Rozdział VIII

    - Musimy coś zrobić. Nie mogą stąd wyjechać! – krzyknęłam, wyrzucając ręce w powietrze.

Wampirzyca sztucznie się zaśmiała.

- Jak zauważyłaś, nie mamy tutaj żadnego głosu. Potrzebujemy cudu, żeby oni tutaj zostali.

- Cuda się zdarzają. – mruknęłam niewyraźnie, spuszczając głowę.

- Nie tutaj.

Westchnęłam.

- Wiesz, kiedy ich rodzice przyjadą? – zapytałam

- Najprawdopodobniej w sobotni poranek, pieprzeni służbiści. – odparła zgorzkniale.

Muszę coś zrobić. Nie mogą mi ich zabrać. Nie wtedy, kiedy odzyskałam wszystkich. Jestem już wykończona wieczną walką o wszystkie osoby, które są dla mnie ważne. Ale muszę jeszcze się wysilić. Muszę dać radę.

- Wymyślę coś. – obiecałam i uścisnęłam przyjaciółkę.

- Wiem. Ty zawsze coś zaradzisz. – odpowiedziała, po czym wstała. – Chyba musimy już iść.

Ja także się podniosłam i obie wyszłyśmy z zakurzonego pomieszczenia.

Wiem, po co przyszłam do Isabelle. Chciałam dowiedzieć się o powód jej wybuchu w gabinecie Cecile. Problem polegał na tym, że nie wiedziała, jak o to zapytać. To raczej delikatna sprawa.

Szłyśmy korytarzem w milczeniu. Kilka razy brałam głęboki oddech, aby zadać pytanie, ale w ostatniej chwili rezygnowałam.

Masz dziwny zestaw moralności. Nieraz potrafisz wydrzeć się na obcą osobę, a boisz się zadać pytanie przyjaciółce stwierdził Upierdliwiec.

- No powiedz to wreszcie. Widzę, jak się męczysz. – odezwała się Wampirzyca, nie patrząc na mnie.

No dalej, Angie. Ona już wie.

Westchnęłam i powiedziałam na jednym wdechu:

- Dlaczego tak oburzyłaś się na słowa Przełożonej?

Dziewczyna przez dłuższą chwilę się nie odzywała. Zaczynałam się bać, że przekroczyłam jakąś niewidzialną granicę. Może nie powinnam o to pytać?

Bella zatrzymała się u szczytu schodów i złapała mnie za ramię.

- Mój ojciec ustalał te zasady razem z Radą. I najprawdopodobniej zginął z ręki przeciwników tych reguł, dlatego nie chcę, aby jego ofiara poszła na marne. – wyszeptała,

Spojrzałam na nią, otępiała.

- Przecież mówiłaś, że został porwany przez Wygnańców.

Isabelle prychnęła.

- Źle pojmujesz świat. To nie jest tak, że jeżeli my zwalczamy te czerwonookie potwory to znaczy, że tylko oni są niedobrzy. Czarny bohater może być twoim najlepszym przyjacielem, a w odpowiedniej chwili wbije ci nóż w plecy.

Nadal jej nie rozumiałam. Co ona przez to chce powiedzieć?

- To nie jest odpowiednie miejsce na tego typu rozmowy. Nie wierz w każdą bajeczkę, którą wciśnie ci ktoś z Domu. – dodała, tym samym zapobiegając innym pytaniom z mojej strony.

W ciszy przeszłyśmy na stołówkę, każda pogrążona we własnych myślach. Analizowałam słowa dziewczyny. Mam przez to rozumieć, że Cecile i Selene nie są tymi, za które się podają? Że współpracują z Wygnańcami? Mniej więcej to wychodziłoby ze słów Belli.

Usiadłam przy stoliku, gdzie czekali już na nas Jace i Evelin. Podparłam się na łokciach i pokręciłam głową. Za dużo znaków za pytania, za mało rozwiązań.

Czuję się jak na matematyce. Muszę rozwiązać kilkanaście równań, a nie umiem żadnego. Co śmieszniejsze, aby rozwiązać każde kolejne, muszę mieć wynik tego pierwszego. A najzabawniejsze w moich łamigłówkach jest to, że nie wiem, jakie jest pierwsze równanie. Nie wiem nawet, za co się w pierwszej kolejności zabrać. Gdybym wiedziała, metodą prób i błędów znalazłabym ten prawidłowy wynik. Ale nic nie wiem. I jestem w kropce. Gigantycznej kropce.

Jęknęłam zdegustowana i zdjęłam ręce z blatu stołu. Spojrzałam na Anioła, który w tej samej chwili podsunął mi talerz z kanapkami.

- Zjedz. – powiedział.

Pokręciłam w przeczeniu głową i odwróciłam wzrok.

Czułam, jak moje niedawno zszyte serce zaczyna na nowo pękać w miejscu szwu. Dlaczego los odbiera nam każdą, dobrą rzecz w życiu? To niesprawiedliwe.

Napotkałam wzrok Jessiki, która uśmiechała się do mnie chytrze. Jeszcze jej mi brakowało. Sapnęłam i nachyliłam się nad stołem.

- Powie mi ktoś, co ta blond królowa znowu planuje? – zapytałam, wskazując głową na Prince.

Isabelle spokojnie przeżuła kęs kanapki i odezwała się spokojnie:

- Odbicie tobie de Wintera.

Prychnęłam.

- Oddam jej go bez walki na śmierć i życie.

- Kogo oddajesz i komu?

Odwróciłam się i zobaczyłam Patrica, który stał za mną z talerzem, na którym leżała sterta kanapek.

- Nie ważne. – odparłam.

- Szkoda. – odpowiedział zawiedziony. Zlustrował wzrokiem nasz stolik, aż jego wzrok zatrzymał się na talerzu, który podsunął mi Jace. – Będziesz to jeść? – spytał, wskazując wolną ręką na moje kanapki.

- Nie. Częstuj się. – powiedziałam ciepło, podając talerz.

- Masz ze sobą całe zapasy kucharek i jeszcze ci mało? – syknęła Isabelle, unosząc brew.  

Chłopak wyciągnął w jej stronę rękę z talerzem i powiedział z pełnymi ustami:

- Śmiało, bierz.

Dziewczyna skrzywiła się.

- Wolę nie. Jeszcze mogłeś do nich coś dosypać i jutro byłby ze mnie trup.

- Jesteś trupem, zapomniałaś? Wampiry to trupy.

- Mam wrażenie, że resztki twojej inteligencji umarły śmiercią naturalną i zostały gdzieś pochowane. – odpysknęła

Ich kłótnie przerwało wejście Cecile, Selene, Niny i Damiena. Chłopak szybko się ulotnił, a w pomieszczeniu zapanowała cisza.

- Dwie nowe Pół Anielice oficjalnie należą do Kręgu Angeliny. Ich instruktorem będzie Damien de Winter oraz Jessika Prince. Krąg panny Tamblyn od jutra zaczyna treningi z Damianem tak, jak się umawialiśmy. To wszystko. Dobrej nocy. – poinformowała Przełożona Wampirów.

Nikt się nie odezwał. Żadnych słów sprzeciwu. Nic, zero.

Kobiety wyszły, a wtedy Isabelle uderzyła pięścią w stół. Wszyscy na nią spojrzeli, ale ona sobie nic z tego nie robiła.

- Spokojnie. – mruknęła Evelin.

- Spokojnie!? Ja mam być SPOKOJNA? Kpisz sobie ze mnie. Oni wszyscy z nas kpią! – krzyknęła Wampirzyca.

- Bella, uspokój się. – warknęłam, rozglądając się po pomieszczeniu.

Jeszcze tylko brakowało mi jeszcze przedstawienia z jej udziałem.

- Nie uspokoję się! To jest już przegięcie, że ona nie stosuje się do regulaminu, a kara nas za najmniejsze przekroczenia! – Dziewczyna darła się w niebogłosy, wstając. Wymachiwała rękami, a wszyscy się na nią patrzyli.

Zobaczyłam przerażoną Ninę, która stała na środku stołówki i nie wiedziała, co zrobić.

- Cholera jasna, uspokój się! – krzyknęłam na przyjaciółkę, podnosząc się. – Widzisz, że ona jest przerażona? – zapytała, już trochę ciszej i wskazałam na Pół Anielicę.

- Mam w nosie te dwie. – fuknęła.

Nie wytrzymałam. Uderzyłam ręką o blat stołu, strasząc biedną Evelin.

- A ja mam gdzieś twoje widzimisie. Czy ci się to podoba czy nie, one są częścią tego cholernego Kręgu.

Mierzyłyśmy się przez chwilę wzrokiem, aż wreszcie Isabelle dała za wygraną i usiadła, zakładając ręce na piersi.

Pokręciłam lekko głową i odeszłam od stołu. Mijając Ninę szepnęłam jej ,,dobranoc” i wyszłam ze stołówki. Kiedy zatrzasnęły się za mną drzwi, stanęłam przy ścianie i osunęłam się powoli na ziemię. Podciągnęłam kolana pod brodę i pozwoliłam lecieć łzą.

Siedziałam tam przez chwilę, dopóki ktoś nie podszedł i nie położył mi dłoni na plecach. Niechętnie spojrzałam na przybysza i otworzyłam usta ze zdziwienia.

- Dobij mnie jeszcze treningami o czwartej rano. – warknęłam, patrząc na Damiena.

Chłopak lekko się uśmiechnął i przykucnął przy mnie.

- Bez przesady. Śpię jeszcze wtedy.

- Jakiś ty łaskawy, darując nam tak wczesne pobudki. – mruknęłam z przekąsem.

Nie miałam ochoty rozmawiać z najlepszymi przyjaciółmi, a co dopiero z nim.

- Daj spokój, dobra? – spytał, wzdychając cicho.

Ups, chyba i jemu zepsułam humor.

- Dlaczego ty masz mieć łatwo w życiu, tylko inni muszą wpakowywać się w jakieś gówna? Wytłumacz mi, dlaczego mam dać ci spokój. – zapytałam, wstając. On też wstał.

- Bo oboje w tym siedzimy. – odparł krótko, po czym odwrócił się na pięcie i odszedł.

Typowe. On zawsze ucieka, kiedy trzeba stawić czoła problemowi. Jak każdy facet.

_______________________________________________________________________________

Witam, witam. Jak już prosiliście, opinie o rozdziale zostawiam dla siebie. Jest Damien - mało, bo mało, ale od czegoś trzeba zacząć :)

Druga sprawa, to kilka tygodni temu napisała do mnie pewna dziewczyna z pytaniem, czy chciałabym udzielić jej wywiadu. Nie ma we mnie nic niezwykłego, ale tutaj jest do niego link. Poza tym, serdecznie polecam cały blog Ewy :) 

Sprawa numer trzy, czyli autopromocja. Jeżeli ktokolwiek z Was ma konto na wattpadzie, to zapraszam do siebie. Poza tym opowiadaniem, publikuje tam dwa inne :) 

No i ostatnia informacja. Z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocnych, chciałabym Wam życzyć dużo zdrówka, radości, zapału do pracy i cierpliwości do mnie, bo jeszcze trochę Was pomęczę :) 

Do napisania, 

Weronika