Rozdział IX

Po skończonym lunchu udałam się z Jace’m na techniki obrony i walki. Przynajmniej znajdzie się ktoś kto zbierze mnie z podłogi, gdy Jessika ze mną skończy.

- Nie martw się. Pokonasz ją. Tylko pamiętaj, aby dobrze rozłożyć siły. Jest bardzo wytrzymała. – powiedział, zupełnie jakby czytał mi w myślach.

- Dzięki za radę. – odpowiedziałam i poszłam się przebrać w strój sportowy.

Teraz mieliśmy zajęcia w dużej sali, która była dwa razy większa od poprzedniej.

- Zaczynamy zajęcia z technik obrony i walki – usłyszałam za sobą głos Jessiki Prince. Ruszyła na środek, a dopasowane legginsy i obcisła koszulka idealnie podkreślały jej perfekcyjną figurę.  –Czy jest jakiś ochotnik, do zaprezentowania swoich umiejętności?

Nikt nie odezwał się ani słówkiem, co oznaczało, że prezentacja swoich umiejętności to inaczej mówiąc, bójka z panną Prince.

Po chwili ciszy, nasza pani nauczycielka odezwała się:

- To może, Jace Black? – spytała z perfidnym uśmieszkiem

Nie wytrzymałam. Ona mnie prowokowała! Prowokowała, abym to ja wstawiła się za nim. I znakomicie jej to wyszło.

- Ja się zgłaszam – powiedziałam. Tak jak myślałam, wszystkie twarze zwróciły się w moją stronę. Z godnością przeszłam na środek słysząc ciche: ,,Powodzenia”.

- Możesz wybrać broń – powiedziała i wskazała ręką ścianę za mną. Na ścianie wisiało pełno broni, ale żadnej nie znałam.

- Ty wybierz, jest mi to obojętne – rzuciłam

- To może ktoś z was wybierze? – zwróciła się do grupy

Nikt się nie odezwał. Nikt nie śmiałby mnie bardziej upokorzyć wyborem jakiegoś zabójczo niebezpiecznego sprzętu, którego nie potrafiłabym nazwać, a co dopiero używać. Kiedy Jessika zmierzała w stronę broni, ktoś się odezwał:

- Zawalczcie Żywiołami.

Jessika odwróciła się i zobaczyłam w jej oczach wahanie. Widząc moją zadowoloną minę syknęła ,,dobra” i wróciła na swoje poprzednie miejsce.

- Nie wolno przekroczyć czerwonej linii. Kto ją przekroczy, przegrywa. – powiedziała, a ja spojrzałam w dół i zobaczyłam, że stoimy w okręgu.

Kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam, że Jessika szykuje się do ataku. Zrobiłam błyskawiczny unik, przy okazji tracąc równowagę. Szybko się podniosłam i cisnęłam w nią strumieniem Wody, który sprawił, że się zachwiała. Pędem się pozbierała i zobaczyłam jak wywołuje trzęsienie Ziemi. Czyli włada Ziemią, zakodowałam w głowie i ponownie wycelowałam w nią, tym razem mocniejszym strumieniem. Tym razem straciła równowagę na sekundę dłużej, co dało mi ogromną przewagę. Ostatni raz wycelowałam w nią Żywiołem skupiając na nim całą swoją uwagę. Wyprostowałam ręce i zobaczyłam jak moja nauczycielka zbiera się z podłogi. Kiedy podniosła się….stała za czerwoną linią!

Usłyszałam okrzyki i wiwaty, gdy nagle straciłam równowagę. Jace błyskawicznie do mnie podbiegł i złapał w ostatniej chwili.

- Wszystko dobrze? Mam wezwać Damiena? – pytał zaniepokojony

- Nie. Wszystko jest okej. – powiedziałam kiedy próbowałam opanować drżenie rąk – Ja naprawdę ją pokonałam?

W odpowiedzi Jace uraczył mnie wielkim uśmiechem. Kiedy już się podniosłam zobaczyłam, że przed Jessiką stoi jakaś kobieta, jak wyjaśnił mi Jace była to przełożona Aniołów i Pół Aniołów oraz…Damien. Pomógł jej się podnieść, a kiedy prawie upadła, wziął ją na ręce i wyprowadził z sali, nie zaszczycając mnie ani jednym spojrzeniem. To było jak cios w żołądek. Stłamsiłam w sobie to cholerne uczucie i poszłam do szatni.

Kiedy wyszłam czekał na mnie mój kolega.

- Musisz iść do pielęgniarki –powiedział

- Nic mi nie jest. – warknęłam, czego od razu pożałowałam i milszym głosem dodałam –Rozumiem, że się martwisz, ale nic mi nie jest.

Ruszyliśmy przed siebie. Nie wiedziałam gdzie się znajdujemy. Dopiero kiedy poczułam zapach wody utlenionej zorientowałam się, że Jace prowadzi mnie do pielęgniarki. Miałam już się odezwać, gdy nagle najbliższe drzwi się otworzyły i wyszła z nich szczupła, rudowłosa kobieta.

- Oh, Jace. Coś znowu się stało Evelin? – spytała zmartwiona

- Nie, Meg. Przyprowadziłem Angeline Tamblyn. – kobieta spojrzała na mnie i szeroko się uśmiechnęła.

-Dużo o tobie słyszałam, skarbie. Jestem pielęgniarką, a niekiedy lekarzem w Domu Żywiołów. Nazywam się Meg Blunt. Chodź, zobaczymy czy nie masz jakiś cięższych obrażeń po walce z Jessiką. – powiedziała po czym weszła w głąb gabinetu, a Jace za nią. Przez głowę przebiegła mi myśl, że mogę zwiać, ale nie wiedziałam którędy. Niechętnie powłóczyłam nogami w stronę gabinetu pielęgniarki.

Pomieszczenie było malutkie i wyglądało standardowo. Kozetka, parawan, biurko, pełno szafek z lekami. Ściany i podłoga były białe, a oświetlenie jasne. Ruszyłam w stronę kozetki i ostrożnie na niej usiadłam.

- Zaraz przyjdę, ale najpierw zobaczę co z panną Prince, kruszyno – rzuciła i otworzyła drzwi, których przed którymi siedziałam. Kątem oka zobaczyłam, że jest tam sala chorych i jedno łóżko było zajęte, zapewne przez Jessikę. Ktoś koło niej siedział, ale nie mogłam dostrzec kto, bo pielęgniarka zamknęła drzwi.

- Przepraszam, że musiałem cię zabrać tutaj podstępem. – dopiero kiedy Jace się odezwał, zauważyłam, że przygląda mi się badawczo – Mam zobaczyć co z nią? – spytał

- Mógłbyś? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

Bez słowa wstał z krzesełka i ostrożnie wszedł do sali chorych. Po chwili wrócił, a ja po jego minie stwierdziłam, że nic dobrego tam się nie dzieje. Super, pierwszego dnia poważnie okaleczyłam moją nauczycielkę.

- Co z nią? – spytałam

-Z nią wszystko dobrze. Można powiedzieć, że jak w niebie. Leży i udaje ciężko chorą, a Damien nie odstępuje jej na krok, trzymając za rękę.

- To…- słowa uwięzły mi w gardle. Przełknęłam ślinę oraz łzy i powiedziałam – Dobrze.

Nie wiem co się działo. Damien mi się nie podobał. Nie miałam nawet za co go lubić. Przez niego Kate została Milczącą, a Andrew zaginął.

Właśnie! Musze się o nim coś dowiedzieć. Tylko jak? Odpowiedzi muszę poszukać potem, zaraz mam zajęcia z historii.

Czekałam, jak głupia, przez pół godziny pod salą na Damiena. Nie doczekałam się. Wściekła ruszyłam w stronę, z której przyszłam tutaj z Jace’m. On już kończył zajęcia, więc zaprowadził mnie do skrzydła zachodniego, gdzie miałam mieć zajęcia z historii magii. Ruszyłam do głównego budynku, do sali chorych. Z łoskotem otworzyłam drzwi i stanęłam przed chorą Jessiką i zapatrzonym w nią Damianem.

- Jeżeli chciałeś tutaj zostać – zaczęłam - Nie ma sprawy, tylko wystarczyło, że 40 minut temu otworzyłeś te drzwi –wskazałam drzwi za sobą – I powiedziałeś, że zajęcia są odwołane, bo siedziałam u pielęgniarki!

Damien patrzył na mnie tępym wzrokiem, jednak po chwili źrenice mu się powiększyły i zaczął się tłumaczyć.

- Boże, Angie, przepraszam. Zapomniałem na śmierć…

- Nie przepraszaj mnie, tylko oddaj mi zmarnowane, pół godziny życia! – krzyknęłam, gdy do pokoju weszła zdezorientowana Bella.

- Angie, czekaj, ja to załatwię. – powiedziała szatynka i stanęła przede mną – Skarbie – zwróciła się do Jessiki – Nie musisz, aż tak dobrze udawać ciężko chorej i bez tego ten baran ci wierzy. Tylko pozbawiając Angie zajęć nie sprawisz, że następnym razem cię nie pokona. Pogódź się z tym, że ktoś jest lepszy od ciebie. – zakończyła i ukłoniła się teatralnie, po czym złapała mnie za rękę i wyprowadziła.

- Skąd tu się wzięłaś? – spytałam kiedy stałyśmy na korytarzu

- Zobaczyłam jak szłaś w stronę sali chorych, więc poszłam za tobą i nasłuchiwałam o co chodzi, bo nie mogę czytać w twoich myślach. Miałam nie wchodzić ci w paradę, ale kiedy usłyszałam myśli Jessiki, nie wytrzymałam. Musiałam jej coś powiedzieć, przepraszam, że się wtrącam. – odpowiedziała na jednym wdechu

- Nie przepraszaj. – powiedziałam, a po chwili dodałam – Dziękuje za pomoc.

Bella szeroko się uśmiechnęła i mocno ścisnęła moją dłoń.

- Nie przejmuj się Damienem. Jest zły na siebie, że zapomniał i na Jessikę. Zaraz wyjdzie i zacznie cię szukać. Gdzie masz zamiar się zaszyć?

Przez chwilę zastanawiam się gdzie zawsze siadałam gdy chciałam mieć spokój. W Akademii miałam swój spróchniały pień, tutaj nie mam niczego.

- Zaprowadź mnie do biblioteki. – powiedziałam. Zyskam na tym dwie rzeczy. Poznam trochę bardziej Dom Żywiołów i czegoś się nauczę.

Ruszyłyśmy do końca korytarza i weszłyśmy schodami na pierwsze piętro. Przeszłyśmy kilka kroków w lewo i stanęłyśmy przed skromnymi, drewnianymi drzwiami. Znacie to powiedzenie, że nie sądzisz się książki po okładce? Tak właśnie jest z tą biblioteką. Kiedy weszłam do środka moim oczom ukazała się dwupoziomowa biblioteka. Nie ma mowy, że czegoś tutaj nie znajdę. Na parterze było kilka komputerów, stoliki i fotele, aby wygodnie zasiąść i przeczytać w spokoju upragnioną lekturę. Na piętrze było podobnie. Pożegnałam Belle i ruszyłam w stronę pierwszego regału jaki mi się napatoczył. Przeglądałam tytuły nie szukając niczego konkretnego.

- Pomóc w czymś? – usłyszałam za sobą cieniutki, ale jakże słodki głos.

- Właściwie, to szukam książek o historii magii i tym podobne – powiedziałam i zobaczyłam przed sobą niską dziewczynę, w moim wieku. Na nosie miała okulary, a ciemne włosy miała zaplecione w dwa warkocze.

- Chodź za mną – powiedziała, a ja posłusznie weszłam za nią na piętro. Dziewczyna podeszła do najwyższego regału i podała mi 3 książki, po czym bez słowa się oddaliła. Ruszyłam w stronę wolnego fotela. Wygodnie usiadłam i zaczęłam czytać, ale nie potrafiłam skupić się na tekście. Miałam w głowie ogromny mętlik, zresztą od jakiegoś czasu w głowie nie mam nic innego. Co dzieje się z Kate? Gdzie jest Andrew? Jak mam mu pomóc? Te pytania sprawiły, że zaczęłam obmyślać jak mogę się czegoś dowiedzieć.

Spojrzałam na zegarek. Za 10 minut kolacja. Zebrałam się, oddałam książki i ruszyłam na stołówkę. Podeszłam do swojego stolika i prosto z mostu zaczęłam:

- Mam problem i potrzebuje pomocy. –zaczęłam, a wszyscy czekali na ciąg dalszy –Pomożecie mi, bez względu na wszystko? Zrozumiem, jeżeli odmówicie.

To było moje najgorsze piętnaście sekund życia, czekając na ich odpowiedź.

- Pomożemy – powiedzieli chórem, a ja odetchnęłam z ulgą.

- Dobra, pomożemy, ale powiedz o co chodzi – spytała Isabelle, a ja opowiedziałam im, co wymyśliłam.

______________________________________________________________________________

Po krótkim oczekiwaniu, kolejny rozdział za nami. Mam skromną nadzieje, że zostaniecie ze mną i Angie, czekając na ciąg dalszy. Kolejny rozdział już wkrótce :)

Weronika