga z recenzjami klik, pewnego chłopaka, który zrecenzował moje opowiadanie, za co jestem mu bardzo, ale to bardzo wdzięczna i szczęśliwa, bo sama nie widziałam tylu plusów w moich wypocinach. 

Niestety, nie wiem kiedy pojawi się nowy rozdział, aczkolwiek za niedługo święta i rekolekcje, więc postaram się coś naskrobać ,,na dłużej" i dodawać w wolnej chwili, ale nie wiem jak będzie z moją weną.

Mam nadzieje, że ktoś dobrnął do końca rozdziału i moich ,,informacji parafialnych".

Weronika