Rozdział II

    Nie zrozumcie mnie źle. Chętnie pomagałam słabszym osobą z różnych przedmiotów, zwłaszcza z biologii. Ale pomagając teraz tej jednej, jedynej osobie, znienawidzi mnie dwadzieścia pozostałych. No dobra, Kate i Andrew dalej będą mnie kochać, ale nie pozwolę sobie, abym miała opinie dziwki wśród takich osób jak Amelia Parker.

Całą lekcje zastanawiałam się, co mam zrobić. Moją małą burze mózgów przerwał dzwonek. Poderwałam się z miejsca i szybkim krokiem (No dobra pędem) wyszłam z sali. Nie wiedziałam, dokąd mam iść, więc wyszłam na dziedziniec i natychmiast skierowałam się w lewo, w stronę wysokiego, rozłożystego dębu. Od dębu poszłam w prawo, gdzie znalazłam swoje miejsce. Stary pień kasztanowca. Usiadłam na nim i zaczęłam się bezczynnie gapić w przestrzeń.

Kiedy przyszłam do Akademii musiałam znaleźć jakieś miejsce dla siebie. Moją małą świątynie. Spacerując po dziedzińcu jakoś felernie zabłądziłam. Kiedy miałam już dzwonić po Kate (Tylko ja umiem zgubić się w takim miejscu) zobaczyłam ten stary, spróchniały pień. Potem jakoś trafiłam do punktu wyjścia i kiedy chce zostać sama idę właśnie tam. Ani Andrew, ani nawet Kate nie wiedzą, że mam taką swoją świątynie dumania. Dlatego zdziwiłam się, gdy nagle ktoś usiadł obok mnie….

- Mogę się przysiąść? – rozpoznałam ten głos od razu. Tak, przystojny Damien zostawił grono swoich fanek, żeby omówić porę korepetycji. Jak cudnie.

- I tak już siedzisz, więc siedź, tylko mam nadzieje, że nie czają się gdzieś tutaj twoje wielbicielki. – rzuciłam sucho.

Jego odpowiedzią był szeroki uśmiech, w który mogłam się wpatrywać bez końca. Chwila. Co? Bredzę jak te wszystkie księżniczki, aczkolwiek nie mogłam oderwać wzroku od niego. On też mi się przyglądał. Gdyby ktoś nas wtedy zobaczył mógłby pomyśleć, że za chwile mamy się pocałować. W porę się jednak opamiętałam, odwróciłam wzrok od Damiena i zapytałam:

- Co Cię sprowadza, aż tutaj?

- Ty – odpowiedział jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Miałam ochotę wstać i wrócić do Akademii. I tak zrobiłam. Podniosłam swoje szanowne cztery litery i ruszyłam w stronę znienawidzonej szkoły.

- Czekaj! – krzyczał za mną Damien, jednak nie miałam najmniejszej ochoty się zatrzymywać. Ruszyłam w stronę pracowni biologicznej, a gdy czułam, że chłopak depcze mi po piętach (Nie pytajcie skąd to wiem, po prostu to czułam i sama nie potrafię tego wyjaśnić), przyśpieszyłam i z impetem wpadłam do krainy Robala.

- Angelina? – poniósł wzrok z nad biurka, studiując jakąś arcyciekawą książkę, zapewne o czymś, co jest obślizgłe i pełza. – Co cię tutaj sprowadza?

-Emm….Chcę powiedzieć, żeby znalazł pan innego korepetytora dla Damiena, bo…..Mam za dużo obowiązków. Przykro mi. – odwróciłam głowę w stronę drzwi i zobaczyłam Jego. Stał oparty o ścianę, a gdzieś w tle słychać było jego liczne grono fanek. Odwróciłam się w stronę profesora, który patrzył się na mnie jakby wyrosły mi dwie głowy.

- Panno Tamblyn, zaskoczyła mnie pani. Sądziłem, że chce pani zakończyć semestr z jak najlepszą oceną, pokładałem w tobie ogromne nadzieje i chcesz je zaprzepaścić jakimiś własnymi pobudkami?

Zabrało mi mowę. WŁASNE POBUDKI? Trzymajcie mnie, miałam ochotę cisnąć w niego strumieniem wody, którą miał w swoim już lekko wysłużonym kubku. Już miałam jakoś wycelować, gdy nagle ktoś złapał mnie za rękę.

To był Damien. Ścisnął moją dłoń tak mocno, że zasyczałam z bólu i warknęłam do profesora:

- Dobrze pomogę mu.

Chciałam już pójść, ale uścisk Damiena mi to uniemożliwił. Pożegnał się z profesorem i zaciągnął mnie na korytarz.

- Puszczaj mnie – warknęłam i próbowałam się wyswobodzić z jego żelaznego uścisku.

Nie ruszyło go moje gadanie. Jednak, powiedział coś, co zatkało Angeline Tamblyn. To był jeden z tak niewielu momentów.

- Nigdy więcej nie próbuj używać swoich zdolności tutaj i nigdzie indziej. – zabrzmiało to władczo, nawet bardzo. I właśnie ton jego głosu podziałał na mnie jak płachta na byka.

- Przepraszam bardzo. Moich, czego? I kim ty do cholery jesteś, że będziesz mi mówił, co mam robić?!? - powiedziałam, może odrobinę za głośno, bo grupka studentów popatrzała się na mnie jak na wariatkę.

W tej samej chwili zadzwonił dzwonek, jednak zdążyłam usłyszeć jego odpowiedź:

- Nie udawaj, że nie wiesz, o co mi chodzi. To nie ja próbowałem cisnąć w profesora strumieniem wody…

Chciał coś dodać, ale ruszyłam przed siebie nie oglądając się. Kiedy byłam pewna, że Damien mnie nie widzi ruszyłam biegiem przez dziedziniec do akademików.

Wbiegłam po schodach na piętro i ruszyłam do pokoju numer 690. Pokój mój i Kate znajdował się na samym końcu korytarza, a na prostopadłej ścianie znajdowało się duże okno z widokiem na dziedziniec Akademii. Zaczęłam nerwowo szukać klucza w torbie. Wreszcie puściły mi nerwy i wysypałam całą zawartość torby na podłogę. Gdy wreszcie je znalazłam zabrałam wszystko i z impetem wparowałam do pokoju.

Co to niby miało znaczyć, że wiem, o co mi chodzi? Ja nie mam żadnych cholernych mocy czy zdolności. Ludzie o jakiejś nadludzkiej sile występują tylko w książkach, filmach i ludzkiej wyobraźni. COŚ TAKIEGO NIE MOŻE ZDARZYĆ SIĘ W NORMALNYM ŻYCIU. Nie jestem Supermanem, ani Kobietą Kot. Jestem Angelina Tamblyn. Zwykła studentka o zwykłych planach na przyszłość, takich jak każdy. Tak jak każdy chce mieć dobrą prace i kochającą rodzinę. Nie przewidziałam w tych skromnych planach czasu na ratowanie świata w opasce na oczach, pelerynie i majtkach założonych na legginsy.

Rzuciłam torbę na podłogę, a sama położyłam się na łóżku zastanawiając, o co chodziło temu chłopakowi.

Zastanawiając się nad tym wszystkim bawiłam się wodą. To mnie jakoś uspokajało….Woda działa na mnie uspakajająco, tak jak na niektórych dobry przyjaciel albo ulubiona muzyka. Mogłam na nią patrzeć cały czas. Aż nagle mnie olśniło….Wiecie coś w tym stylu, że macie nad głową żarówkę, a ona niespodziewanie się zapala. Taki nagły przebłysk geniuszu. To nastąpiło tak niespodziewanie, że straciłam kontrolę nad żywiołem i woda rozlała się po podłodze, jakby przez pokój przeszło tsunami. Jednak to był teraz najmniejszy problem.

Skąd Damien wiedział o moim darze? O tym, że kontroluje wodę? Co o tym wie? Milion myśli przechodziło mi przez głowę. Setki pytań. Odpowiedzi zaledwie kilka.

Jednak teraz miałam misje. Znaleźć Damiena i dowiedzieć się, co i ile wie o tym całym szaleństwie…

________________________________________________________________________________

Wiem, że rozdział jest krótki, ale nie chce robić go nie wiadomo jak długiego. Wiem, że akcja też jakaś nijaka i będzie tak przez jeszcze jeden rozdział, a potem niektóre sprawy się wyjaśnią. Mam szczerą nadzieje, że zostaniecie ze mną i pozwolicie, aby akacja jakoś się rozwinęła :)

Weronika