Rozdział XXX

    Obudziłam się cała obolała. Rozmasowałam kark i po chwili namysłu, zorientowałam się, że zasnęłam na ziemi.

Nieźle, Angie.

Wyciągnęłam z kieszeni spodni telefon i spojrzałam na jego wyświetlacz, który wskazywał godzinę 5:30.

Wstałam z podłogi i poszłam do łazienki wziąć prysznic. Umyłam też włosy, które nie wyglądały najlepiej. Owinęłam się ręcznikiem i podeszłam do szafy, z której zabrałam czarne jeansy oraz bluzkę w tym samym kolorze. Szybko wciągnęłam na siebie ubranie, a włosy zaplotłam w warkocza.

Idealnie zmieściłam się w czasie. Była godzina 5:55, kiedy wyszłam z pokoju i cicho pobiegłam na małą salę.

Nie byłam pierwsza, ale też nie ostatnia. Pod ścianą siedziała Isabelle, bawiąc się swoimi włosami.

- Gdzie nasza zakochana para? – zapytała, kiedy weszłam

- Chyba są na mnie obrażeni. – odparłam, siadając obok niej.

Dziewczyna prychnęła

- Skopię dupę Black’owi, jak tylko się pojawi.

- Tylko na to czekam, Turner.

Obie odwróciłyśmy się w stronę wejścia, gdzie stał Jace i Evelin. Anielica ciepło się do nas uśmiechnęła, jednak jej chłopak patrzył na nas chłodno. Szczególnie na mnie.

- Co dzisiaj robimy? – spytała milej Wampirzyca, dostrzegając niezadowoloną minę kolegi.

- Poćwiczmy w parach – zaproponowała brunetka

- Zgoda. – powiedziałam równocześnie z Aniołem.

Wymieniłyśmy z Bellą zdziwione spojrzenia, kiedy to chłopak, zaproponował podział. On miał trenować z Wampirzycą, a ja z Anielicą.

 Nie chciałam się odzywać, ale Isabelle miała inne zdanie na ten temat

- Zawszę trenuję z Angie, a ty z Evelin. Nie bądź tyranem. - jęknęła

- Sama powiedziałaś, że mi skopiesz tyłek. Masz ku temu okazje. – odparł oschło

Dziewczyna zacisnęła ręce w pięści. Wyglądała, jakby chciała kogoś zabić. Co do tego się nie myliłam.

- Szykuj sobie grób. – warknęła i rzuciła się do ataku.

Evelin pisnęła, kiedy zaczęli walczyć. Ja mogłam jedynie stać z rozdziawionymi ustami i przyglądać się temu w milczeniu.

Jace naprawdę dobrze walczył. Bella tak samo, ale o tym po części wiedziałam.

- Nie patrzmy się tak, proszę. – szepnęła Evelin, a ja się otrząsnęłam. Spojrzałam się na koleżankę, a widząc łzy w jej oczach, krzyknęłam

- Hej!

Wampirzyca i Anioł przerwali batalie, odwracając się w moją stronę

- Chcecie się zabić? W porządku. Ale nie na oczach Evelin. – powiedziałam hardo

Jace wypuścił z ręki srebrne ostrze i podbiegł do Anielicy. Odsunęłam się kawałek i kątem oka przyglądała się, jak ją obejmuje i szepcze coś do ucha. To była ich chwila, a ja czułam się jak intruz.

Podeszłam do Isabelle, która stała w tym samym miejscu i cwanie się uśmiechała

- Zaczynam cię lubić, Tamblyn. Cwana bestia z ciebie. – stwierdziła, po czym rzuciła w moją stronę narzędzie walki. Złapałam je w locie i zaatakowałam koleżankę.

***

Kończąc trening z przyjaciółmi, uśmiech nie schodził mi z twarzy. Był już dobrze. A przynajmniej, miałam taką nadzieję.

- Co szef kuchni poleca? – zapytała Bella, kiedy weszłyśmy na stołówkę

- Flaczki w oleju. – odezwał się Troy, podchodząc w naszą stronę – Witam, panie. – dodał, kłaniając się.

Szturchnęłam go w bok, po czym nałożyłam sobie na talerz kilka tostów.

- Co na dzisiaj zaplanowały Przełożone? – spytała Wampirzyca, wkładając do buzi pomidora koktajlowego.

Troy rozejrzał się na boki, a potem nachylił się w stronę dziewczyny.

- Z tajnych źródeł wiem, że znowu wyruszamy w teren. – szepnął chłopak, a dziewczyna prychnęła.

- Tajne źródła to niepodsłuchana rozmowa Prince z jej świtą. Zapamiętaj, Baden. – powiedziała, ucinając rozmowę. Kiwnęłam mu na pożegnanie głową i podeszłam do swojego stolika.

Powoli przeżuwałam kolejnego tosta, kiedy usłyszałam głos przy moim uchu

- Lepiej zjedz dużo, bo znowu zasłabniesz.

Gwałtownie wciągnęłam powietrze, omal nie zakrztuszając się posiłkiem. Odwróciłam się w stronę Damiena i pokiwałam głową. Chłopak uśmiechnął się i zajął miejsce przy swoim stoliku.

- Czego on chciał? – spytała beznamiętnie Bella, popijając herbatę z kubka

- Kazał mi dużo zjeść. – powiedziałam, wzruszając ramionami.

- Weź też jakieś ochraniacze, bo ktoś ma ochotę cię zabić. – dodała Wampirzyca, wskazując głową stolik Jessiki. Dyskretnie spojrzałam w tamtą stronę, akurat w momencie, kiedy Pół Anielica, rzuciła widelec na swój talerz i ostentacyjnie opuściła stołówkę.

- Im mniej zje, tym mniej przytyje. – stwierdził Jace, a my wybuchłyśmy śmiechem.

***

- Kiedyś się na nich zemszczę i zrobię w ich gabinetach drugą Antarktydę. – mruknęła po raz któryś Isabelle, szczękając zębami

- Mówiłam, żebyś ubrała się cieplej. – złajała ją Evelin.

Staliśmy na dziedzińcu, czekając na Przełożone. Miałam na sobie bluzę, ale nadal doskwierał mi chłód. Tego roku jesień była wyjątkowo chłodna.

- Idą. – powiadomił nas Jace, zapinając kurtkę.

- Dzisiaj dzielicie się na trzy osobowe zespoły. – zaczęła Cecile – Jest jeden warunek. Musicie władać tym samym Żywiołem. Macie 5 minut, potem dobierzemy was osobiście.

- Zrobię jej tą Antarktydę także w pokoju, za rozdzielenie nas. – syknęła Wampirzyca, odchodząc.

I co teraz, Angie?

- Masz swoją drużynę?

Odwróciłam się, kiedy usłyszałam Irvette. Stała za mną, razem z Emmą.

- Nie mam.

- Pewnie dostaniesz lepsze oferty współpracy, ale my dwie jesteśmy do dyspozycji. – wtrąciła nieśmiało jej towarzyszka, a ja uśmiechnęłam się do nich promiennie.

- Właśnie dostałam najlepszą ofertę. I ją przyjmuję.

- Osoby, które już się dobrały, zapraszam do autokaru! – krzyknęła Selene.

Kiwnęłam do dziewczyn i weszłyśmy do środka. Na szczęście, w pojeździe było cieplej.

Dziewczyny usiadły obok siebie, a ja zajęłam miejsce przed nimi.

- Zabij mnie, póki mam okazję umrzeć szczęśliwie. – westchnęła Isabelle, rzucając się na siedzenie obok mnie

- Co jest?

- Zgadnij, kto mnie przygarnął pod swoje skrzydła. Mnie i Troy’a.

- Nie mam zielonego pojęcia.

- Damien. – wymawiając imię chłopaka, skrzywiła się.

Moje serce zabiło szybciej. Co on planuje?

Nie miałam okazji o to zapytać, bo przed nami usiadł, nie kto inny, jak Damien i Troy.

- Znowu się spotykamy. – powiedział do mnie rudowłosy.

- Ścisz się. – warknęła w jego stronę Wampirzyca

- Nie tak ostro, siostro. – odpowiedział jej, ale widząc jej wyraz twarzy, dał sobie spokój z zabawianiem nas rozmową.

- Auć! – syknęła Irvette, a ja odwróciłam się w jej stronę.

- Co się stało?

- Ta żmija mnie kopnęła. – powiedziała, wskazując na osobę, która siedziała za nią. Wychyliłam się, aby zobaczyć, kto uderzył moją koleżankę. Spodziewałabym się każdego, ale nie Jessiki

- Jak ci coś nie pasuje to się przesiądź. – powiedziała blondynka

- To ona tutaj była pierwsza i to ty masz problem z mała powierzchnią użytkowania. – wtrąciłam

Pół Anielica wyglądała jakby zaraz miała wybuchnąć, rozpadając się w drobny mak.

- Myślę, że jak stąd wysiądziesz to będziesz miała odpowiednią ilość miejsca. – dodała Isabelle z udawanym uśmiechem

- Myślę, że jak się zamkniesz to wszyscy poczujemy się lepiej. – odcięła się Jessika

- Myślę, że ta konwersacja nie ma sensu. – odezwał się Damien, ucinając sprzeczkę.

Odwróciłam się do niego. Nie wyglądał na zadowolonego. Cóż, to jego problem. Ja broniłam koleżanki. Ale teraz miał dowód na to, jaka jest panna Prince.

1:0 dla Angie.

***

Znowu pojechaliśmy nad to samo jezioro. Niechętnie opuściłam ciepły autokar, wychodząc na październikowy wiatr.

- Zasady są podobne, jak te z przed tygodnia. – powiedziała madame Cecile – Musicie okrążyć jezioro, pokonując przeciwników.

Usłyszałam ciche jęknięcie Emmy i pomruk z tyłu. Chyba nie każdym podobał się ten pomysł.

- Czy jakaś grupa chce iść pierwsza, na ochotnika? – wtrąciła ciepło Selene.

Wszystkie rozmowy nagle ucichły. Raczej nie było grupy, która chciałaby iść na pierwszy ogień. Właściwie, ja też nie chciałam. Ale jednak, lepiej jest to mieć szybciej za sobą.

- My chcemy. – odezwałam się głośno, unosząc do góry prawą rękę

- Chcemy? – mruknęły z tyłu Irvette i Emma

- Zapraszam, dziewczęta. – powiedziała chłodno Przełożona Wampirów, przywołując nas gestem dłoni.

Przełknęłam ślinę i pewnym krokiem ruszyłam w jej stronę.

- Kierujcie się na zachód. – wytłumaczyła Anielica. Zgodnie pokiwałyśmy głowami, przebiegłyśmy przez jezdnię i zaczęłyśmy obchód.

- Im szybciej przejdziemy, tym lepiej. – stwierdziła Irvette

- Nie biegnijmy, proszę. – zajęczała Emma

- Nie będziemy biec. – postanowiłam, zwalniając – I tak na kogoś wpadniemy, więc to zbędny wysiłek.

- Na kogo ostatnio wpadłaś? – spytała Irvette, omijając kałużę

- Na Patrica i Belle. – odpowiedziałam, schylając się pod gałęzią.

Więcej już się nie odezwałyśmy.        

Tym razem, szło się gorzej, niż wcześniej. Gdybyśmy szły ze wschodu, szłyśmy by w dół, a teraz musimy iść pod górę. W dodatku wiatr był bardzo silny, a teren bagnisty.

- Ktoś idzie. – oznajmiła Irvette, która szła przodem. Nie zdążyłam zapytać, kto, kiedy owa osoba się odezwała.

- Nawet się nie chowaj, widzę cię.

Z początku, nie poznałam tego głosu. Dopiero po chwili dopasowałam go do odpowiedniej osoby. Patty Lipton, przyjaciółka Jessiki.

- Jaka niespodzianka. – powiedziała z udawanym zdziwieniem Prince

- Nie lubię niespodzianek. – wtrąciłam – Zwłaszcza takich.

Nie miałam czasu, aby cokolwiek pomyśleć. Wyskoczyłam przed koleżankę, unaoczniając Wodę. Ta, rozdzieliła się na trzy części i zaatakowała Jessikę, Patty i jakiegoś umięśnionego chłopaka, który im towarzyszył.

Poczułam, jak grunt pod moimi nogami, zapada się. Krzyknęłam w momencie, kiedy Emma odciągnęła mnie kawałek, nie pozwalając, abym upadła.

- Co mamy robić?! – wrzasnęła jej towarzyszka.

- Atakuj! – odparłam równocześnie z Emmą

Wampirzyca zaatakowała Patty, więc ja przerzuciłam się na pozostałą dwójkę. Emma była za słaba, ale nie miałam z tym problemów. Do czasu.

Chłopak był umięśniony, ale słaby, więc nie skupiałam się tak na nim. Większą część mocy przeznaczyłam na Jessikę, która nie poddawała się i ciągle walczyła. Za późno zobaczyłam, kiedy jej towarzysz unaocznił Ziemię i zaatakował nią przerażoną Emmę.

Krzyknęłam, tracąc panowanie nad Wodą i podbiegłam do koleżanki, która leżała nieruchomo pod drzewem. Pomogłam jej wstać, ale utrudniał mi to grunt, który zaczął rozsuwać się pod moimi nogami.

- Nie w moją przyjaciółkę, żmijo.

Wszędzie poznałabym głos rozwścieczonej Belli Turner. Razem z Damienem i Troy’em, stali za Prince i jej świtą. Wampirzyca unaoczniła Ogień i cisnęła nim w blondynkę, sprawiając, że ta upadła.

- Uciekajcie. – powiedział Damien, atakując mięśniaka.

- Chodźmy, Irvette. – zwróciłam się do dziewczyny, która dzielnie walczyła z przyjaciółką Jessiki.

Minęłam leżącą Pół Anielicę i uśmiechnęłam się do przyjaciółki, którą tryumfowała.

- Wy też się stąd zbierajcie. – rzuciłam na odchodnym. 

_________________________________________________________________________________

Oto już 30 rozdział na tym blogu. Wow! Naprawdę nie sądziłam, że dojdę tak daleko. Zawsze Was proszę, abyście napisali, co sądzicie o danym rozdziale. Teraz proszę, abyście napisali, co sądzicie o moim opowiadaniu, zaczynając od pierwszego rozdziału, kończąc na trzydziestym. Chciałabym poznać Waszą opinie. 

Kolejny rozdział planuję dodać za tydzień i myślę, że dotrzymam słowa, bo prawie go skończyłam :) Taki przypływ weny. 

Z góry dziękuję za każdą opinie, na które z niecierpliwością czekam :)

Weronika