Rozdział XIX

- Czy musisz tak biec? – spytałam zdyszana, doganiając Damiena

- Tak – odpowiedział, nie patrząc na mnie

Czy już wspominałam, że w Domu Żywiołów stacjonują sami dżentelmeni?

Damien szybko wyminął gabinet Przełożonej i wszedł na piętro.

- Dokąd idziemy?

- Do mojego pokoju. – odpowiedział i znowu przyśpieszył.

Nie wiem, czy już mówiłam, ale urodzoną biegaczką nie jestem. Chwila, wróć. Do pokoju. Do JEGO pokoju. Wzdrygnęłam się, a on to zauważył.

- Zimno ci? – zapytał

- Trochę. – skłamałam, bo przecież nie powiem mu, że nie podoba mi się wyprawa do jego pokoju.

 -Już niedaleko. – powiedział, kiedy weszliśmy na piętro. Na tym piętrze ja także miałam sypialnie.

- Masz tutaj pokój? – spytałam

- A co? Myślałaś, że nocuje na jakimś drzewie na dziedzińcu? – odpowiedział, nie patrząc na mnie

- Raczej, że masz pokój gdzieś niedaleko Belli… – szepnęłam i spuściłam głowę, kiedy niespodziewanie odwrócił się w moją stronę.

- Nie wiem, czy ktokolwiek nie bałby się mieszkać obok Isabelle. – odpowiedział pogodnie po dłuższej przerwie.

- Ona nie jest zła…- zaczęłam ją bronić

- Wiem. – przerwał mi – Ale sprawia wrażenie jakby wszystko co dzieje się w Domu jej nie obchodziło. Poza wami. – dodał

- Wami, czyli kim? – zapytałam, marszcząc brwi

- Poza Evelin, Jace’m i tobą. – odparł, bacznie mi się przyglądając.

Dopiero teraz zauważyłam, że stał bardzo blisko mnie. Tak blisko, że słyszałam jego spokojne bicie serca. Musiałam to przerwać.

- Nie wydaje mi się.

I bam! Wszystko się ulotniło. Damien się odsunął, a ja zrobiłam dwa kroki w stronę korytarza, dając mu do zrozumienia, że chce mieć już rozmowę za sobą. Zrozumiał.

Bez słowa ruszył na koniec korytarza. Żadnych spojrzeń, żadnych rozmów. Nic, zero.

Sama się o to prosiłaś odezwał się Upierdliwiec.

Ma racje. Sama się o to prosiłam.

Stanęliśmy na końcu holu. Chłopak dalej unikał kontaktu wzrokowego. Zresztą, mało ważne. Ważniejszy jest temat rozmowy, którą ma ze mną przeprowadzić.

Damien otworzył drzwi i przepuścił mnie, wchodząc od razu za mną.

Nie wiem, czego się spodziewałam po jego pokoju. Może faktycznie myślałam, że on tutaj nie mieszka?

Pokój Damiena de Winter był takiej samej wielkości jak mój, a układ mebli podobny. Na biurku panował porządek, a łóżko było perfekcyjnie zaścielane, czego nie można było powiedzieć o moim. Ściany były w kolorze butelkowej zieleni.

- Usiądź. – wskazał mi krzesło stojące przy biurku. Posłuchałam go i usiadłam.

- Więc… - zaczęłam i spojrzałam mu w oczy. Sama nie wiem, co w nich dostrzegłam. Strach? Złość? A może jedno i drugie?

- Musisz uważać na swój Żywioł. – odparł poważnie, nie spuszczając mnie z oczu.

- Co? – tylko tyle z siebie wydusiłam. Chyba nie muszę dodawać, że nie zrozumiałam nic z tego, co powiedział?

- Ten wybuch w sali…to byłaś ty. – odparł, ale do mnie dalej nic nie docierało. On to zauważył i dodał – Nie panując nad swoimi emocjami, nie panujesz nad Żywiołem. Możesz zrobić sobie, lub komuś innemu krzywdę.

Nareszcie odzyskałam mowę.

- Ale chyba tutaj po to tu jestem? Aby nauczyć się panować nad Wodą.

Pokręcił głową.

- Masz więcej mocy, niż ktokolwiek inny na poziomie dla początkujących. Więcej mocy niż ktokolwiek na jakimkolwiek poziomie. – odparł z powagą, a ja zadrżałam. Miałam się nie wyróżniać, a nie bawić w Supermana.

- To… - zaczęłam, ale słowa uwięzły mi w gardle. Przełknęłam głośno ślinę i dokończyłam - …źle?

- To oznacza, że możesz mieć problemy, jeżeli sytuacja się nie ustatkuje. – odparł i przysunął się do mnie. – Musisz porozmawiać z mamą i dowiedzieć się, kto jest twoim ojcem. To może wyjaśnić dużo rzeczy. Uważaj, co komu mówisz, i najważniejsze – panuj nad emocjami.

Dzięki Damien, za pomieszanie mi w głowie. Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Ale wiem, co mam teraz zrobić.

Podniosłam się z krzesełka i podeszłam do drzwi. Zanim je otworzyłam, rzuciłam krótkie ,,do zobaczenia” i wyszłam.

I co teraz, Angie?

***

Energicznym krokiem ruszyłam w stronę mojego pokoju. Na twarz przylepiłam uśmiech, który zdjęłam po przestąpieniu przez próg mojego ,,królestwa”. Chciałam rzucić torbą, lub czymś innym, ale Upierdliwiec się wtrącił.

Panuj nad emocjami

Przecież panuje nad nimi, do cholery!

Właśnie widzę rzucił z sarkazmem.

Więc zamiast rzucić czymś o podłogę, zaatakowałam własnym ciałem łóżko.

Jeżeli przed rozmową z Damienem miałam w głowie mętlik, to teraz mam totalny chaos.

,,Masz więcej mocy, niż ktokolwiek inny”

,,Musisz porozmawiać z mamą”

,,Uważaj, co komu mówisz”

,,Panuj nad emocjami”

- Do cholery jasnej, wynocha z mojej głowy! – krzyknęłam i ukryłam twarz w poduszce. Nie musiałam czekać na łzy. Dlaczego ja?

Dlaczego ty? Zaraz ci powiem. Bo tylko ty możesz uratować Andrew. Bo tylko ciebie ma teraz Kate. Bo tylko ty umiesz tak doskonale maskować emocje, bo robiłaś to przez całe życie i teraz też to zrobisz.

Upierdliwiec ma racje. Umiem ukrywać emocje lepiej, niż ktokolwiek inny. Tylko dlaczego teraz tak nie potrafię?

Jak zwykle, w bardzo idealnym momencie, ktoś zapukał do drzwi.

Przetarłam oczy rękawem bluzki i odezwałam się, starając się opanować drżenie głosu.

- Kto tam?

W odpowiedzi usłyszałam ciche:

- Evelin.

Podeszłam do drzwi i otworzyłam koleżance, wpuszczając ją do środka.

- Rozmawiałaś z Bellą? – spytałam, siadając ostrożnie na łóżku

- O ile jej docinki można nazwać rozmową, to tak. – odparłam i oparłam się plecami o ścianę tak, aby stać naprzeciwko niej.

- Mam nadzieje, że przejdzie jej do czasu Obrzędów.

Co za Obrzędy?

- Jakich Obrzędów? – spytałam

- Damien ci nie powiedział? – zapytała zaskoczona, a ja pokręciłam głową. Dziewczyna westchnęła i zaczęła mi tłumaczyć – Obrzęd to coś w rodzaju…Mszy dla ludzi. Wiesz składamy cześć Matce Żywiołów i takie tam. Z reguły jesteśmy dzieleni w ten dzień na grupy i jedziemy w jakieś miejsce, aby tam oddać hołd Matce. Jesteśmy dzieleni albo gatunkami, albo Żywiołami jakimi dysponujemy.  

Kiwnęłam głową, a ona się uśmiechnęła.

Dobra, Obrzęd da się znieść. Przecież nie będę tworzyć jeziora dla Matki Żywiołów, prawda?

Chyba wtrącił Upierdliwiec.

Dzięki za dodanie otuchy.

- Musimy już iść. – odezwała się Anielica po chwili milczenia.

Przepuściłam ją w drzwiach i wyszłam za nią, zamykając je na klucz.

Jace stał przy schodach i czekał na nas. Na widok Evelin natychmiast się rozpromienił. Poczułam ukłucie zazdrości. Ja nie miałam osoby, która cieszyłaby się na mój widok.

Andy się cieszył przypomniało mi sumienie.

Tak, Andrew zawsze uśmiechał się na widok mnie i Kate. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się do chłopaka.

- Cześć – przywitałam się

- Hej, Angie – odparł przyjaźnie –Gotowa na swój pierwszy Obrzęd? – zapytał, kiedy schodziliśmy po schodach i kierowaliśmy się w stronę stołówki.

- Chyba tak. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Gorzej już być nie może. Chyba.

Jace otworzył drzwi jadalni i wpuścił najpierw Evelin, a potem mnie. Poszłam za Anielicą, która podeszła do naszego stolika i usiadła na swoim miejscu. Uczyniłam to samo, zajmując miejsce obok niej. Sekundę później dołączył do nas jej chłopak.

- Spóźniają się. – powiedział Jace z nutą niepokoju w głosie

- Kto się spóźnia? – spytałam

- Wampiry. – odpowiedzieli równocześnie ściszonymi głosami.

Bella. Gdzie ona jest?

- Może obiad im uciekł, czy coś. – próbowałam ich rozweselić. Na próżno.

W tej samej chwili drzwi do stołówki ponownie się otworzyły, a do pomieszczenia weszło kilka osób. Jednak ja, widziałam tylko jedną. Damiena. Przyglądał się mi bez cienia emocji, a ja odwróciłam wzrok.

- Daamien! – usłyszałam słodziutki głosik i spojrzałam się w stronę, z której dochodził. Po chwili tego pożałowałam, widząc Jessikę uwiązaną na szyi mojego instruktora.

Panuj nad emocjami przypomniał mi Upierdliwiec.

,,Przecież panuję” odpowiedziałam i spojrzałam na moich przyjaciół, którzy także obserwowali tą scenę czułości. Evelin pierwsza odwróciła się w moją stronę. Przyglądała mi się w milczeniu, a potem posłała w moją stronę promienny uśmiech, który zinterpretowałam dwuznacznie.

Cieszyła się, że nie mam u Damiena szans, czy może chciała dodać mi otuchy tym gestem?

- Jessika szybko wróciła do formy. – zauważył Jace, a ja znowu odwróciłam się w stronę blondynki.

Rzeczywiście, wyglądała jakby nic się jej nie stało, mimo, że kilka dni temu doprowadziłam ją do utraty przytomności.

- Bella coś wspominała, że ona tylko udawała. – wtrąciła cicho Evelin.

Słysząc imię przyjaciółki coś ścisnęło mnie w żołądku. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech. W głowie usłyszałam dwa słowa gabinet pielęgniarki. Nie były to słowa Upierdliwca.

Słowa mojego sumienia są sarkastyczne i nigdy nie uważałam ich za źródła najwyższej wiary. Te słowa wypowiedział ktoś inny. Ktoś potężniejszy. Ktoś, kto chciał, abym pojawiła się natychmiast w gabinecie Mag.

Wstałam z krzesełka, wyminęłam śmiejącą się parę i pobiegłam prosto do pokoju pielęgniarki.

Otworzyłam z impetem drzwi i zobaczyłam Isabelle. Mag naklejała jej na czoło plaster. Zdyszana podeszłam do niej.

- Co się stało? – spytałam

- Twoja przyjaciółka koniecznie chciała zapolować na pumę grasującą w tutejszych lasach. Udało jej się, ale zwierzak nie poddał się bez walki i zostawił na jej licu szramę. – odezwał się Patric. Odwróciłam się w jego stronę.

- Nikt cię nie prosił o wyjaśnienia. – fuknęła Bella

- Polowałaś na pumę? – uniosłam brwi – Zwariowałaś?! Co jeszcze? Może za rok będziesz tropić yeti?!

- Nic mi nie jest. – powiedziała spokojnie

- Właśnie widzę – odpowiedziałam z przekąsem

- Yeti to dobry pomysł. – dodał Patric, unosząc palec wskazujący do góry

- Oh, zamknij się. – warknęłyśmy na niego równocześnie. Chłopak zrobił minę zbitego psa i położył ręce na kolanach.

Spojrzenia moje i Belli się spotkały. Uśmiechnęłyśmy się do siebie. Odzyskałam przyjaciółkę.

__________________________________________________________________________________

Obiecałam i rozdział się pojawił. Nie jestem z niego zadowolona, czegoś mi brakuje, ale sama nie wiem czego. Tak, wiem, że krótki. Obiecuje, że następny będzie trochę dłuższy. Tymczasem, ja czekam na komentarze. Do napisania.

Weronika