Rozdział II

   Można powiedzieć, że po mojej małej misji ratunkowej, miałam swoje pięć minut sławy. I wiecie, co? Nie chciałam tego powtarzać. Ale najwidoczniej Matka Żywiołów lub ktoś inny, zdecydował inaczej. Do cholery jasnej, mój Krąg był zamknięty, tak?

- Co to miało być? – zapytałam na głos, kiedy w stołówce zapadła niezręczna cisza.

Courtney i Nina spojrzały na mnie przerażone, a potem zwróciły się do Patrica.

- Co my zrobiłyśmy? – spytały równocześnie.

Ten, wzruszył ramionami. Był cały blady i nie wiedział, co powiedzieć. Patric Mason po raz pierwszy zamilkł z wrażenia. Lub przerażenia.

Przez te kilka sekund, zdążyłam ogarnąć bardzo niewiele. Mój Krąg, w którego skład wchodziłam ja, Bella, Evelin i Jace, był od kilku dobrych tygodni zamknięty. Nie dość, że było nas w nim za mało, bo powinno być sześć osób, a nie cztery, jakoś to się udało. Teraz, przybyły tutaj dwie, dziwne Pół Anielice, które weszły na stołówkę i stwierdziły, że doczepią się do nas. I co jest w tym śmiesznego? Ktoś na górze stwierdził, iż jest to świetny pomysł i im na to pozwolił.

- Niech ktoś idzie po Cecile!                            

Z otępienia wyrwał mnie donośny głos Damiena, który, jak zwykle, miał wszystko pod kontrolą.

Poczułam dotyk na ramieniu i nieznacznie się odwróciłam. Za mną, stała Kate, która, tak jak ja, przyglądała się temu z niemałym zdziwieniem.

Jako Milcząca, znała wszystkie nasze zasady i doskonale się w nich orientowała. Stopniowo wprowadzała je także do umysłu Andrew, dając mu lekcje. W przyszłości, także miał zostać Milczącym, ale za wszelką cenę nie chciałam, aby jechał do ich siedziby. Tam działy się straszne rzeczy.

- Czytałam o tym. – szepnęła mi do ucha – Kiedyś przez przypadek znalazłam się w dziale ksiąg dostępnych tylko dla Rady. Nie pamiętam tego dokładnie, ale jest o tym dużo legend i przepowiedni, chociaż nie jestem pewna, czy czegoś nie pomieszałam. Muszę sobie przypomnieć…

To jest żałośnie śmieszne. Czy ja muszę wyglądać jak główna bohaterka jakiejś tandetnej książki o tematyce fantastycznej? Czy nie wystarczy sam fakt, że jestem Pół Wampirem i władam Żywiołem Wody? Nie prosiłam się o dołączenie do jakiejś sekty lub czegoś w tym stylu.

Porzuciłam te myśli, kiedy do jadalni wpadła zdyszana Przełożona. Podeszła do naszego stolika, rzucając okiem na pozostałych członków mojego Kręgu. Ostrożnie wzięła do ręki wodną różę i dokładnie ją obejrzała. Z nerwów, wstrzymałam oddech.

- Przykro mi, ale teraz nie bardzo mamy czas, na zajęcie się tą sprawą. – powiedziała przepraszająco – Dostałam informacje, że w jednej z siedzib Wygnańców przetrzymywana jest jedna z matek naszej podopiecznej i musimy niezwłocznie się tym zająć.

Mimowolnie, przyłożyłam dłoń do ust. To straszne. Przecież, Damien mówił mi, że rodzice są bezpieczni i nie trzeba im załatwiać ochrony. Nie wierzę w to. Dzieje się coraz gorzej. Boję się. Panicznie się boję. Wiem, że tak nie powinno być. Wygnańcy są coraz śmielsi.

Odszukałam wzrokiem Belle, która także wyglądała na przerażoną.

- W jakiej siedzibie? – zapytała drżącym głosem.

- Niedaleko Greenwich. – odpowiedziała, a ja wydałam zduszony jęk. Poczułam, jak Katharine także sztywnieje.

Mój rodzinny dom, znajdował się na obrzeżach Greenwich.

- To moja matka? – spytałam łamiącym się głosem.

Cecile odwróciła się w moją stronę i niepewnie pokiwała głową. Kate mnie objęła i położyła głowę na ramieniu, coś szepcąc. Do mnie jednak, nic nie docierało.

Moja matka. Moją mamę ktoś porwał. I ja już nawet czułam, dlaczego. Przecież, jak ratowałam Andy’ego, oni czekali na mnie. On miał być ich kluczem. Kluczem do mnie. I teraz schemat się powtarzał. Mimo, że wiedziałam, jak to się może skończyć. Chciałam ją uratować. Przecież to moja rodzicielka i ją kocham. Kocham ją jak nikogo innego na całym świecie.

- Potrzebuję kilku osób, aby tam pojechali.

Bez zastanowienia, moja ręka wystrzeliła ku górze.

- Nie.

Odwróciłam się w stronę Damiena i uniosłam brwi.

- Ty mną nie rządzisz. – syknęłam

- Nie, nie rządzę. Ale nie pojedziesz po własną matkę. To przeczy jakiemukolwiek rozsądkowi. Podchodzisz do sprawy zbyt emocjonalnie, rozumiesz?

- Przepraszam, że się wtrącę. – odezwała się Isabelle – Zdaje mi się, że mieliście też ratować Andrew, ale jakieś dziwne okoliczności sprawiły, że musieliśmy wymyślić własną akcje ratunkową. I wiesz, co ci powiem, de Winter? Ta akcja była milion razy lepsza, od wszystkich waszych, razem wziętych. Tak, Angie pojechała, ale do cholery, uratowała dwa życia, wiesz? Gdyby nie ona, ja dawno leżałabym w grobie. – Mówiąc to, spojrzała na mnie i blado się uśmiechnęła – To ona miała głowę na karku. I jeżeli ona nie pojedzie, wierz mi, że zniszczę coś więcej, poza nadajnikiem w następnym samochodzie.

- Mogę wiedzieć, jakim cudem, omal nie zginęłaś? – zagrzmiała Cecile, a Wampirzyca przewróciła oczami.

- A pani myśli, że ona tą bliznę na ręce ma, od czego? Wy wszyscy macie jakieś problemy z głowami, czy jak?

Sprawa wymykała się spod kontroli, więc postanowiłam się wtrącić.

- Czy możemy wrócić do głównego wątku? To jest przeszłość. A do przeszłości się nie wraca.

- Popieram ją. – wtrącił Patric, stając koło Courtney i Niny. – Niech pani pozwoli im pojechać. Pojadę z nimi i ich przypilnuję. – zwrócił się do Przełożonej.

Damien prychnął.

- Bez obrazy, Mason, ale oni będą musieli pilnować ciebie. Nie mogą pojechać. Czym będą walczyć?

- Kijami. – palnęłam – Wezmę cały sprzęt woźnego i zaatakuje ich mopem.

Musiałam to powiedzieć, aby nie wpaść w histerie.

Ktoś w tłumie parsknął śmiechem, słysząc moją odpowiedź. De Winter za to zgromił mnie wzrokiem.

- Czy ty bierzesz to wszystko na poważnie?

- Teraz? Nie. Ta rozmowa nie ma sensu. Tracimy tylko czas, a ty szukasz dziury w całym. – odparłam

- Próbuję tylko wam wytłumaczyć, że to nie jest dobry pomysł, abyś ty jechała. Są inni. Lepsi.

Założyłam ręce na piersi.

- Niech zgadnę. Na liście lepszych osób, widnieje twoje nazwisko?

- Wystarczy! – wtrąciła Cecile. – Angelina ma racje. Ta rozmowa zmierza do nikąd. Myślę, że udowodniła nam, jak dużo potrafi. Zdecydowałam, że pojedzie ona, Isabelle, Evelin, Jace, Patric i ty, Damienie.

Tak! I co teraz, de Winter?

Tylko jego nie zaatakuj tym mopem zaśmiał się Upierdliwiec.

- Jest problem, madame. – odezwał się Patric, a ja spojrzałam na niego, w oczekiwaniu – Co z tymi dwiema? – zapytał, wskazując na nowo przybyłe dziewczyny.

- Niech pojadą z nami. – odparł z przekąsem Damien – Przecież kolejne osoby do pilnowania to nic wielkiego.

Zacisnęłam ręce w pięści. Nie wiem, co on sobie wyobrażał, ale postanowiłam utrzeć mu nosa.

- Z tego, co wiem, nie umieliście ich złapać, więc same się świetnie upilnują. Radziłabym ci pilnować siebie samego, bo nigdy nie wiesz, kogo masz za plecami. – powiedziałam.

Mierzyłam się z nim wzrokiem, jak z najgorszym wrogiem. Nie rozumiem, co w niego wstąpiło.

Przecież o to się pokłóciliście, przed jego wyjazdem syknęło sumienie.

A, fakt. Dla niego liczyła się jedynie pozycja, a wyjazd na akcję z bandą przygłupów był poniżej jego godności. Mimo to, zabolało. Bolało tak samo, jak dzień po kłótni, tydzień, czy dwa.

- Nie musisz jechać. – dodałam powoli, drżącym głosem – Nikt ci nie każe. Damy sobie rade. A jak nie damy to trudno.

Spojrzał na mnie i pokiwał głową z rezygnacją.

- Jadę.

No to przygotuj się na spędzenie kilku godzin z osobami, które nie są godne twojego towarzystwa.

***

- Co on tu robi? – zapytał Patric, kiedy szliśmy całą grupą pod garaż. Courtney i Nina miały z nami jechać i w razie czego, być przygotowane do szybkiego zabrania nas stamtąd.  

Spojrzałam w stronę, którą wskazywał chłopak i zaklęłam pod nosem. Jeszcze jego brakowało.

- Co ty robisz, Andy? – spytałam, podchodząc do niego.

Wzruszył ramionami.

- Przełożona powiedziała, że mam was zawieść.

Zmrużyłam oczy.

- Ona to powiedziała, czy ty jej to zaproponowałeś?

Chłopak uniósł ręce w obronnym geście.

- Wyluzuj, Tamblyn. Nie wysiądę z tej bryki, dopóki nie wrócicie. A po drugie, mam mieć na oko te dwie. – Wskazał na Courtney i Ninę.

Nie dawałam za wygraną. Przecież się o niego bałam! Nie miałby szans z Wygnańcami.

- Nie mogą wziąć kogoś innego, aby robił za szofera?

Andy westchnął i mnie przytulił.

- Nic mi nie będzie, serio. Gdyby zaczęli dobierać się do furgonetki, mam odjechać. Wiesz, że dobrze jeżdżę.

Wiedziałam o tym. Jeździł szybko, ale miał wprawę, czego nie można było powiedzieć o Belli.

Ktoś z tyłu, znacząco chrząknął. Odsunęłam się od przyjaciela i odwróciłam w stronę pozostałych.

- Mamy szofera. – powiedziałam i wskazałam na Andrew.

Spojrzałam na Damiena, który za wszelką cenę, próbował ukryć poirytowanie. Miałam już rzucić, jakąś kąśliwą uwagę, ale przyszła Cecile.

- Dobrze, że już jesteście. – powiedziała, stając obok mnie. – Andrew was zawiezie, więc nie musicie się o nic martwić. Z tego co wiem, Damien ma już jakiś plan, więc wyjaśni wam go po drodze. Powodzenia.

Jak na komendę, wszyscy zaczęli pakować się do czarnego vana, który stał, zaparkowany, niedaleko garażu. Zanim odeszłam, Przełożona mnie zatrzymała.

- Wiem, że żadne z was, nie umie jeszcze napełniać srebrnego ostrza Żywiołem, ale weź to.

Kobieta wcisnęła mi do ręki metalową rurkę, którą walczyłam kilka tygodni temu

– Wiesz, jak tego użyć.

Ścisnęłam przedmiot w dłoni i poczułam odrobinę magii w koniuszkach palców.

- Dziękuję. – odparłam i odeszłam.

Zajęłam miejsce obok Andrew, który był już gotowy do odjazdu.

- Kierunek Greenwich. – mruknęłam, kiedy wyjeżdżaliśmy poza teren Domu.

***

Jechaliśmy przez jakieś pół godziny w absolutnej ciszy. Kierując się do centrum Londynu, dziękowałam, że to Andy prowadzi. Gdyby na jego miejscu siedziała Isabelle, wątpię, abyśmy dojechali w jednym kawałku.

- De Winter, może tak przedstawisz swój fantastyczny plany? – zapytała złośliwie Wampirzyca, która siedziała za mną.

Chłopak odchrząknął i powiedział rzeczowym tonem:

- Ich siedziba to, dość pokaźnej wielkości, rezydencja, więc najlepiej będzie, jeżeli się rozdzielimy.

Dziewczyna przerwała mu, prychnięciem.

- Przecież stwierdziłeś, że musisz nas niańczyć i co? Sklonujesz się?

- Bells, daj spokój. – wtrącił Jace, a ona posłusznie zamilkła.

Chłopak udał, że nie słyszał uwagi Wampirzycy i kontynuował.

- W sumie, mamy do przeszukania trzy piętra i parter. Trzy osoby zajęłyby się parterem i pierwszym piętrem, a pozostałe, trzecim i czwartym.

- I jak nas podzielisz? Bo mam rozumieć, że to też zaplanowałeś. – spytała.

- Patric pójdzie z Evelin i Jace’m, a ja z tobą i Angie.

- Jeżeli miał być to, swego rodzaju, żart, to jest on mało śmieszny, kolego. – pogroziła mu

- Dobra, dajcie spokój. – wtrąciłam zirytowana, ucinając rozmowę.

 Znowu jechaliśmy w ciszy, ale ktoś znowu postanowił ją przerwać. Tym razem, było to Andrew.

- Skąd jesteście, dziewczyny? – zapytał, spoglądając w lusterku na Courtney i Ninę.

- Ze Stratford. – odpowiedziała z nutą wahania blondynka.

- Miasto Szekspira. – mruknęłam, podchwytując temat.

Mój przyjaciel wiedział, co robi. I robił to dla mnie. Wiedział, że byłam ciekawa, kim one są i starał się delikatnie je o to wypytać.

- To kawałek drogi do Londynu. – zauważyła Bella

- Nie miałyśmy w planach wycieczki do stolicy Wielkiej Brytanii. – fuknęła szatynka, zakładając ręce na piersi.

- Londyn jest uroczy o tej porze roku. – powiedziała Wampirzyca, a jej głos aż ociekał sztuczną słodkością.

- Nie wiem, co dziewczyny widzą w jesieni. – mruknął Patric – Jest zimno, wiatr wieje z każdej strony i zero opalania.

- Brak słońca to korzyść dla ciebie, bo nie dostaniesz udaru mózgu, co byłoby niekorzystne, gdyż i tak prawie go nie masz. – odgryzła się Isabelle.

- Jak zaraz oboje się nie zamkniecie, wysiadacie. – warknął Jace, a ja w duchu go poparłam.

W samochodzie ponownie zapanowała błoga cisza, której tak bardzo teraz potrzebowałam. Bałam się o mamę. Jednak ten rodzaj strachu, kiedy nie chcesz utracić bliskiej sobie osoby, przysłaniały bardziej egoistyczne pobudki. Chciałam się czegoś dowiedzieć o swoim pochodzeniu, a tylko ona mogła mi w tym pomóc.

________________________________________________________________________________ 

Witam, witam! Rozdział drugi już jest. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

Z kwestii organizacyjnych. Postaram się, aby rozdziały były dodawane co dwa tygodnie, ale nic nie obiecuję na 100% Do kwietnia ciężko z moim wolnym czasem, niestety. 

Z przyjemniejszych rzeczy to chciałabym podziękować Wam za wszystkie głosy w sondzie na Blog Roku. Moje opowiadanie zajęło trzecie miejsce i jestem baaaaardzo wdzięczna i dumna! Dziękuję za każdy głos ♥

No to tyle, czekam na komentarze i opinie i do napisania. 

Weronika