Rozdział XXIII

Czy ty wiecznie musisz wpakować się w jakieś bagno? Spytał Upierdliwiec, kiedy ja przyglądałam się w milczeniu Przełożonej.

Jace był już wolny i wyszedł z pomieszczenia, posyłając mi wdzięczne, a zarazem współczujące spojrzenie. Cecile odprawiła Belle razem z nim, a ona bez zbędnych komentarzy wyszła. Z tak prostej kalkulacji wynika, że w gabinecie zostałam tylko ja, dwie zdenerwowane kobiety i Damien, który celowo unikał mojego wzroku.

- Wyjaśnisz nam, skąd wzięłaś biografię Andrew? – zapytała ostro madame Cecile, zamykając drzwi.

- W Akademii mieliśmy bazę danych z uczniami. Nie była jakoś pilnie strzeżona, więc to nic trudnego, wykraść kilka stron z życia niektórych uczniów. – skłamałam bez zająknięcia.

Oby nie sprawdzały wiarygodności moich słów, bo będę mieć piekło w Domu Żywiołów.

- Więc dlaczego miał ją Jace? – dopytywała Selene.

- Zostawił mi kiedyś trochę materiałów o historii magii i chciał je odzyskać. Przez przypadek zabrał biografię, zamiast swoich notatek. – odpowiedziałam, patrząc jej w oczy.

Obie na chwilę zamilkły. Przełożona Aniołów oglądała jakieś papiery, które leżały na biurku, a Wampirzyca stała przy oknie.

- Możesz iść, Angelino. – odezwała się Cecile, nie odwracając się. 

Kiwnęłam głową na pożegnanie Selene i wyszłam z pomieszczenia.

Przed gabinetem siedziała Isabelle. Gwałtownie wstała, kiedy się pojawiłam.

- Ukarali cię jakoś? – spytała cicho, a ja pokręciłam głową i skierowałam się w stronę stołówki.

Szłam szybko, aby wyjaśnić parę spraw z przyjaciółmi. Bella gdzieś zniknęła, więc korytarz przemierzałam sama.

- Zaczekaj, Angie. – usłyszałam ten donośny i znany głos. Odwróciłam się na pięcie i stanęłam twarzą w twarz z Damienem.

- Śpieszę się. – powiedziałam i robiłam już krok w stronę jadalni, ale uniemożliwił mi jakikolwiek ruch, przygważdżając mnie do ściany.

- Dwie minuty. – odparł przez zaciśnięte zęby, a ja przygryzłam wargę. Był zły?

Nie odpowiedziałam mu, więc zaczął swój monolog.

- Mam ci wierzyć, że Black dostał tą biografię od ciebie, bo zabrałaś ją ze sobą z Akademii? – spytał, mrużąc oczy.

- Nie musisz mi wierzyć. Wiara jest sprawą indywidualną każdego człowieka, więc nie można kogoś do niej zmusić. – odparłam

- Nie filozofuj. – złajał mnie

- Nie filozofuję. Daje ci wybór: albo uwierzysz i skończysz dochodzenie, albo nie uwierzysz, ale nie będziesz dociekał, bo innej wersji wydarzeń ode mnie nie dostaniesz. – powiedziałam, po czym przeszłam mu pod ramieniem i z godnością ruszyłam przez korytarz.

Weszłam do zatłoczonego pomieszczenia i bez zbędnych postojów podeszłam do swojego stolika, Kręgu, czy co to tam było.

- Co to miało być? – syknęłam, zajmując miejsce obok Evelin.

Przyjaciele siedzieli i czekali na mnie z grobowymi minami.

- Angie, tak strasznie mi przykro. – zaczął Jace, a ja gestem dłoni mu przerwałam

- Nie o to pytam. Skąd ty, do cholery, miałeś tą biografię?

- Nie mam zielonego pojęcia – stwierdził, układając ręce w obronnym geście

- A ja mam. – odezwała się Bella, a ja spojrzałam na nią, dając znak, aby kontynuowała – Od jakiś 10 minut grzebię w mózgu Jessiki. Skubana, dobrze ukrywa emocje. – odparła, śmiejąc się gorzko

- Przejdź do rzeczy. – warknęłam

- No już, niecierpliwcu. Dzisiaj, Prince, weszła do twojego pokoju, gdy cię nie było i znalazła pierwszą stronę biografii. Zabrała ją i włożyła między drzwi pokoju Jace’a, tak aby było widać kawałek tekstu, sugerującego, że to biografia Andrew. ,,Przypadkiem” – powiedziała, robiąc cudzysłów w powietrzu – Przechodziła tamtędy Selene i zauważyła ten świstek. – dokończyła i spojrzała na mnie, czekając na jakąś reakcje.

- Zaraz się z nią rozliczę. – zacisnęłam ręce w pięści i wstałam. Zanim zdążyłam zrobić dwa kroki, Evelin złapała mnie za rękę.

- I co jej powiesz? – spytała

- Żeby się odczepiła. – mruknęłam

- Dając jej tym samym powód do dalszego szpiegowania i węszenia. –stwierdziła – Nie pakuj się w większe tarapaty, Angie. Zostaw to tak, jak jest.

Spojrzałam się na nich wszystkich: na Evelin, Jace i Belli, a ich miny wyrażały to samo. Mam odpuścić.

Pokręciłam tylko głową i znowu zajęłam swoje miejsce.

- Idę po coś do jedzenia. – powiedziała cicho Anielica i zniknęła w tłumie.

- Ja też. – dodali w tym samym momencie Wampirzyca i Anioł, po czym szybko odeszli w stronę bufetu, a ja zostałam sama.

Do samotności można się przyzwyczaić. Wystarczy, że spędzisz sam godzinę…potem dwie…następnie dzień…tydzień…miesiąc…kwartał…aż w końcu twoje życie będzie jedną, wielką samotnią. Samotny posiłek, czy noc to tylko początek bardzo powolnego procesu, jakim jest osamotnienie.

Bez większych wywodów na temat mojej egzystencji, wstałam i wyszłam niezauważona z jadalni.

Od razu skierowałam się w stronę biblioteki. Szybko przeszłam korytarz, stając przed tak niepozornymi drzwiami. Zamaszystym gestem otworzyłam je i weszłam do mojej malutkiej świątyni.

- Mogę w czymś pomóc? – usłyszałam na wstępie głos dziewczyny, która pomogła mi za pierwszym razem, kiedy tu przyszłam.

- Daj mi cokolwiek. – powiedziałam zdesperowana i rzuciłam się na najbliższy fotel.

Dziewczyna gdzieś zniknęła, a ja podciągnęłam nogi pod brodę i wyjrzałam za okno, obok którego siadłam. Już się ściemniało, ale na zewnątrz siedziała jakaś grupka, bawiąca się na całego.

- Proszę. – odezwała się brunetka, podając mi książkę w twardej oprawie. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i spojrzałam na tytuł, który brzmiał Baśnie i legendy magiczne.

Już miałam wstać i oddać jej te bajki dla dzieci, ale coś mi mówiło, że wiedza z dobranocek dla małych wampirzątek może mi się przydać.

Z zapałem wtargnęłam w świat walecznej Anielicy o imieniu Arlina, mędrca Connora, który był Wampirem i kilku Wybrańców o imionach, które ciężko napisać, a co dopiero wymówić.

- Same bzdety. – mruknęłam i już chciałam zakończyć lekturę, kiedy silny podmuch wiatru przekartkował stronnice i zatrzymał się na historii zatytułowanej Złoty Krąg.

Dodatkowe 5 minut cię nie zbawi. Przeczytaj sobie bajeczkę na dobranoc stwierdził Upierdliwiec, a ja ponownie zagłębiłam się w lekturze.

Na początku był chyba jakiś wiersz, napisany ręcznie, ale jakiś nieuważny czytelnik wylał na niego jakiś napój i tekst szlag strzelił. Odczytałam tylko ostatni werset:

A owoc ich miłości został przeklęty.

- To raczej horror, nie wieczorynka. – powiedziałam sama do siebie, ale nie przerywałam czytać.

Początek był całkiem zrozumiały: paczka Aniołów i Wampirów została połączona ze sobą telepatyczną więzią, chociaż każdy z nich należał do innego Kręgu. Łączył ich fakt, że każdy z nich był Przywódcą. Po jakimś czasie, zorientowali się, że należą do dwóch Kręgów. Do tego ,,zwykłego” i tak zwanego ,,Złotego Kręgu”, czyli tej ich telepatii.

No i to byłoby tyle z części zrozumiałej.

Potem, nie dość, że ktoś powyrywał kartki, to jeszcze pozalewał pozostałe i z tego szyfru da Vinciego zrozumiałam tyle, że Wampir związał się z Anielicą…chyba.

Zdegustowana, z hukiem zamknęłam książkę, oddałam ją dziewczynie i wyszłam.

Weszłaś samotna, a wracasz z kilkoma koszmarkami sennymi skomentowało sumienie.

Raczej z większym mętlikiem, poprawiłam je.

Drogę do pokoju pokonałam bez większych rewelacji. Zamknęłam drzwi i poszłam wziąć prysznic. Podczas kiedy ciepłe kaskady wody spływały po mojej nagiej skórze, w głowie panował totalny chaos.

To wyglądało jak kilka aut nadjeżdżających z różnych stron i żadne z nich nie chciało ustąpić innemu pierwszeństwa. A policjanta, któryby nad tym zapanował, nie było.

Po dobrej godzinie, wyskoczyłam z kabiny, zakładając na siebie ukochaną piżamę.

W podskokach podeszłam do ciepłego łóżka i po chwili odpłynęłam w krainę Morfeusza…albo Matki Żywiołów, zależy jak się patrzy.

Stałam na środku czegoś, co przypominało pustynię kamienną. Spojrzałam w dół i zorientowałam się, że znajduję się na szczycie wzgórza, a w dole rozgrywa się jakaś scena, jednak byłam za daleko i nie widziałam żadnych szczegółów. Wytężyłam wzrok i dostrzegłam zarys postaci.

Na środku pustyni stała wysoka blondynka. Wyglądała na przerażoną, jakby przed czymś uciekała. Nagle, trzy metry od niej, wyrósł jak z pod ziemi jakiś pies. Przyjrzałam się uważniej, a obraz mi się wyostrzył, więc mogłam dostrzec jakieś szczegóły owego pupila.

- O mój Boże. – szepnęłam, zakrywając sobie usta dłonią – Uciekaj! – krzyknęłam do dziewczyny, wiedząc już, jak wygląda psisko.

W porównaniu z nim, Amstaff był potulny niczym York.

To, co nazwałam psem, w rzeczywistości było połączeniem niedźwiedzia, goryla i wilka. Jego pysk jak u buldoga ociekał pianą. Wyglądał, jakby miał zaraz skoczyć na dziewczynę.

Nagle, wydał przerażający ryk i zaczął gonić blondynkę. Próbowałam ją dopingować, aby biegła szybciej, jednak stwór był od niej szybszy i silniejszy. Jedynym susem, powalił ją na ziemię, a ja zobaczyłam twarz dziewczyny.

- Kate! – wrzasnęłam, spadając z góry.

- Angie! – usłyszałam wrzask Belli, a potem charakterystyczny dźwięk zapalanego światła.

W drzwiach pokoju stała zdyszana Wampirzyca oraz Evelin i Jace. Wszyscy w piżamach.

- Co wy tu robicie? – spytałam, ciężko oddychając. Byłam cała mokra od potu, a przed oczami dalej miałam obraz zagryzanej na śmierć Katharine.

- Może pomyślisz, że zwariowaliśmy. – zaczęła Anielica, robiąc krok na przód – Ale, nagle, wszyscy usłyszeliśmy w głowach twój krzyk, a jakiś spokojny głos kazał nam do ciebie iść.

Przyjrzałam się jej uważniej, analizując to, co powiedziała. Rzeczywiście, wyglądali jakby ktoś siłą wyciągnął ich z łóżek.

Nagle mnie oświeciło. Im przydarzyło się to samo, co mi, kiedy Isabelle wylądowała u pielęgniarki, kiedy puma ją zaatakowała. Mi też wtedy coś mówiło, że mam do niej iść.

To było jak…czytanie w myślach?

Raczej jak, odczytywanie czyichś emocji poprawił Upierdliwiec, zaspanym głosem.

- Śnił ci się jakiś koszmar? – spytała cicho Bella, siadając obok mnie na łóżku.

Spojrzałam na nią, przygryzając wargę, a potem ukryłam twarz w dłoniach.

- Kamienie…Kate…bestia…śmierć… – łkałam niezrozumiale, a po chwili pojedyncze strumienie łez zamieniły się w wodospad.

- No, już. – szepnęła Wampirzyca, przytulając mnie. Odsunęłam się od niej i spojrzałam na przyjaciół.

- A jeżeli jej naprawdę coś się stało? – szepnęłam

Cała trójka zamilkła. Evelin chwyciła za rękę Jace’a, wymieniając z nim porozumiewawcze spojrzenia. Isabelle pokręciła głową i odezwała się

- Mogę tego żałować, ale jest sposób, aby upewnić się, co z Kate. – wstała i podeszła do drzwi – Ubieraj się. Za 5 minut widzimy się koło biblioteki. A wy – wskazała na Aniołów –Macie nas kryć, trochę lepiej, niż ostatnio Black.

Dziewczyna wyszła, a ja jeszcze siedziałam, zastanawiając się, co ma na myśli.

- Ruszaj się. – powiedział Jace, a ja z ociąganiem wstałam z łóżka i wyjęłam z szafy spodnie i bluzę z kapturem, po czym weszłam do łazienki.

Szybko wciągnęłam na siebie ciuchy, związałam włosy w kucyk i wyszłam z pomieszczenia. Założyłam na stopy moje trampki i spojrzałam na przyjaciół.

- Zostajecie tutaj?

- Bella nas zabije, jeżeli coś znowu pójdzie nie tak. – odezwała się Evelin

- Okej, tylko zamknijcie się na klucz. – odparłam, wychodząc – Dzięki. – rzuciłam cicho i zbiegłam po schodach, kierując się w stronę wyznaczonego przez Wampirzycę miejsca.

Kiedy przyszłam, dziewczyny jeszcze nie było. Oparłam się o ścianę, rozglądając się, raz na lewo, raz na prawo. W pewnym momencie, zapatrzyłam się w jeden kierunek i nie usłyszałam zbliżających się, z przeciwnej strony kroków.

- Chodź, królewno. – mruknęła Isabelle, ciągnąc mnie za sobą.

W ciszy zeszłyśmy na dziedziniec, kierując się w stronę bramy wyjazdowej.

- Wiesz w ogóle, gdzie jest siedziba Milczących? – spytałam

- Znam kogoś, kto zna do niej drogę. – odparła

Stanęłyśmy przy bramie i czekałyśmy. Na co, lub na kogo? Tego wam nie powiem, chociaż sama chętnie bym się dowiedziała.

Nagle, usłyszałam warkot silnika, a po chwili przed nami pojawił się czarny jeep. Bella pociągnęła mnie za ramię w jego stronę i otworzyła drzwi od strony pasażera, wskazując głową, abym wsiadła.

Posłusznie weszłam do samochodu i przyjrzałam się kierowcy.

- Patric? – pisnęłam zaskoczona

- Wybacz, nie zdążyłem zamienić się w świstaka. – odpowiedział, stukając palcami o kierownicę. Zaraz za mną, pojawiła się Wampirzyca.

- Pośpiesz się, pijawko. Chcę jeszcze trochę pospać. – stwierdziła

- A może tak ,,proszę”? – zapytał chłopak, odpalając silnik

- Ruszaj. – warknęła i oparła czoło o szybę.

Przez 5 minut, w aucie panowała kompletna cisza. Za oknem było ciemno, więc nie miałam zbytnio jak podziwiać widoków.

- Skąd wiesz, gdzie znajduje się siedziba Milczących? – spytałam, odwracając się w stronę Wampira

- Widzisz, Angie. – zaczął – Według pewnej dziewczyny, jestem tylko szpiegiem Przełożonych, ale dzięki ,,szpiegowaniu” – zrobił cudzysłów w powietrzu – Wiem o rzeczach ściśle tajnych, takich jak jadłospis na przyszły tydzień, albo czyja jest kolej szorowania pomnika kupidyna. – dokończył, a ja wybuchłam śmiechem.

- Skończ mydlić dziewczynie oczy. – syknęła Isabelle, a Patric już nic się nie odezwał.

Kiedy z daleka było już widać oświetlony budynek, chłopak odezwał się.

- Jak ma na imię twoja przyjaciółka?

- Katharine Hemingway. – odparłam cicho, bawiąc się kosmykiem włosów.

Podjechaliśmy pod bramę szarej budowli. Z bliska wyglądała jak zakład psychiatryczny. W oknach były kraty, a masywnych drzwi prowadzących do jego środka, żaden taran by nie wyłamał.

Nie tak wyobrażałam sobie miejsce, gdzie wyślą moją przyjaciółkę. To wyglądało jak zakład karny.

Przecież nie jest tam z własnej woli mruknął Upierdliwiec.

Patric otworzył okno i wychylił się przez nie. Rozmawiał z kimś, ale nie mogłam usłyszeć o czym. Po chwili wjechaliśmy na teren siedziby. Wampir zaparkował tuż przy wejściu, a ja natychmiast wysiadłam.

- Trzecie piętro, pokój numer 5. – powiedział, stając obok mnie. – Mamy 20 minut. – dodał, a ja wbiegłam po schodach i pchnęłam ciężkie, metalowe drzwi.

Stanęłam przed niekończącym się labiryntem. Przede mną znajdowały się trzy korytarze, które wyglądały identycznie: szare ściany, które oświetlały lampy, zwisające z sufity w równej od siebie odległości.

- Środkowy. – powiedział Patric, a ja się odwróciłam w jego stronę – Ja tu zostanę. Traficie same. – dodał, wkładając ręce w kieszenie jeansów. Rzuciłam mu dziękujące spojrzenie i pobiegłam wraz z Isabelle korytarzem.

Nawet nie chciałam bliżej przyglądać się, tym obskurnym wnętrzom. Szybko pokonałyśmy korytarz i wbiegłyśmy po schodach na trzecie piętro. Zdyszane, ale szczęśliwe, że minęłyśmy już jeden horror, rozejrzałyśmy się.

Na tym piętrze, ściany były pomalowane na okropny, kanarkowy kolor. Co prawda, lepsze to niż te szarości, ale dalej czułam się okropnie. W dodatku, każde drzwi wyglądały tak samo: były czarne, z mosiężnymi gałkami i niewielkimi judaszami.

W mgnieniu oka odnalazłyśmy pokój numer 5. Bella wskazała ruchem dłoni, że mam zapukać. Uderzyłam delikatnie palcami w chropowatą powierzchnie i wstrzymałam oddech. Po chwili usłyszałam charakterystyczny dźwięk, przekręcanego klucza w drzwiach, a przede mną stanęła blondynka. Bez zbędnego przypatrywania się przyjaciółce, rzuciłam się jej na szyje i poczułam tą charakterystyczną woń: różanego mydła i lawendowego szamponu, którego zawsze używała Kate i jej mama.

- Tak strasznie tęskniłam. – szepnęłam jej do ucha i odsunęłam się kawałek, chcąc się jej przyjrzeć.

Jednak nie takiego widoku się spodziewałam.

__________________________________________________________________________________

Taaaaadaam, oto kolejny rozdział, który dedykuje Xemeriusowi (mało Dangie, dlatego jest dedykacja xD). 

I chciałabym serdecznie podziękować Hungrysoph za śliczny szablon. Kochana, jest idealny ♥ 

To chyba tyle z mojej gadaniny, do napisania :)

Weronika