Rozdział XL

- Przygotujcie się na powitanie, godne morderców prezydenta. – mruknęła Wampirzyca, kiedy wjeżdżaliśmy główną bramą.

Nie kłamała. Na dziedzińcu, zebrali się chyba wszyscy mieszkańcy Domu Żywiołów. Na ich czele, stały Cecile i Selene, a ich twarze wyrażały coś o wiele gorszego, niż wściekłość.

Jace zaparkował na środku całej zbieraniny i wyłączył silnik.

Nie widziałam sensu, ryglowania się w samochodzie. Sprawną ręką, pociągnęłam za drzwiczki i niezdarnie wysiadłam z pojazdu. Reszta uczyniła to samo.

Kiedy stanęłam na nogach, przez tłum przeszedł cichy pomruk. Nie zwróciłam na nich uwagi. Podeszłam do Belli i pomogłam jej, wyciągnąć Andrew z wozu.

- On jest ranny i to poważnie. – powiedział głośno Jace, wskazując na mojego przyjaciela.  

- Do pielęgniarki z nim. – odparła surowo Cecile, wskazując na dwóch chłopaków z tłumu.

Ci, bez żadnego słowa sprzeciwu, podeszli do Andy’ego i chwycili go pod ramiona. Wszyscy odsuwali się na bok, kiedy szli. Obserwowałam ich, dopóki nie zniknęli w środku budynku.

- Co wy sobie wyobrażaliście, uciekając stąd? – zapytała Selene

- Czy możemy porozmawiać w bardziej kameralnym gronie? – odparła wyniośle Isabelle – To nie reality show, że jednej rozmowie przysłuchuje się cała Anglia.

- Do gabinetu, natychmiast. – warknęła Przełożona Wampirów, zaciskając zęby.  

Posłusznie, ruszyliśmy w stronę wejścia. Naprawdę, czułam się jak skazaniec. Każdy się nam przyglądał i szeptał coś do kolegi obok.

Ktoś w tłumie krzyknął moje imię. Odwróciłam się i zobaczyłam, gdzieś poza całą zbieraniną, Irvette, Emmę i Troy’a. Uśmiechnęłam się do nich i weszłam do budynku. Przynajmniej oni, nie komentowali mojego postępowania. Jeszcze…

                                                               

***

Razem z przyjaciółmi, siedziałam w gabinecie madame Cecile, czekając na wyrok.

- Co wy myśleliście, opuszczając teren Domu? – zapytała Selene, siadając na krawędzi biurka

- Zanim zaczniecie oceniać nas, jak kryminalistów uciekających z więzienia, pomyślcie trochę. – wtrąciła Bella. Kobieta spojrzała na nią, ale nic nie powiedziała, więc dziewczyna kontynuowała – Dobra, zwialiśmy stąd, ale nie po to, aby jechać do wesołego miasteczka, albo na zakupy. Gdybyście choć trochę zainteresowali się tą sprawą, wiedzielibyście, że tego chłopaka przetrzymywała grupa Wygnańców, o której nic nie wiedzieliście. My sami, byliśmy tam raptem dwadzieścia minut, więc bardziej doświadczeni wojownicy zajęliby się tym w sekundę!

- Dlaczego nie przyszliście z tym do nas? – spytała cicho Anielica, przyglądając się nam bacznie.

Parsknęłam śmiechem.

- Co, proszę? Odkąd tutaj jestem, truję wszystkim naokoło o Andrew i nikt nie kiwnął palcem, aby wysłać za nim kilka osób.
- Nie przyszliśmy, bo dla was, ważniejsze są dwie dziewczynki, które bawią się z wami w kotka i myszkę. Wolicie zwołać Posiedzenie dla dwóch, rozwydrzonych panienek, niż zająć się czymś, co rzeczywiście przyniesie jakiś pożytek. – dodała Wampirzyca

- Skoro już mowa o Posiedzeniu – zaczęła ostro Cecile, wstając – W oczach Rady Milczących, wyszłyśmy na niekompetentne nastolatki, nie umiejące poradzić sobie z podopiecznymi.

- Bo jesteście niekompetentne. – wypaliła Isabelle – Nie dostrzegacie tego, co ważne. Wpadłyście chociaż na pomysł, aby porozmawiać z tym chłopakiem, kiedy dojdzie do siebie i wypytać go o jego prześladowców? Bo znowu robicie to samo. Zajmujecie się najmniej istotną sprawą. Czy wy myślicie, że jesteśmy kompletnymi idiotami i będziemy próbowali znowu sobie gdzieś pojechać?

- Rygor musi być. – powiedziała hardo Selene

- Kiepsko wam z tym idzie, skoro udało nam się jednak zwiać. – odgryzła się Wampirzyca.

Położyłam jej rękę na ramieniu i mimowolnie, jęknęłam z bólu.

- Jesteś ranna? – zapytał cicho Jace, świdrując mnie wzrokiem.

Siedział na krześle, na drugim końcu pokoju. Odwróciłam wzrok i zapatrzyłam się w okno.

- Zawołać kogoś, kto ją opatrzy. – zarządziła madame Cecile, a Evelin posłusznie wybiegła z pokoju.

- Co się stało? – spytała Przełożona Aniołów, podchodząc bliżej mnie.

- Broniła mnie. – odpowiedziała cicho Bella, spuszczając głowę.

W tej samej chwili, wróciła Evelin, a razem z nią, kilka osób. Rozpoznałam Nikki, która podeszła do mnie, uśmiechając się pokrzepiająco.

- Bello, pomożesz mi? – zapytała słodko.

- Jasne. – odparła ochoczo.

Dziewczyny, odcięły prawy rękaw bluzy, która już i tak do niczego się nie nadawała.

- Może trochę boleć. – poinformowała mnie Anielica, namaczając gazik jakąś substancją.

Przyłożyła mi go do rany, a ja przygryzłam wargi, aby nie krzyknąć. Piekło jak diabli.

Dziewczyna sprawnie oczyściła ranę, a następnie wysmarowała ją jakąś maścią. Następnie, razem z moją przyjaciółką owinęły moją rękę bandażem.

- Dziękuję, Nikki. – powiedziała Cecile, kiedy Anielica była już przy drzwiach.

- Drobiazg. – odparła, uśmiechając się. Była już przy drzwiach, ale zatrzymała się i dodała – Myślę, że temu chłopakowi przydałoby się zobaczyć jakąś znajomą twarz.

- Angelina nigdzie nie idzie.

- Rozumiem, ale on coś gada o Aniołach. – wytłumaczyła

- Niech idzie Evelin. – powiedziałam, równocześnie z Isabelle.

Dziewczyna spojrzała na mnie pytająco, a ja kiwnęłam nieznacznie głową. Po chwili, dwie Anielice wyszły, cicho zamykając za sobą drzwi.

- Czy ekipa już wróciła? – zapytała Przełożona Wampirów. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Razem z Evelin i Nikki, przyszło dwóch, tęgich chłopaków.

- Za dwadzieścia minut mają być z powrotem. – powiedział jeden z nich. – Nadajnik w Toyocie już wymieniliśmy.

Spojrzałyśmy na siebie z Bellą i wymieniłyśmy rozbawione spojrzenia. Przełożone odprawiły chłopaków i zajęły się, jakimiś dokumentami. Przywołałam gestem dłoni Jace’a i przesunęłam się, robiąc mu miejsce na małej kanapie, obok Isabelle. Czułam dziwny spokój, kiedy wszyscy razem, obok siebie.  

Po pięciu minutach ciszy, do gabinetu wpadło kilku chłopaków. Jednego z nich znałam, aż za dobrze. To chyba byłoby dziwne, gdyby Damiena nie było akurat wtedy, gdy narozrabiam.

- Już? – spytała znudzonym głosem Cecile, nie podnosząc wzroku znad papierów.

- Tak. – odpowiedział chłopak, stając prosto, z rękami z tyłu.

- Znaleźliśmy zwłoki pięciu Wygnańców. – dodał ktoś inny. Kobiety nagle się ożywiły i zaczęły uważnie słuchać – Oraz dwóch, ciężko zranionych.

- Wy, ich zabiliście? – zapytała Selene, spoglądając na nas, a w jej głosie było słychać uznanie.

- Angie ich zabiła. – sprostowała Bella. Chciałam się wtrącić, ale mi nie pozwoliła – Dwóch z nich zabiła tym. – mówiąc to, rzuciła w stronę Damiena mój metalowy pręt, który skrzętnie ukryła pod swoją bluzą. – Trzech innych pomogłam jej zabić Żywiołem.

Madame Cecile bez słowa podeszła do chłopaka i zabrała mu rurkę, oglądając ją.

- Skąd to masz?

- Znalazłam w tamtych ruinach. – wyjaśniłam, wzruszając ramionami.

- Zachowam to. – odpowiedziała, otwierając szufladę biurka. Włożyła do niej mój sprzęt i z hukiem ją zasunęła.

- Cecile, nie widzę sensu, aby ich tutaj przetrzymywać. – odezwała się po chwili Przełożona Aniołów, odwracając się w stronę koleżanki.

Kobieta chciała coś odpowiedzieć, ale ta ją uciszyła.

- Nie zapominaj, że oni też dużo przeszli. Mają prawo trochę odpocząć.

Madame Cecile westchnęła i pokręciła głową.

- Idźcie już, ale chcę was wszystkich widzieć na kolacji.

Bez słowa, wyszliśmy na korytarz.

- Musimy potem omówić jedną kwestie. – mruknęła Isabelle.

Jace pokręcił z dezaprobatą głową.

- Będziemy teraz pod ich nadzorem dwadzieścia cztery godziny na dobę, a ty chcesz brnąć dalej w jakieś tajemnice?

- Pogadamy potem. – Machnęła ręką, zrezygnowana. Widziałam, że była zmęczona. Zresztą, wszyscy byliśmy.  

- Wiecie co, ja pójdę zobaczyć, jak się ma Andrew. – powiedziałam, kiedy byliśmy niedaleko gabinetu pielęgniarki.

- Przyjdę potem do ciebie. – obiecała Bella, po czym się rozdzieliliśmy.

Stanęłam przed drzwiami gabinetu i lekko w nie zapukałam. Usłyszałam ciche ,,proszę” i weszłam. Przy biurku siedziała Meg, uśmiechając się do mnie promiennie.

- Jak ręka?

- Um, dobrze. – mruknęłam

- Przyjdź jutro, to ją obejrzę.

- Jasne. – odpowiedziałam szybko i spojrzałam tęsknie w stronę sali chorych.

- Wejdź do niego. – powiedziała pielęgniarka – Ale tylko na chwilę.

Podziękowałam jej i delikatnie otworzyłam drzwi. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Było prawie puste, nie licząc Andrew i Evelin.

Chłopak leżał na łóżku przy oknie, a dziewczyna siedziała obok niego, na stołku. Zobaczyła mnie i wstała.

- Jak chcesz to możesz iść. – szepnęłam do niej. Uśmiechnęła się i szybko opuściła salę.

Zajęłam jej miejsce i złapałam za rękę przyjaciela.

- Jak się czujesz? – zapytałam cicho

- Wszystko mnie boli, ale da się żyć. – odparł

- Z bólem da się żyć. – mruknęłam

- Bardzo oberwałaś od tej jędzy?

Zaśmiałam się.

- Lepiej jej tak nie nazywaj.

- Okej. – westchnął zrezygnowany, ale po chwili znowu się odezwał, z odrobiną nadziei w głosie – Ale myśleć tak mogę, prawda?

Przygryzłam wargę i spuściłam głowę. I co ja mam mu powiedzieć? ,,Słuchaj, Andrew, tak się składa, że ta jędza jest Wampirem i może czytać ci w myślach, więc lepiej by było, gdybyś uważał ją za świętość”.

- Angie? Co jest? – zapytał, delikatnie potrząsając moją dłonią.

- Wszystkiego dowiesz się potem, a teraz… Staraj się kontrolować myśli. – poprosiłam, starając się, aby mój głos nie zabrzmiał błagalnie. Niestety, nie wyszło.  

Dlaczego tak dobrze się dogadywaliśmy? Bo on nigdy nie drążył tematu. Wiedział, kiedy jego wiedza powinna się kończyć i nie dociekał.

- Co z Katie? – spytał, chcąc zmienić temat.

Wygięłam usta w dziwnym grymasie, sprawiając, że mój przyjaciel cicho się zaśmiał.

- Możliwe, że tutaj przyjedzie.

Pogroził mi palcem i powiedział, siląc się na poważny ton:

- Nie mów, że jej też wymyśliłaś misje ratunkową.

Zachichotałam.

- Nie jestem Jamesem Bondem i teraz tak łatwo stąd nie wyjdę.

***

Podobno, kiedy cisza pomiędzy dwojgiem ludzi nie jest męcząca, oznacza to, że są przyjaciółmi. Jednak według mnie, najlepszym przyjacielem jest osoba, przy której buzia ci się nie zamyka i możesz rozmawiać z nią godzinami, nie mając dosyć.

Tak było teraz. Przegadywaliśmy się, dogadywaliśmy sobie nawzajem, płacząc ze śmiechu. Naprawdę nie wiem, kiedy minęły dwie godziny, a w drzwiach stanęła Isabelle.

- Naprawdę, nie chciałabym wam przerywać, ale za godzinę jest kolacja, a Angie musi doprowadzić się do porządku. – powiedziała przepraszająco.

Z ociąganiem, wstałam i podeszłam do Belli.

- Do zobaczenia. – Pożegnałam Andrew i ruszyłam za przyjaciółką.

Weszłyśmy po schodach, mijając kilka osób. Każda z nich, przyglądała nam się z zaciekawieniem.

Normalnie, jakbyście były dinozaurami mruknął Upierdliwiec. Jemu też nie podobało się to, że byliśmy w centrum uwagi.

Przy moim pokoju także czekała na mnie obstawa.

- Cześć. – mruknęłam w stronę Irvette, Troy’a i Emmy.

- Hej. – odpowiedzieli chórem.

- Ja wiem. – wtrąciła Isabelle – Macie pytania, bla bla bla. Ale widzicie jak ona wygląda? Dajcie jej się umyć, przebrać i, co najważniejsze, POMYŚLEĆ.

- Rozumiemy. – odparła szybko Irvette – Ale z tego, co wiem, jutro przyjeżdżają Milczący z tą ich informatorką.

Byłam zbyt wstrząśnięta całym dzisiejszym dniem, aby zareagować jakoś normalnie na słowa dziewczyny. Stałam tam, jak oniemiała i zdaje mi się, że przyłożyłam ręce do ust.

- Widzicie? – zagadnęła Wampirzyca – Ona nie myśli. Zobaczymy się na kolacji. – mówiąc to, otworzyła drzwi mojego pokoju i wepchnęła mnie do środka.

Stałam w przejściu i przyglądałam się, jak Bella grzebie w mojej szafie.

- Jak opatrunek? – zagadnęła, nie patrząc na mnie.

- Chyba dobrze. – odpowiedziałam tępo.

Dziewczyna do mnie podeszła i pomogła mi zdjąć zniszczoną bluzę. Obejrzała prawą rękę i westchnęła.

- Staraj się jej nie zamoczyć. – poinstruowała – Tu masz ciuchy na zmianę, a te nie nadają się do niczego innego, jak do śmieci. – Mówiąc to, podała mi zwitek ubrań i wysłała do łazienki.

Weszłam do małego pomieszczenia i zamknęłam się na klucz. Czyste ciuchy odłożyłam na bok, a stare ostrożnie zdjęłam. Nie powiem, jakikolwiek ruch prawą ręką sprawił mi ból, ale dałam radę. Najgorzej było zdjąć podkoszulkę, ale i to, jakoś mi się udało.

Wskoczyłam do kabiny prysznicowej i zaczęłam szorować swoje ciało, aż lekko się zaróżowiło. Potrzebowałam tego. Musiałam zetrzeć z siebie cały brud. Ale nie tylko ten widoczny. Najgorszy był ten brud w psychice.

Czy powtórzyłabym jeszcze raz tą misję? Tak.

Czy ktokolwiek pozwoliłby mi ją powtórzyć? Nie.

Tego byłam pewna w stu procentach. Kiedy siedziałam przy Andym, zdałam sobie sprawę, że mogą nas rozdzielić. Znowu. Nie wiem, dlaczego przeoczyłam tak ważny szczegół. On był człowiekiem i to było największą przeszkodą. Nie mógł tutaj zostać. Mógł zostać Milczącym, ale za nic nie chciałam mu robić takiej krzywdy.

Druga sprawa, to kara. Nie chciałam, aby ktokolwiek odpowiadał za moje pomysły. Muszę iść i to jeszcze dzisiaj, do Przełożonych i wziąć pełną odpowiedzialność za moje czyny.

I została jeszcze jedna rzecz, o której przypomniałam sobie całkiem niedawno. Wygnaniec, który mnie dusił, mówił, że Andrew jest jego kluczem do dziewczyny, która po niego przyjdzie. W jego biografii, Jace znalazł podobny zapisek. Jemu chodziło o mnie. O MNIE. Muszę się czegoś dowiedzieć, ale nie chcę nikogo w to mieszać, więc będzie milion razy trudniej.

Porzuciłam na bok moje przemyślenia i zabrałam się za mycie włosów. Dla pewności, umyłam je trzy razy.

Wyszłam z kabiny i otuliłam się ręcznikiem. Ostrożnie wytarłam skaleczoną rękę oraz całe ciało. Założyłam na siebie przygotowane przez Isabelle ciuchy i przyjrzałam się swojemu odbiciu.

Bluzka na grubych ramiączkach, którą mi przygotowała, nie była w stanie zasłonić siniaków, które pokrywały moje ręce. Szyja także była bladofioletowa; Pamiątka po spotkaniu z ręką Wygnańca. Nie wiem, jak prezentowały się nogi i w sumie, nie chciałam wiedzieć.

W lewą rękę chwyciłam szczotkę i zaczęłam rozczesywać wilgotne włosy. W tym samym czasie, Wampirzyca zapukała do drzwi.

- Mogę wejść? – zapytała.

Odłożyłam szczotkę i otworzyłam jej, po czym wróciłam do przerwanej czynności. Ukradkiem zerkałam w lustro i patrzyłam, jak Bella zbiera moje zniszczone ubranie i wrzuca je do worka. Gotowy pakunek, zabrała i postawiła gdzieś w pokoju.

- Daj, pomogę ci. – zaoferowała się, wracając. Wyrwała mi szczotkę z rąk i sama zabrała się za czesanie.

Byłam jej wdzięczna, bo kiepsko sobie radziłam. Dziewczyna delikatnie szczotkowała moje włosy, a potem zaplotła je w warkocza.

- Gotowe. – powiedziała, odkładając szczotkę na swoje miejsce.

Nawet ona, zachowywała się inaczej. Nie była już tak żywa. Owszem, nie wyglądała też tak, jakby zawalił jej się świat. Ale była za cicha. A cicha Isabelle Turner jest gorsza od opryskliwej Isabelle Turner.

I co ja narobiłam? Sprawiłam, że osoba, która nigdy nie powinna się zmienić, zmieniła się.

__________________________________________________________________________________

 Witam! Oto przed Wami, lub za Wami, rozdział 40. Łał. Uwierzycie, że jeszcze 3 rozdziały i koniec? Bum, adios, goodbye, do widzenia. 
I tutaj kieruję do Was pytanie: czy jest JAKIKOLWIEK sens kontynuacji? Wtedy rozdziały na 100% pojawiałby się rzadziej. Teraz udaje mi się je dodawać co da tygodnie, bo mam już je napisane i w tym miejscu chciałabym przeprosić za każdy błąd. Nie sprawdzałam tego teraz i przepraszam. Nie mam siły. 
No nic, blog to nie miejsce do wyżalania się. 
I kolejna prośba: proszę, proszę, proszę, proszę, proszę, proszę KOMENTUJCIE. Wychodzę na hipokrytkę, ale nawet jedno słowo pozwala mi zobrazować, ile osób to czyta. Nawet statystyki tutaj nie pomagają. 
Mam nadzieję, że ktoś dotarł do końca mojego nudnego monologu i tego rozdziału. Czekam na szczere komentarze i do napisania. 

Weronika