Rozdział XXXIII

    - Angie, pobudka.

Nie rozpoznałam z początku tego głosu. Przekręciłam się na drugi bok i mruknęła coś, co miało znaczyć ,,zostaw mnie”

- Sama tego chciałaś, An. Koniec z delikatną Isabelle Turner. – warknęła dziewczyna, a ja, jak na komendę, otworzyłam oczy.

- Nienawidzę cię. – odparłam zaspanym głosem.

- Do usług, królewno. Wstawaj i się ubieraj. – powiedziała, rzucając w moją stronę zwitek ubrań.

- Po co? Jest niedziela. – mruknęłam, zdegustowana

Wampirzyca uśmiechnęła się cwanie i odpowiedziała

- Jedziemy na wycieczkę.

***

Nie chciałam jechać i ona doskonale o tym wiedziała. Ale jak mus, to mus. Założyłam na siebie, przygotowane przez Belle ubrania i wyszłam z łazienki.

- Dokąd jedziemy? – spytałam, ziewając.

- Południowy Londyn. – odpowiedziała spokojnie.

Południowy Londyn? Ten, południowy Londyn?

Innego południowego Londynu nie ma w Londynie mruknęło, zirytowane sumienie.

Moje serce, które wczoraj lekko się pokruszyło, zabiło szybciej. Przecież to tam, podobno, znajduje się Andrew! Z niektórymi rzeczami jest tak, że jeżeli je gonisz, one wymykają ci się z rąk. Dopiero, jeżeli bardzo od czegoś uciekasz, ta rzecz, nieustannie cię prześladuje. Ja CHCIAŁAM znaleźć przyjaciela, ale BAŁAM się tej chwili.

Zawsze są jakieś wyjątki powiedziało sumienie.

Tak, są. Ale czy to ważne? Jestem już tak blisko rozwiązania.

- Błagam cię, opanuj emocje i nie pokazuj, że czegoś szukamy. – poprosiła błagalnie Wampirzyca, kiedy wyszłyśmy z pokoju.

- Dobrze. – zgodziłam się niechętnie. – Po co tam jedziemy?

- Obrzęd. – mruknęła, ale ruchem dłoni poprosiłam, aby mówiła dalej – No, kult Matki Żywiołów. Mamy pochodzić po lesie, dziękując jej za to, że żyjemy, bla bla bla.

Weszłyśmy na stołówkę. Większość mieszkańców Domu Żywiołów już się tam znajdowała, nawet Cecile i Selene. Wzięłam do ręki batonika i zajęłam miejsce przy swoim stoliku. Evelin i Jace także już tam siedzieli. Przywitaliśmy się i czekaliśmy, aż Przełożone coś ogłoszą.

- Moi drodzy – zaczęła Selene – Dzisiaj oddamy cześć Matce Żywiołów. Jak wiecie, ten szczególny czas spędzamy w różnych miejscach, w zależności od pory roku. Nastała jesień, więc dzisiejszy dzień spędzimy w lesie, dziękując Matce za przeżyty tydzień oraz prosząc ją o pomyślność na następny.

- Ten czas spędzacie razem ze swoim Kręgiem. – wtrąciła władczo Cecile – Możecie poruszać się po całym lesie, w razie czego, miejcie przy sobie telefony i gdybyście się zgubili, zadzwońcie. Jednak, myślę, że to nie będzie konieczne. Anioły władające Ziemią bez problemu znajdą drogę powrotną.

- Ubierzcie się ciepło i za 10 minut widzimy się na dziedzińcu. – zakończyła Przełożona Aniołów, po czym obie wyszły.

Razem z tłumem opuściłam stołówkę i wbiegłam po schodach, wchodząc do swojego pokoju. Zarzuciłam na siebie kurtkę, zabrałam telefon i wyszłam na dziedziniec, gdzie odnalazłam Jace’a i Evelin.

- Nie zmarzniesz? – upewniał się Anioł, a ja pokiwałam głową. Naprawdę było mi ciepło.

- Zapraszam do autokaru! – krzyknęła Selene, a my ustawiliśmy się w kolejce. Kiedy siedziałam już na miejscu przy oknie, dosiadła się do mnie Isabelle.

- Plan jest taki. – szepnęła do mnie - Wchodzimy do lasu i kręcimy blisko wyjścia, a gdy wszyscy znikną nam z oczu, robimy obchód po Londynie.

- Chwila, moment – wtrącił Jace – Nie znamy kryjówek Wygnańców.

- Ty nie znasz – sprostowała Bella – Ja mam swoje źródła.

- Jakie? – spytałam zaciekawiona.

Wampirzyca uśmiechnęła się do mnie i pogłaskała mnie po głowie

- Nie interesuj się, bo kociej mordki dostaniesz.

***

Po godzinie jazdy, wysiedliśmy przed owym lasem. Kojarzyłam tę okolicę. Znajdowałam się, jakieś pół godziny od Akademii. Ale nie przyjechałam w odwiedziny. Szukam, właściwie, szukamy Andrew.

- Za trzy godziny widzimy się z powrotem, tutaj. – zarządziła Cecile, zaganiając nas w głąb lasu.

Byliśmy ostatnim Kręgiem, który wszedł w gąszcz drzew i krzewów. Niespiesznym krokiem szliśmy, cicho ze sobą rozmawiając o pogodzie. Jak to Isabelle stwierdziła, ,,szybciej nam znikną z oczu, kiedy usłyszą, o czym bredzimy”

Po dziesięciu minutach marszu, jedynym słyszalnym dźwiękiem, były nasze podeszwy stąpające po suchych gałązkach i opadłych liściach.

- Tędy – stwierdziła Bella, wskazując wschód.

Po chwili wyszliśmy z lasu, stając na skraju mało używanej drogi.

Przeszliśmy spory kawałek, kierując się na północ, aż wreszcie zauważyłam pierwsze domy. Szłam dwa kroki za Isabelle, a po piętach dreptali mi Jace i Evelin, jednak nie przeszkadzało mi to. Czułam się pewniej.

Londyn był piękny, ale tylko w opowiadaniach i bliżej centrum miasta. Przedmieścia były straszne. Ktoś, kto zapuszczał się na obrzeża po zmroku musiał mieć nierówno pod sufitem.

- Pilnujcie się – powiedziała Wampirzyca, odwracając się w naszą stronę.

Weszliśmy między zabudowania. Właściwie, tego nie dało nazwać się zabudowaniami. To były ruiny.

Przełknęłam głośno ślinę, a ciarki przeszły mi po plecach.

Odszukałam w tyle rękę Evelin i zamknęłam ją w żelaznym uścisku. Anielica także nie wyglądała za dobrze, ale uśmiechnęła się blado, kiedy uścisnęłam jej dłoń. Dodała mi tym trochę odwagi, która chwile potem się ulotniła.

Szliśmy jak na procesji. Prowadziła nas Bella, za nią szłam ja i Evelin, a pochód zamykał Jace.

Z każdym krokiem, bałam się coraz bardziej. Im bardziej w głąb tych ruin, tym czułam się gorzej. Miałam wrażenie, że te budowle oddają moje emocje. Każda wyglądała coraz straszniej.

Zatrzymaliśmy się przed wielką posiadłością. No, posiadłość to może była, ale kiedyś. Teraz, to raczej wyglądało jak nawiedzony dom.

Okna były zabite deskami, drzwi otoczone pajęczynami, a drewniane schody, prowadzące na ganek, połamane. Brakowało tu jeszcze upiornej muzyki dochodzącej ze środka i czarnych kruków, latających nad naszymi głowami.

- Wracajmy. – szepnęłam błagalnie Evelin

Isabelle odwróciła się w jej stronę

- Jeżeli się boisz, to zostań na zewnątrz. Ja, Angie i Jace wchodzimy, prawda?

Zadrżałam. Bałam się tam wejść, ale to przeze mnie się tutaj znaleźliśmy. To ja chciałam uratować przyjaciela. Oni mi tylko pomagali. Właściwie, robili więcej w tej sprawie, niż ja. Nie mogłam stchórzyć. To moja misja.

- Stań po drugiej stronie ulicy, za dziesięć minut wrócimy. – zwróciłam się ciepłym głosem do Anielicy. Ta, pokiwała głową i przebiegła przez jezdnie, stając na wyznaczonym miejscu.

Jace zgrabnym ruchem wszedł na ganek i podał mi rękę, abym i ja mogła tam wejść. Bella dała sobie radę sama.

Stanęła przed drzwiami i otworzyła je. Ostatni raz odwróciłam się w stronę Evelin i uśmiechnęłam się do niej, po czym przestąpiłam przez próg.

Już nie ma odwrotu, Angie.

Podłoga niemiłosiernie skrzypiała, kiedy poruszaliśmy się korytarzem.

- Gdzie teraz? – zapytała cicho Isabelle. Ona pewnie też się bała. Nawet więcej, jak pewne.

- Chodźmy na górę. – zaproponował, równie cicho, Anioł.

Przeszliśmy jeszcze kawałek i stanęliśmy przed schodami. Były na tyle szerokie, że mogliśmy iść obok siebie, za co w duchu zaczęłam dziękować.

Jedynym, słyszalnym odgłosem, było szuranie naszych butów, które, moim zdaniem, było, aż za głośne.

Będąc już na piętrze, zawahaliśmy się. Mieliśmy do wyboru trzy korytarze. Żadne z nas nie ośmieliłoby się, iść samo, więc opcja rozdzielenia się, odpadała.

- Który korytarz? – zapytałam, czując jak w gardle rośnie mi gula.

- Jace? – spytała Bella, nie patrząc na nas.

Staliśmy u szczytu schodów, gapiąc się przed siebie, bojąc się ruszyć głową. To wyglądało jak tani horror, ale naprawdę się bałam. Ta cisza była przerażająca. Cała ta otoczka, była przerażająca.

Po mojej lewej stronie miałam przyjaciółkę, a po prawej – przyjaciela.

- Środkowy. – powiedział.

Równocześnie ruszyliśmy w głąb korytarza, który był bardzo wąski, więc szliśmy jeden za drugim. Na początku Anioł, za nim Wampirzyca i na końcu, biedna i przerażona Angie.

Schowałam ręce do kieszeni, podświadomie, bojąc się, że coś mnie za nie złapie. Co chwile rozglądałam się na boki i w tył, jakby coś miało nas śledzić.

- Słyszeliście to? – odezwała się cicho Isabelle, zatrzymując się.

Zaczęłam nasłuchiwać. Brzmiało trochę jak…drapanie? Nie wiem, nie byłam pewna.

- Ten pokój. – szepnęła, wskazując najbliższe drzwi po prawej stronie.

Najciszej jak umieliśmy, stanęliśmy przed nimi. Wampirzyca wyciągnęła rękę w stronę klamki, ale się zawahała i opuściła ją.

Wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy. Drżącą dłonią dotknęłam chłodnego metalu i już chciałam za niego szarpnąć, gdy usłyszałam przerażający krzyk. Jakby ktoś obrywał kogoś ze skóry. Dreszcz przeszedł mi po karku, a ręce zaczęły się pocić.

Spokojnie, Angie, to pewnie tylko twoja wyobraźnia.

- Otwieraj to. – pogoniła mnie Bella, rozglądając się na boki.

Pociągnęłam delikatnie za klamkę. Drzwi same się uchyliły, a towarzyszyło im przy tym straszne skrzypienie.

Miałam już wejść do pokoju, kiedy przyjaciółka pociągnęła mnie za rękę, rzucając się do biegu.

- Co się dzieje?! – spytałam, biegnąc za nią

- Nie pytaj, tylko uciekaj! – ryknęła, dobiegając do schodów. Przeskakiwała po dwa schodki, a ja powtarzałam każdy jej ruch. Odwróciłam się tylko na moment, aby zobaczyć, co z Jace’m. Biegł za nami, ale nie on, zwrócił moją uwagę.

U szczytu schodów stał jakiś mężczyzna. Jedynym szczegółem, jaki zdążyłam uchwycić były krwisto czerwone oczy oraz cwany uśmiech.

Odwróciłam się i wybiegłam na dwór, potykając się na drewnianych deskach, które kiedyś były schodami. Podbiegłam do Evelin, która stała nieruchomo w tym samym miejscu, gdzie ją zostawiliśmy. Podparłam się na kolanach, próbując uspokoić oddech oraz rozszalałe serce.

- Co to było? – wysapałam

- Nie mam pojęcia. – odpowiedziała Isabelle, siadając na chodniku.

- Chodźmy stąd. – poprosiła błagalnie Anielica, a ja byłam gotowa zawzięcie zawalczyć, aby jej prośba się spełniła. Na szczęście, nie musiałam.

Biegliśmy jeszcze przez jakieś pięć minut, aż opuszczony dom zniknął z naszego pola widzenia.

- Był tam Andrew? – zapytała Evelin, idąc obok mnie.

Pokręciłam głową. Nie wiem, czy byłam smutna, czy szczęśliwa.

- Nie wiem. Mieliśmy już wejść do jednego z pokoi, gdy coś zaczęło nas gonić.

Umyślnie unikałam stwierdzenia ,,mężczyzna”. Nie byłam pewna, czy czasami coś mi się nie przywidziało.

- Widzieliście coś? – spytała Wampirzyca

- Przy schodach stał facet. – stwierdził stanowczo Anioł.

Czyli jednak nic nie pochrzaniłam.

- Miał czerwone oczy i uśmiechał się przerażająco. – dodałam, a po plecach przeszły mnie ciarki.

- Wygnaniec. – powiedziały równocześnie Bella i Evelin.

- Powiedz, że nie musimy tam wracać. – poprosiłam błagalnie Isabelle.

Ta, w odpowiedzi pokręciła smutno głową

- Nie mogę czytać w myślach Wygnańców, ale za tymi drzwiami ewidentnie był człowiek. Nie wychwyciłam dużo z jego myśli. Udało mi się przechwycić jeden obraz. Bransoletkę z muliny, biało-niebieską. – wyjaśniła, a ja gwałtownie stanęłam.

- Co jest? – zapytał Jace, a ja w odpowiedzi podciągnęłam prawy rękaw i pokazałam im nadgarstek, na którym miałam bransoletkę, którą podarował mi Andrew. Biało-niebieską.

Usłyszałam ciche jęki przyjaciół, ale nie umiałam nic odpowiedzieć. Byłam tak blisko przyjaciela, ale uciekłam. To mogła być moja jedyna okazja, aby go uratować, ale zaprzepaściłam ją. Ten facet nic nam nie zrobił, nawet za nami nie wybiegł! Gdybym nie zawahała się i weszła do tego pokoju, byłabym już tutaj z Andrew!

- Wracajmy tam. – wyszeptałam – Zabierzmy go stamtąd.

Wampirzyca podeszła do mnie i objęła ramieniem.

- Wrócimy, obiecuję, ale nie teraz. Już wiemy, gdzie go szukać, teraz musimy się przygotować.

- A co, jak go zabiją? – spytałam, czując na policzkach słone łzy. To nie mogło tak się skończyć. Zawsze jestem dwa kroki od rozwiązania czegoś i wiecznie uciekam. To nie Andy wymknął mi się z rąk. On był już tak blisko, ale to ja nie chciałam zrobić czegoś, co sprawiłoby, że ta sprawa zakończyłaby się szczęśliwie.

- Nie zabili go do tej pory, więc jest nadzieja. – mruknęła

- Pamiętasz, co było napisane w jego biografii? – wtrąciła Anielica, a ja pokręciłam w przeczeniu głową - ,,Bliski przyjaciel Angeliny. Mogą chcieć go wykorzystać, aby dotrzeć do niej” – wyrecytowała

- Nie zabiją go, bo chcą ciebie. – wyjaśnił Jace, chociaż byłam pewna, że każdy wpadł na to samodzielnie.

- A co, jak ją zabiją? – zapytała Bella

- Ma nas, nie damy jej zabić. – obiecał Anioł.

No, tak. Mam moje trzy pieski, które nie pozwolą, aby stała mi się krzywda.

***

Kawałek dalej zaczynał się las. Postanowiliśmy, wejść już tutaj i odszukać drogę powrotną. Niestety, cała nasza czwórka była kiepskim kompasem. W dodatku Jace i Bella cały czas się sprzeczali, w którą stronę iść. Stałam na uboczu z Evelin, gdy wpadłam na pewien pomysł

- Cecile mówiła, że osoby panujące nad Ziemią nas doprowadzą. – zagadnęłam, a dziewczyna na mnie spojrzała – Mogłabyś coś z tym zrobić? – spytałam i wskazałam na kłócących się przyjaciół

- Spróbuję. – odparła i zamknęła oczy. Poczułam, jak grunt pod nogami lekko drży, a runo leśne zbiera się w jedną, długą linię.

To droga, pomyślałam.

– Gotowe. – powiedziała z uśmiechem. Gwizdnęłam, tym samym sprawiając, że kilka ptaków wyleciało spomiędzy gałęzi drzew.

- Co? – spytał naburmuszony Anioł

- Nic takiego, tylko Evelin postanowiła pomóc nam się wydostać z tej dziury. Kłóćcie się dalej. – Machnęłam na nich ręką i odwróciłam na pięcie

- No, Aniołku. Jesteś wielka. – pogratulowała jej Isabelle i podeszła do mnie. – Dajmy im chwile. – mruknęła, po czym ruszyłyśmy liścianym szlakiem.

Dzięki małej pomocy Żywiołu, w piętnaście minut pojawiliśmy się na miejscu zbiórki.

- Mamy jeszcze dziesięć minut. – powiedziała Wampirzyca, opierając się o pień jakiegoś starego drzewa. Po obejrzeniu go dokładniej, okazało się, że to kasztanowiec.

Stare nawyki trudno wykorzenić? Spytał Upierdliwiec.

Fakt, trudno.

Od kiedy tylko zaczęłam interesować się biologią, to była u mnie norma, że każde mijane drzewo, musiałam rozpoznać. I jakoś tak, mi zostało.

- Tak długo tam byliśmy? – spytał Jace, który do nas dołączył. Trzymał Evelin za rękę, a ona uśmiechała się promiennie. W jej oczach widziałam iskierki i uśmiechnęłam się sama do siebie.

To oczy mówią, kiedy człowiek jest szczęśliwy, a nie uśmiech.

- Jak tam wrócimy? – zapytałam cicho.

- Przylecimy na miotłach, wariatko. – odparła Bella, a ja zgromiłam ją wzrokiem – Oczywiście, że samochodem

- Masz prawo jazdy? – spytałam, unosząc brew

- Jesteśmy na największym zadupiu w Londynie, tutaj nikt nie bawi się w prawo jazdy.

Nie byłam przekonana, ale ten fakt przemilczałam.

- Skąd weźmiesz auto?

- Wyczaruję. – palnęła, a ja rzuciłam w nią garścią liści – W Domu Żywiołów mają kilka samochodów, aby można było jeździć w teren. Nie zauważą, jak jeden podwędzimy.

- No, bo to będzie normalne, kiedy cztery osoby wyjadą sobie, ot tak sobie i udadzą się na przejażdżkę samochodem. – wtrącił sceptycznie Anioł.

- Myślałam o tym. – mruknęła – Zwiniemy się z zajęć poprzedzających lunch. Wtedy, Przełożone siedzą u siebie w pokojach, kucharki coś gotują, a reszta jest na zajęciach.

- Pokój Selene ma okno na garaż. – powiedziała Evelin.

- Więc któreś z was – mówiąc to, wskazała na parę Aniołów – I wyciągnie na pięć minut z pokoju, my wyjedziemy samochodem, a potem do nas dołączy.

Już nikt nie miał nic do powiedzenia. Ten plan był dobry, musiałam to przyznać. Pewnie długo nad nim siedziała. Tak, postarała się, chociaż wiedziałam, że ja coś zepsuję swoją niezdarnością.

- Kiedy wymyśliłaś ten plan? – spytał Anioł, zakładając ręce na piersi

- Dziesięć minut temu – odpowiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha.

No, dziesięć minut to kupa czasu. 

________________________________________________________________________________

Uff, rozdział dodany. Miałam go już wcześniej napisanego, ale nie miałam czasu, aby go poprawić. 

Jedna z czytelniczek, Kris, napisała mi w komentarzu, że jest mało wątków z Andrew. Ten rozdział miałam już zaplanowany od jakiegoś czasu i wszystko idzie swoim spokojnym i monotonnym trybem :) Nie zapomniałam o nikim ważnym. 

Teraz, miałabym ogroooooomną prośbę. Naprawdę, zostało niewiele rozdziałów do zakończenia tej części historii i nie wiem, czy jest sens, abym ją kontynuowała. Za chwile koniec wakacji, a przede mną jeden z cięższych roków.  

I tutaj moja prośba. Bardzo proszę KAŻDEGO czytelnika o komentarz pod tym rozdziałem. Nawet, jeżeli ktoś czyta i nie komentuje, bardzo proszę o ten jeden wyjątek. Chcę zobaczyć, ile osób zagląda na mojego bloga i śledzi losy bohaterów.

Wiem, że powinnam pisać dla siebie, ale jeżeli mam być systematyczna, muszę widzieć, że czyta to więcej, niż 5 osób :) 

To tyle, z mojej paplaniny. Za błędy przepraszam i czekam na komentarze. 

Weronika