Rozdział XXXIV

   - Mam nadzieje, że dobrze wykorzystaliście ten czas. – powiedziała Selene, kiedy wszyscy siedzieli w autokarze.

- Jeżeli nie liczyć tego, że prawie zginęliśmy, to było super. – mruknęła z przekąsem Bella

- Zamknij się, Turner, bo jeszcze zaczną węszyć. – syknął Jace

- Oboje się zamknijcie. – wtrąciłam i zamknęłam oczy.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak byłam zmęczona. Zastrzyk adrenaliny podziałał tylko na chwilę. Oparłam głowę o zagłówek i zasnęłam, jednak nie można było powiedzieć, że snem sprawiedliwego.

***

- Angie, wstawaj.

Ktoś mną potrząsnął.

- Pobudka.

Znowu poczułam szarpnięcie.

- Wiem, że nie boisz się wody, ale chłodny prysznic nie zaszkodzi.

Gwałtownie otworzyłam oczy, kiedy usłyszałam groźbę Belli. Ona nigdy nie rzucała słów na wiatr.

Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę, że tylko ja zostałam w autokarze. No, nie tylko. Nade mną pochylała się Isabelle, Evelin, Jace i…Damien.

- Co wy macie z tym spaniem? – zapytał Anioł – Jessikę też trzeba było budzić.

- Daj spokój z tą wredną flądra. – warknęła Wampirzyca i pomogła mi wstać.

- Musimy iść na kuchnie. – powiedział Damien, mijając mnie i Belle.

- Mogę go uderzyć? – spytała mnie cicho Isabelle.

Wzruszyłam ramionami.

- Rób, co chcesz. – odparłam i wyszłam z autokaru.

Poszłam do swojego pokoju i zostawiłam tam kurtkę, po czym zeszłam do kuchni, gdzie czekał już Damien.

- Co robimy? – spytałam oschle

- To, co tydzień temu. Co chcesz obierać? – zapytał

- Ziemniaki. – odpowiedziałam, po czym zabrałam worek pełen warzyw i przeniosłam się na stanowisko naprzeciw okna.

W ciszy zabrałam się do pracy. Po kilku minutach, usłyszałam trzask zamykanych drzwi i kroki.

- No, nie gadajcie, że znowu mam kroić cebulę. – jęknęła Bella, a ja się odwróciłam

- Zamieńmy się. – zaproponowałam i nie czekając na jej odpowiedź, podmieniłam pakunki z warzywami i zabrałam się za krojenie wyciskacza łez.

***

Nie było, aż tak tragicznie. Oczy mnie szczypały, ale nie uroniłam ani jednej łzy. To był głupi rodzaj magii, albo mój własny upór. Nie chciałam się popłakać. Nie ważne, czy byłby to płacz spowodowany nadmiarem emocji, czy durnym warzywem. Nie mogłam sobie pozwolić na tego typu słabość.

Posprzątałam po sobie i odwróciłam się w stronę Wampirzycy.

- Wyglądasz jak królik albinos. – stwierdziła

Coś tak czułam, że nie będę wyglądać tak dobrze, jak sądziłam. Może i cebula nie wycisnęła ze mnie łez, ale inaczej odznaczyła się na mojej twarzy. No cóż, mówi się trudno.

- Teraz jesteś taka cwana, bo to nie ty obierałaś cebule. – odgryzłam się

Bella uśmiechnęła się i mnie przytuliła, po czym zabrała się za sprzątanie.

***

Chwile później, opuściłam kuchnie.

- Dokąd idziesz? – spytała Isabelle, doganiając mnie.

Wzruszyłam ramionami.

- Do pokoju.

- Potrzebuję twojej pomocy. – powiedziała, a ja się zatrzymałam.

- W czym mam ci pomóc?

- Muszę zobaczyć zabezpieczenia przy bramie wjazdowej, jak będziemy uciekać. – wyjaśniła cicho

- I co mam robić? – zapytałam, niepewna, co do jej pomysłu.

- No jak to, co? Masz stać na czatach. – odparła, uśmiechając się zawadiacko.

Nie była pewna, czy uda mi się z powodzeniem wykonać, powierzoną mi misje.

***

- Powiesz mi jeszcze raz, co my tutaj robimy? – spytałam, siedząc w krzakach niedaleko fontanny i kupidyna.

Bella krążyła przy ogrodzeniu, zatrzymując się co kawałek, aby dotknąć ogrodzenia.

- Szukamy portalu do innego wymiaru, wiesz? Siedź cicho i daj mi pracować. – odpowiedziała, a właściwie, warknęła – Auć! – syknęła, a ja odwróciłam się w jej stronę.

Trzymała się za rękę, przestępując z nogi na nogę.

- Agentem specjalnym to ty nigdy nie zostaniesz. – stwierdziłam sucho i wróciłam do swojej, jakże profesjonalnej, kryjówki, nie zwracając już więcej uwagi na jęki i narzekania przyjaciółki.

Obserwowałam, zgodnie z wolą Wampirzycy, czy nikt nie wychodzi ze środka Domu, przez kilka minut, gdy Isabelle wreszcie się odezwała.

- Muszę przejść na drugą stronę.

- Zwariowałaś? – warknęłam, gwałtownie odwracając się w jej stronę.

- Nasze wcześniejsze pomysły, najwidoczniej, na to wskazują. – stwierdziła obojętnie. – Schowaj się, zaraz wracam. – dodała, po czym wsadziła nogę pomiędzy oczka siatki i przeskoczyła na drugą stronę.

- Ogłupiała. – mruknęłam, zerkając niespokojnie za ogrodzenie.

- Szukasz czegoś?

Odskoczyłam jak oparzona, kiedy usłyszałam Damiena.

- Musisz się tak skradać? – zapytałam, przykładając rękę w miejscu, gdzie powinno być serce.

- Nie skradałem się. To ty byłaś zajęta wyglądaniem za siatkę, że mnie nie usłyszałaś.

No, tak. Rutynowa śpiewka, świadcząca o mojej winie. Idź do diabła, de Winter.

- Zapomniałam, że wszystko jest moją winą, przepraszam. – odparłam chłodno i usiadłam przy kupidynie.

Cholera, jak teraz wróci Bella? Przecież nie przeskoczy przez tą cholerną siatkę, przy nim.

- Mogę coś wyjaśnić… - zaczął, siadając obok

- Po co? – przerwałam mu

- Żeby mieć czyste sumienie.

- A masz je nieczyste? – spytałam, patrząc mu w oczy.

Nadal siedziałam przy marmurowym aniołku, a chłopak nachylał się nade mną tak, aby nasze twarze były na równi.

W tej samej chwili, usłyszałam szelest liści za ogrodzeniem.

- Co to było? – zapytał, instynktownie spoglądając w stronę siatki.  

- Nic. – odpowiedziałam szybko. Trochę za szybko.

Nie ma co, Isabelle skrada się cicho jak kot.

- Słyszałem coś. – upierał się.

- Przesłyszałeś się. – odparłam, a kiedy chciał podejść do ogrodzenia, złapałam go za ramię.

Odwrócił się w moją stronę, stając tak blisko mnie, że nasze klatki piersiowe się stykały.

Patrzyliśmy sobie w oczy, nic nie mówiąc. Miałam wrażenie, że przestałam oddychać. Choleracholeracholera.

 Kątem oka zobaczyłam moją przyjaciółkę za siatką. Przyglądała nam się z szeroko otwartymi oczami i ręką wskazała, że wróci inną drogą.

Zmarszczyłam brwi w odpowiedzi na gest koleżanki i czar prysł. Damien odwrócił głowę w bok.

- Widziałaś coś?

- Nie. – powiedziałam obojętnie, odsuwając się od niego.

Wróciłam na swoje miejsce obok pomnika. Chłopak patrzył jeszcze przez chwilę za ogrodzenie, po czym odwrócił się w moją stronę.

- Słuchaj, Angie… - zaczął, spuszczając głowę.

Czekałam, aż wydusi z siebie coś jeszcze, ale nie dane było nam porozmawiać.

- Angie, tu jesteś! – krzyknęła Bella, wychodząc zza głównego budynku. Podbiegła do nas i usiadła obok mnie – Szukałam cię.

- I znalazłaś. – odpowiedziałam bez emocji.

- Jace cię potrzebuje. – stwierdziła

- Do czego? – spytałam, wystraszona.

Nie dziwcie mi się; Byłam już przewrażliwiona na punkcie dwójki Aniołów, więc nie załapałam z początku, o co chodziło Wampirzycy.

- Potrzebuje odżywki do włosów. – wyjaśniła i pociągnęła mnie w stronę Domu Żywiołów.

Odwróciłam się jeszcze w stronę Damiena, który przyglądał nam się z uśmiechem.

***

- Co tam się działo? – zapytała, kiedy szłyśmy do jej pokoju.

- Próbowałam cię kryć, kiedy przeskoczyłaś za ogrodzenie. – wyjaśniłam, starając się zabrzmieć jak najbardziej oschle.  

- To nie wyglądało, aż tak niewinnie, jak mówisz.

- Ale było skuteczne.

Mruknęła coś pod nosem.

- Dobra, koniec tematu. – Poddała się, wchodząc do pokoju.

Usiadła na łóżku, a ja zajęłam miejsce obok niej.

- Spójrz, co mam. – powiedziała chytrze, wyjmując coś z kieszeni.

Wzięłam do ręki owe przedmioty i przyjrzałam się im uważnie.

Każdy z nich, był wielkości monety, wyglądały trochę jak magnesy. Były srebrne, z małymi, czarnymi oczkami po środku.

- To alarm. – wyjaśniła – Włącza się, kiedy ktoś próbuje wyjechać z Domu. Tylko Przełożone umieją to wyłączyć.

- To, jak ty to wzięłaś? – spytałam

- Spaliłam kable, podłączone do tego. – odpowiedziała spokojnie, jakby to było normalne.

Dla niej, to jest normalne sprostował Upierdliwiec.

Fakt. Isabelle Turner nie ruszało łamanie reguł, a w jej słowniku nie istniało pojęcie ,,przestrzeganie prawa’’.

- Nie zorientują się, że coś jest nie tak? – Chciałam się upewnić, że nie wpadniemy.

Mieliśmy wrócić po Andrew za tydzień, a to jednak kupa czasu i ktoś mógł zauważyć brak alarmu.

- Bez obaw, moja przyjaciółko. To jest tam umieszczone, tylko i wyłącznie, dla zasady i nikt sobie tym gitary nie zawraca.

Troszkę się uspokoiłam. Niby jeden problem mniej, ale i tak bałam się, że ktoś zacznie węszyć. Na przykład, Damien.

- Co z Damienem? – wypaliłam

- Nie rozumiem pytania. – mruknęła dziewczyna, naśladując głos robota.

Przygryzłam wargę, aby się nie roześmiać i sprostowałam:

- Chcecie uciec w czasie lekcji poprzedzającej lunch, a ja mam wtedy z nim zajęcia.

Dziewczyna przetarła oczy i zamyśliła się. Aha! Jeden szkopuł i perfekcyjnym planie panny Turner.

- Zrobię ci krzywdę na zajęciach z Nikki i wykręcisz się kontuzją. – zadecydowała po chwili.

Przerażona, otworzyłam szeroko oczy.

- Nie zabiję cię, po prostu walnę w ciebie kulką z Ognia i będziesz musiała opatrzyć drobne ranki. – wyjaśniła szybko, widząc moją minę.

Tak właściwie, to wszystko było już przemyślane i zapięte na ostatni guzik. Nie miałam zastrzeżeń, co do planu, może pomijając jedynie moją kontuzję, ale nic lepszego nie przyszłoby mi do głowy. Bałam się tylko, że coś zepsuję, narażając nas wszystkich na niebezpieczeństwo. Zależało mi na uratowaniu Andrew, ale na moich pomocnikach, także. To oni zaopiekowali się mną i to w nich miałam największe oparcie. Starali się odciągnąć ode mnie każdy trud, tak, aby było w porządku, przynajmniej przez chwilę.

Po raz pierwszy, miałam coś do stracenia. Coś bardzo, ale to bardzo, cennego. Przecież ktoś, kto naraża dla ciebie własne życie, jest skarbem, prawda?

- A co, jak nam się nie uda?

Zadałam pytanie, które wisiało nad nami od samego początku, odkąd poprosiłam ich o pomoc.

- Uda nam się. – zapewniła i uścisnęła moją dłoń, dodając mi tym samym odwagi. – Twój umysł jest przepełniony ponurymi scenariuszami. Musisz od tego uciec, poszukać jakieś plamy światła, pomiędzy tym oceanem ciemności. Musisz chwycić się z całej siły tej małej iskierki i nie puszczać jej. Dopiero wtedy się uda.

   Miała racje. Moje myśli wyglądały jak London Eye, a z każdej kapsuły wysiadały coraz to ciemniejsze, burzowe chmury. I gdzieś tam, na szczycie karuzeli, utknął mały promyczek światła, który nie mógł się wydostać. Musiałam mu w tym pomóc. Po prostu musiałam. Najlepiej już dzisiaj. I nawet wiedziałam, od czego zacząć. 
__________________________________________________________________________________
Ten rozdział wnosi do całej sprawy tyle, co nic. Ale niestety, takie rozdziały też są potrzebne. Przynajmniej mi. Myślę, że w ramach rekompensaty za to coś, kolejny rozdział pojawi się ciut wcześniej.
Czekam na Wasze szczere komentarze :)

Weronika