Rozdział VII

    Pamiętam wszystko jak przez mgłę. Wiem, że Damien próbował opatrzyć rany Courtney, a Evelin zajmowała się obcym mężczyzną. Przyglądałam się temu wszystkiemu tępym wzrokiem, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Dopiero, kiedy Bella szturchnęła mnie w bok, odzyskałam chociaż część świadomości.

Spojrzałam na przyjaciółkę pytającym wzrokiem.

- Wszystko z tobą dobrze? Nie trzeba cię opatrzyć?

Patrzyłam na nią, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Dziewczyna westchnęła i zlustrowała mnie wzrokiem.

- Raczej nic ci nie jest. – stwierdziła.

Poczułam rękę na ramieniu i odwróciłam się.

- Siądź normalnie i przestań panikować. – poprosił Andrew, nie spuszczając wzroku z drogi.

Posłusznie wykonałam jego polecenie i usiadłam tak, jak trzeba.

- Właśnie widać, kto z naszej dwójki bardziej rozumie proste polecenia. – powiedziałam oschle, przypominając mu, że mnie nie posłuchał.

- Daj spokój, An.

- Spokój ode mnie będziesz mieć w grobie i, o dziwo, prawie w nim wylądowałeś! – krzyknęłam, wyrzucając ręce w powietrze.

Kątem oka widziałam, jak Andy wywraca oczami.

- Histeryzujesz. – odparł spokojnie

- No, tak. Ja zawsze panikuję, histeryzuję i sieję zamieszanie. – warknęłam, zakładając ręce na piersi.

- I tak byś mnie uratowała. – odpowiedział, uśmiechając się promiennie.

Pieprzony Walton.

Próbowałam się nie roześmiać, ale mi to nie wyszło. Wydałam z siebie coś na kształt parsknięcie, a chłopak się zaśmiał.

Uderzyłam go pięścią w ramię.

- Dla mojej księżniczki, wszystko. – dodałam i odwróciłam wzrok w stronę okna.

Droga powrotna wydawała mi się krótsza. Rozpoznawałam już tereny, które znajdowały się blisko Domu Żywiołów.

Chwile później wjechaliśmy na jego teren. Na dziedzińcu już czekały Przełożone oraz Troy, Irvette, Emma i Kate. Andy zaparkował, a ja odpięłam pasy i wysiadłam z samochodu. Katharine od razu do mnie podbiegła, mocno przytulając. Odwzajemniłam uścisk, chowając twarz w jej włosach. Miałam już komplet bliskich przy sobie.

***

Dwadzieścia minut później siedziałam w gabinecie Cecile razem z pozostałymi. Moja mama, nieznajomy mężczyzna i Courtney byli już w gabinecie Meg. Nie chciałam zostawiać rodzicielki, ale pielęgniarka zapewniła mnie, że mogę ją zobaczyć, jak tylko załatwimy wszystkie formalności.

Damien opowiedział wszystko Przełożonym, bez zająknięcia. On mnie niekiedy przeraża. Zachowuje się jak perfekcyjna maszyna do wszystkiego.

Chłopak skończył zdawać raport i stanął pod ścianą. Żadna z kobiet przez dłuższą chwilę się nie odzywała. Czułam, że to nie wróży nic dobrego.

- Musicie nauczyć się, napełniać srebrne ostrza Żywiołami. – odezwała się madame Cecile. Była stanowcza.

Ktoś z tyłu prychnął, a ja odniosłam wrażenie, że to Isabelle.

- Niby jak? – zapytała Wampirzyca, a ja wywróciłam oczami. – Nie bez powodu, większa część tego towarzystwa siedzi kilka ładnych lat na poziomie dla początkujących.

Przełożona Wampirów wyglądała, jakby miała zaraz wybuchnąć. Selene postanowiła zapobiec katastrofie. Położyła rękę na ramieniu koleżanki i powiedziała delikatnym głosem:

- Dlatego uważamy, że powinniście zacząć dodatkowe treningi, aby wreszcie się tego nauczyć.

Nie.

Tylko nie to.

Nie chcę kolejnych treningów. Nie potrzebuję ich. Uwolniłam się od jednych, aby wpakować się w następne?

Ktoś zachował zimną krew, kiedy ja panikowałam.

- I niby kto miałby nas szkolić?

Rozpoznałam głos Jace’a i odwróciłam się do niego. Trzymał za rękę Evelin i przyglądał się Przełożonej bez wyrazu. Za to z jego dziewczyny, można było czytać jak z otwartej księgi. Wyglądała na przerażoną.

- Myślę, że Damien. – odpowiedziała Cecile.

Z deszczu pod rynnę, Angie. Już raz się go pozbyłam. Drugi raz nie będzie tak łatwo, o ile w ogóle, będzie to możliwe.

- Pani kpi z nas? – warknęła Bella, a ja spojrzałam na nią srogo.

Zignorowała mnie.

- A co z Courtney i Niną? – zapytałam, odwracając uwagę wszystkich od wybuchu Wampirzycy.

- Dobre pytanie. – poprał mnie Patric. – Co z tymi pannami?

- Ich szkoleniem także zajmie się Damien. – odpowiedziała Przełożona Wampirów.

- To wbrew zasadom. – powiedziało zgodnie kilka osób.

- To ja tutaj ustalam reguły. – odparła zawzięcie kobieta.

- Tak? – spytała z ironiom Isabelle, unosząc brew – Skoro pani może naruszać kodeks, który ustanowiła cała Rada to ja wychodzę i ani mi się śni, chodzić na jakieś treningi z de Winterem.

Mówiąc to, wyszła, ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Cecile mruknęła coś pod nosem, a ja wymieniłam smutne spojrzenia z Jace’m.

- To wszystko. – powiedziała Selene – Możecie już iść.

Wybiegłam, jak oparzona z gabinetu, wpadając na kogoś. Zachwiałam się, ale mój wybawca w porę mnie złapał, ochraniając od dotkliwego spotkania z posadzką.

- Gdzie ci się tak śpieszy?

Spojrzałam na Andy’ego, który mnie obejmował.

- Sprawdzisz, jak z moją mamą? – poprosiłam – Muszę zobaczyć, co z Bellą.

Nie czekając na odpowiedź, pobiegłam przed siebie. Wbiegłam na piętro, przeskakując po dwa schodki. Znałam na pamięć drogę do składziku, który był kryjówką Wampirzycy. Bez większych ceregieli otworzyłam drzwi i zaczęłam kichać jak opętana, kiedy drobinki kurzu dostały się do moich nozdrzy.

Pomiędzy dzikimi kichnięciami, weszłam do środka, zamykając za sobą drzwi.

- Jesteś tutaj? – zapytałam, dotykając ściany. Próbowałam znaleźć włącznik światła. Ostrożnie poruszałam się w bok, z ręką na ścianie. Zrobiłam krok i zahaczyłam o coś nogą. Nie zdążyłam złapać równowagi i upadłam na stertę kartonów. – Cholera! – zaklęłam, wstając.

Światło się zapaliło i zobaczyłam Wampirzycę, która przyglądała mi się z politowaniem.

- Umarłego wystraszyłabyś na śmierć swoimi kocimi ruchami.

- Nie każdy jest urodzoną baletnicą. – odparłam, otrzepując się z kurzu.

Dziewczyna usiadła na starym kocu w kratę i zapatrzyła się w ścianę. Powoli do niej podeszłam, kładąc jej rękę na ramieniu.

- Będzie dobrze. Przetrwamy to. Razem.

Ostanie słowo mocno zaakcentowałam, bo tylko w to wierzyłam. Damy radę, ale tylko wspólnymi siłami. Tylko wtedy jesteśmy silniejsi, jeżeli są z nami inni, bo oni są źródłem naszej siły. Pokładana w nas wiara daje nam ogromną moc.

- Nie wiem, Angie. Wiem tylko, że tutaj dzieje się coraz gorzej. Boję się.

- Ja też się boję. – przyznałam, siadając obok niej. – Ale nie możemy pozwolić, aby strach wykluczył nas z gry. Jesteśmy razem silniejsze i mamy osoby, które nam zawsze pomogą.

Mówiąc to, miałam przed oczami uśmiechniętych Jace’a i Evelin.

- Oni chyba teraz potrzebują naszej pomocy, An. – powiedziała gorzko, bawiąc się swoimi włosami.

Spojrzałam na nią pytająco.

- O czym ty mówisz?

- Ostatnio podsłuchałam rozmowę Blacka z Evelin. I z tego, co zrozumiałam, ich rodzice tutaj przyjadą. I chyba chcą ich stąd zabrać, za to, że pojechali z nami po Andrew.

Cholera.

Spotkania z Wygnańcami nie należały do najprzyjemniejszych, ale jeżeli miałam do wyboru bandę tych truposzy, a rozwścieczonych rodziców, wybrałabym to pierwsze. Słowo.