Rozdział XXXVIII

    - Razem z Patrickiem. – ciągnął Damien, nie przejmując się moją reakcją – Mamy pewien plan. Potrzebna nam twoja pomoc, Angie.

- Moja? – spytałam, zdziwiona.

- Jej? – powiedziała Bella, równo ze mną.

Spojrzałyśmy się na siebie, spanikowane. Nie możemy ryzykować, opóźnienia naszej misji ratunkowej.

- Chodziłaś tam do szkoły i może kojarzysz dwie dziewczyny. Courtney Rain i Ninę Brown.

Zastanowiłam się. Nigdy nie byłam duszą towarzystwa i mało osób znałam z imienia i nazwiska. A nawet jeżeli, ktoś mi się przedstawiał, jego dane wylatywały mi z głowy.

- Nie wiem. – odpowiedziałam – Nie znałam wszystkich w tej szkole. Prędzej Kate… - mruknęłam

Nagle się ożywiłam. Tak! To jest to! Mogłam wskazać mu moją przyjaciółkę, jako potencjalną informatorkę. To byłaby szansa na spotkanie jej.

- Tak, Kate powinna wiedzieć. – dodałam stanowczo.

- Dobra. Pójdę porozmawiać z Przełożoną. – odparł chłopak, wstając.

- Chwila, kolego. – Isabelle zatrzymała go w pół drogi. – Wtajemnicz nas w ten plan, jeśli łaska.

Westchnął i oparł się o ścianę.

- Mason ma zadzwonić do Cecile i delikatnie zasugerować jej, że Angie uczęszczała do Akademii i być może, ma jakieś informacje. Ja powiem, że nic nie wiesz, ale Katharine tak. Zwołają jutro Posiedzenie z Milczącymi i zadecydują, czy Kate im pomoże. Mam wyjaśniać, co to Posiedzenie? – zapytał, zirytowany.

- Obejdzie się. – warknęła Wampirzyca – Idź już na ratunek światu. – machnęła na niego ręką, a on wyszedł.

Teoretyczne zajęcia, prowadzone przez Nikki, opłaciły się. Doskonale wiedziałam, co to Posiedzenie. Rada Milczących przyjeżdżała do Domu Żywiołów, aby omówić jakąś ważną kwestie, na przykład, udział ich podopiecznych w naszej akcji.

- Wiesz, co to oznacza? – odezwała się Isabelle, ale nie czekała na odpowiedź – Jeżeli Posiedzenie zbierze się jutro, odwołają zajęcia.

Nie musiała mi tego dalej tłumaczyć. Odwołane zajęcia mogły oznaczać tylko jedną rzecz. Będzie problem ze zwianiem z Domu.

***

Dziesięć minut później, Bella zorganizowała własne posiedzenie. Wyciągnęła z łóżka biedną Evelin, sprowadzając ją do mojego pokoju. Brakowało jeszcze Jace’a, który uparł się, że nie przyjdzie do nas w piżamie.

- Jeżeli on układa sobie grzywkę, przyrzekam, że wyrzucę przez okno wszystkie jego kosmetyki. – warknęła, chodząc po pokoju.

Chwile później, drzwi się otworzyły. Jace wszedł do pomieszczenia i usiadł na łóżku, obok swojej dziewczyny.

- Co było tak ważnego, że musiałaś na wyciągnąć z łóżek? – zapytał Wampirzycę

- Jutro jest Posiedzenie – odparła, zakładając ręce na piersi.

- O cholera… – mruknął

- Zmiana planów. – powiedziała, przekręcając klucz w zamku. Odwróciła się do nas i zaczęła tłumaczyć – Brama będzie otwarta, ale nie przeciśniemy się, jeżeli co chwile, ktoś będzie przez nią przejeżdżał. Z tyłu, za garażem, także jest wyjście, ale nieużywane i porośnięte bluszczem. Musimy je oczyścić i wyjdziemy tamtędy.

- Harry Potter pożyczy ci Pelerynę-Niewidkę i nikt nas wtedy nie zauważy? – wtrącił z przekąsem Anioł.

- Owszem, jest ryzyko, ale mniejsze, niż gdybyśmy próbowali wydostać się główną bramą.

- Plan jest w porządku. – odezwała się Evelin – Zajmę się tą furtką.

Wampirzyca klasnęła w dłonie, uradowana.

- Czyli wszystko załatwione.

Aniołowie zaczęli zbierać się do wyjścia, ale dziewczyna zatrzymała chłopaka.

- Widzisz? Niepotrzebnie szykowałeś się, jak na spotkanie z królową.

Wzruszył ramionami.

- Zawsze mogę spotkać królową Jessikę.

Uśmiechnęłam się pod nosem i pomachałam im, kiedy wychodzili.

- Wyśpij się – zasugerowała Bella – Nie wiem, czy kofeina jest w stanie zastąpić sen, kiedy masz walczyć z Wygnańcami.

Zamiast snu, preferowałabym łut szczęścia. Albo dziewięć żyć, jak kot. Sen jest dla osób, które nie boją się jutra. A ja się boję. I to panicznie.

Pożegnałam się z przyjaciółką i westchnęłam, siadając przy biurku. Spojrzałam na zniszczoną ramkę ze zdjęciami. Evelin przykleiła je taśmą klejącą, aby nigdzie nie odfrunęły.

Zapatrzyłam się na twarz Andrew. Na jego rysy twarzy, uśmiech, rozczochrane włosy. Mimowolnie, zaczęłam wędrować palcem po jego sylwetce.

- Nie przynoś jutra, bo czuję, że cię stracę. – szepnęłam, jakby miał mnie usłyszeć.

Oderwałam palec od fotografii i poszłam do łazienki. Pozwoliłam sobie na długi prysznic. Musiałam się zrelaksować. Wyszłam spod prysznica i szybko wytarłam się ręcznikiem, wskakując w piżamę, która tak bardzo przypominała mi dom.

Dom, to nie było miejsce, gdzie zasypiałam. Domem, byli ludzie, którzy sprawiali, że mogłam zasnąć bezpiecznie, bez zbędnych trosk.

Za niedługo ich zobaczysz. Wszystkich. Obiecało sumienie. Chyba pierwszy raz, odkąd zaczęłam z nim rozmawiać, nie beształo mnie.

Przeszłam przez pokój i położyłam się w łóżku, twarzą do ściany. To był męczący dzień, ale jego zakończenie, podobało mi się. Myślę, że wszystko idzie w dobrym kierunku. Przynajmniej mam taką nadzieję.

***

O godzinie szóstej, zadzwoniła moja komórka. Spojrzałam na wyświetlacz i jęknęłam. Pięć nieodebranych połączeń od Isabelle. Nacisnęłam zieloną słuchawkę i przystawiłam aparat do ucha.

- Halo? – spytała, zaspanym głosem.

- Twoja osobista asystentka od budzenia, do usług. Masz dziesięć minut na doprowadzenie się do porządku i masz iść na dziedziniec. Ktoś musi osłaniać Evelin i padło na ciebie.

Po tych słowach, zakończyła połączenie.

Ziewnęłam i podeszłam do szafy, wyciągając z niej wygodne jeansy i luźną koszulkę. Włosy związałam w wysokiego kucyka, a twarz przemyłam lodowatą wodą. Założyłam na stopy trampki i wybiegłam z pokoju.

Przy drzwiach wejściowych, stała Anielica. Ani trochę nie wyglądała na zmęczoną, czy niewyspaną.

- Cześć. – powiedziała, szeroko się uśmiechając.

- Hej. – odparłam, tłamsząc ziew.

W ciszy, skierowałyśmy się w prawo, za główny budynek Domu Żywiołów.

- To jest garaż. – szepnęła, pokazując mi okazały obiekt z czerwonej cegły.

Minęłyśmy go i stanęłyśmy przy ogrodzeniu. Przy głównej bramie wjazdowej, ogrodzenie było z siatki. Tutaj, był tylko żywopłot. W dodatku do dawna nie pielęgnowany. Nasza droga ucieczki była solidnie zarośnięta. Tak bardzo, że nie było jej widać.

- Gdzie jest furtka? – spytałam, rozglądając się.

Anielica wzruszyła ramionami, przechodząc się w tą i z powrotem, dotykając zielonego ogrodzenia. Chodziła tak, z dobre pięć minut.

- Tutaj. – powiedziała stanowczo, zatrzymując się, mniej więcej, w miejscu, gdzie był środek żywopłotu. Szybko do niej podeszłam.

- Mamy jakieś nożyce, albo coś, czym możemy usunąć te gałęzie? – zapytałam, a dziewczyna się zaśmiała.

- Niepotrzebne mi to. – Powiedziawszy to, zamknęła oczy, szepcząc jakieś słowa, których niedosłyszałam.

Po chwili, gałęzie, które porastały bramę, zaczęły się odsuwać, odsłaniając ją. Wyglądało to magicznie.

Bo to magia prychnął Upierdliwiec.

Do tej pory, widziałam tylko, jak Ogień, Woda, Ziemia lub Powietrze atakują i próbują coś niszczyć. Nigdy nie widziałam, aby któryś z Żywiołów był tak delikatny i uległy. To było piękne. I to był ten piękniejszy rodzaj magii.

- Gotowe. – odparła, otrzepując ręce. Uśmiechnęłam się do niej, wciąż oczarowana tym, co przed chwilą zobaczyłam.

***

- Moi drodzy – odezwała się Cecile, kiedy wszyscy siedzieliśmy na stołówce – Dzisiaj, odbędzie się Posiedzenie, w związku z czym, zajęcia są odwołane. Proszę, abyście zaraz po śniadaniu, udali się do swoich pokoi i ich nie opuszczali, aż do lunchu. Potem dostaniecie nowe instrukcje.

Zakończyła swój wywód, siadając.

- Nie myśl, że wszyscy tego tak przestrzegają. – mruknęła Bella

- Przeważnie siedzą po kilka osób w pokoju i grają w butelkę. – dodał Jace

W milczeniu zjedliśmy śniadanie i wyszliśmy na korytarz.

- 11:25 pod bramą. Black, widzimy się przy garażu o 11:20. – powiedziała Isabelle, po czym każdy z nas, poszedł w swoją stronę.

***

Od godziny, siedziałam w pokoju. Właściwie, powiedzenie, że siedziałam, jest niedomówieniem. Ja krążyłam po tym pomieszczeniu. Rozległo się pukanie do drzwi. Mimowolnie, spojrzałam na zegarek. 11:10. Uff, nigdzie się nie spóźniłam.

Jeszcze wtrącił Upierdliwiec, ale go zignorowałam.

Pociągnęłam za klamkę i stanęłam twarzą w twarz z Damienem.

Moje serce zaczęło bić szybciej, a w brzuchu pojawiły się radosne motylki. Odsunęłam się od drzwi, pozwalając mu wejść.

- Wszystkie drogi, prowadzą mnie do ciebie. – zaśmiał się, siadając na łóżku. – Wszystko w porządku? – zapytał, widząc moją zdezorientowaną minę.

Nie mogłam tak tutaj z nim siedzieć. Za piętnaście minut mam czekać na dziedzińcu, a nie wyjdę tak z nim!

- Trochę źle się czuję. – skłamałam. Cholera, nie lubiłam go okłamywać.

- Przynieść ci jakieś lekarstwa?

- Nie, nie trzeba. – powiedziałam szybko. – Prześpię się i mi przejdzie, to tylko ból głowy. – mimowolnie, rozmasowałam skronie.

Chłopak spojrzał na mnie ze współczuciem, po czym wstał.

- Kolorowych snów. – mruknął, przytulając mnie. Nie byłam wstanie odwzajemnić jego gestu. Sparaliżowało mnie.

Po chwili wyszedł, bezszelestnie zamykając drzwi.

- Żegnaj. – szepnęłam, ocierając z policzka jedną, samotną łzę.

***

Godzina 11:19. Zarzuciłam na ramiona bluzę i schowałam komórkę do szuflady biurka, wcześniej ją wyłączając. Biografię Andrew, włożyłam pod materac, gdyby jakaś wścibska dusza chciała przeszukać mój pokój. Może nie wpadną na pomysł, aby rozwalać mi łóżko.

Stanęłam przy drzwiach, z dłonią położoną na klamce. Na moment się zawahałam. Ostatni raz odwróciłam się, aby spojrzeć na pokój. Wyglądał tak, jak zawsze. Nie pościelone łóżko, kilka bluzek przewieszonych przez oparcie krzesła i porządek na biurku. Westchnęłam i pociągnęłam za klamkę, wychodząc.

- Do zobaczenia. – wyszeptałam w pustą przestrzeń. Oby…

***

Udało mi się, przejść niezauważoną przez hol. Nie miałam zegarka, więc nie wiedziałam, ile czasu zostało do ,,godziny X”. Wyszłam z budynku i przebiegłam, blisko muru, pod sam garaż. Evelin już tam stała, w ciemnej bluzie z kapturem zarzuconym na głowę.

- Gdzie oni są? – spytałam, nerwowo rozglądając się na boki. W tym samym momencie, drzwi garażu otworzyły się, a z nich, wyjechała czarna Toyota, zatrzymując się z piskiem opon przy nas.

- Wsiadać! – syknęła Isabelle, od strony kierowcy. Otworzyłam drzwiczki, zajmując miejsce obok Wampirzycy.

Z tyłu, siedział już Jace, a chwile później, dołączyła do niego Evelin.

Bella ostro przycisnęła gaz i zakręciła, o mało, nie wjeżdżając w żywopłot.

- Ostrożnie, kierowco. – powiedziałam, zapinając pas.

Brama, którą oczyszczała Anielica, była otwarta. Przejechaliśmy przez nią, skręcając w lewo.

Czułam się, jakbyśmy brali udział w nielegalnym wyścigu samochodowym. Bałam się spojrzeć, ile jest na liczniku.

- Bells, co z nadajnikiem? – zapytał Jace

- Jaki nadajnik? – odparłyśmy równocześnie.

W tej samej chwili, radio (a przynajmniej coś, co na radio wyglądało) zaczęło trzeszczeć.

- Ten nadajnik, cymbały. – warknął i zaczął majstrować przy radiu. No, nadajniku. – Jak to coś wyłączyć? – mruknął, waląc pięścią w owy nadajnik.

- Kto tam jest? – odezwał się ktoś po drugiej stronie. Żadne z nas się nie odezwało – Kto siedzi w aucie?

Zero reakcji z naszej strony.

- De Winter! Chodź tu! Ktoś siedzi w Toyocie.

Zagryzłam wargę. Cholera jasna! Czy zawsze, kiedy robię coś nielegalnego, on musi stać na straży prawa?

- Idź sprawdzić garaż. – powiedział Damien.

- Ja wam dam garaż. – syknęła Wampirzyca i uderzyła lewą ręką w nadajnik sprawiając, że ten wybuchł.

- Co ty zrobiłaś?! – krzyknęłam równocześnie z Evelin.

- To, co robię najlepiej. Zniszczyłam to diabelstwo. – odpowiedziała spokojnie, znowu przyspieszając.

- Czy musimy jechać tak szybko? – zapytałam, biorąc głęboki oddech.

- Zauważą nasze zniknięcie i zaczną nas gonić, musimy być jak najdalej od Domu. – wyjaśniła.

- Nie płacę za ten radar. – mruknął Anioł

- Ty nie. Ale twoi rodzice, owszem.

- W drodze powrotnej, ja prowadzę. – zarządził, zakładając ręce na piersi.

- Jeśli będzie, droga powrotna. – sprostowała Isabelle, zmieniając bieg.

Słowa dziewczyny odbijały się w mojej głowie, jak echo. No właśnie, jeśli wrócimy. 

_______________________________________________________________________________

Możecie mnie zabić, bo rozdział jest do bani. Jestem cholernie zmęczona i nie mogłam się skupić na poprawianiu go. Szkoła też jest do bani. Mam już dosyć, a nie minął nawet miesiąc. 

Co do ogłoszeń parafialnych, muszę Was zmartwić (a może ucieszyć?). Rozdziały będą pojawiać się w odstępach dwutygodniowych. Ledwo daję radę ogarnąć pozostałe obowiązki. Dodawanie rozdziałów częściej jest wbrew moich możliwości. 

Czekam na szczere komentarze, które naprawdę poprawiają mi humor. 

Mam nadzieję, że u Was jest lepiej. 

Weronika