Rozdział XI

   - Ona po prostu pokłada w nas nadzieję, co w tym złego? – zapytał Jace, siadając przy stoliku.

Skończyliśmy zajęcia z Damienem. Status na chwilę obecną: żadnych strat w ludziach, lekko uszkodzone nerwy de Wintera, któremu dogryzała Bella i boląca przepona Masona, który śmiał się z naszych nieudolnych prób napełnienia ostrza Żywiołami.

- Nadzieja matką głupich. – odparła z przekąsem Wampirzyca.

Nie rozumiem, czego Cecile się spodziewała. Za cholerę nie umiałam napełnić tego żelastwa Żywiołem. Nikt nie umiał. Marny trud i strata czasu.

- Z takim podejściem, nigdy tego nie dokonasz, Bells. – dopowiedziała Evelin.

Isabelle sapnęła.

- A wy to niby, co robicie?

- My to inna bajka. – uciął krótko Anioł.

Bella już otwierała buzię, aby coś powiedzieć, ale uciszyłam ją ruchem dłoni.

- Jak nie chcesz im narobić większych problemów, to siedź cicho. – syknęłam.

Dziewczyna spojrzała na mnie i kiwnęła głową na znak, że rozumie.

Jest środa. Mam jeszcze dwa dni, aby obmyślić plan działania. Nie mogą zabrać stąd Evelin i Jace’a.

- Jak z Courtney? – zapytałam Ninę, odwracając uwagę wszystkich.

- Powiedziała, że czuje się lepiej. – mruknęła i zaczęła dłubać widelcem w sałatce.

- A jak z mamą? – wtrąciła Bella.

- W porządku. – odparłam, patrząc w oczy przyjaciółce.

Nie kłamałam. Moja rodzicielka wyglądała dobrze i zachowywała się normalnie. Jakimś cudem Wygnańcy ją oszczędzili. I bardzo dobrze.

- Tak w ogóle, to co to za facet, który z nami przyjechał? – spytała Wampirzyca pozostałych.

Anioł wzruszył ramionami.

- Nie wiemy. Kiedy znaleźliśmy mamę Angie, on był razem z nią. Uparła się, że mamy go stąd wydostać za wszelką cenę.

Łyżka z owsianką, którą kierowałam do buzi, zatrzymała się w połowie drogi, kiedy usłyszałam odpowiedź chłopaka. Odłożyłam ją na miejsce i spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

- Moja mama… co? – zapytałam z lekkim niedowierzaniem.

Tak lekkim, jak dwie ciężarówki parsknął Upierdliwiec.

Jak uroczo mieć go znowu przy sobie.

Jace pokręcił głową.

- Nie wiem, Angie. Przekazuję tylko to, co sam usłyszałem. I tak musielibyśmy zabrać tego gościa, ale reakcja twojej mamy była, co najmniej, dziwna.

- Nie wydaję mi się. – zaprzeczyła Isabelle, zwracając na siebie naszą uwagę. – No, co? – spytała z wyrzutem, rzucając okiem na każdego z nas. – To mama naszej Angie, tak? A jaka jest jej córka? Nadstawia karku dla wszystkich. Niedaleko pada jabłko od jabłoni.

- Coś w tym jest. – poparła ją Evelin, kiwając głową.

Nie odezwałam się. Znałam swoją mamę lepiej, niż oni. I wiedziałam, jaka jest. Nie była altruistką. Znaczy, owszem, kiedy widziała bezdomnego, zawsze wcisnęła mu parę groszy w rękę, a nad psią przybłędą mogła rozczulać się dwie godziny, ale raczej nie była skora, aż do takiej walki o życie obcego człowieka. Zwłaszcza, kiedy w grę wchodziło jej własne.

Coś jest na rzeczy.

***

- Zaczekaj, wyścigówko! – usłyszałam krzyk z drugiego końca korytarza. Odwróciłam się i stanęłam w miejscu, czekając, aż Kate i Andrew do mnie dołączą.

- Wiedziałam, że wyprawiasz cuda z Wodą, ale nie sądziłam, że dostałaś jakiś motorek w tyłku. – powiedziała z lekką zadyszką blondynka.

Razem z Andy’m wybuchliśmy niepohamowanym śmiechem. Dopiero, kiedy przyjaciółka szturchnęła mnie łokciem w brzuch, opanowałam się. Przetarłam wierzchem dłoni oczy, które zaczęły mi łzawić od nadmiaru emocji.

- Coś się stało? – spytałam, lekko zachrypnięta.

- Czy musi się coś stać, żeby się z tobą zobaczyć? – zapytał z wyrzutem chłopak, a ja pokręciłam głową. – No, więc właśnie. Chcemy spędzić z tobą trochę czasu, dopóki go jeszcze mamy.

Moje serce zaczęło bić jak szalone. Obawiałam się najgorszego.

- Zabierają was do Milczących? – spytałam, śmiertelnie poważnym tonem, a Andrew spojrzał na mnie jak na skończoną idiotkę.

- O czym ty bredzisz? – zmarszczył brwi.

Mogę się spytać o to samo, Einsteinie.

- Jemu chodzi o to, że cały czas masz jakieś treningi i misje i nie ma cię całymi dniami. – wtrąciła szybko Katharine. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję oddech, dopóki głośno go nie wypuściłam z płuc.

Przebywanie z nimi może doprowadzić człowieka do zawału, naprawdę.

***

- Nie, to nie było tak! – krzyknęła oburzona Kate, zakładając ręce na piersi.

- Tak, tak było! – odkrzyknął Adrew, parodiując blondynkę.

Pokręciłam ze śmiechem głową.

Brakowało mi tego; tej beztroskości i ciągłych wygłupów. Brakowało mi czasu, który spędzałam tylko z przyjaciółmi, nie myśląc o nieprzyjemnych sprawach. Przez chwile żyłam w chmurach, nie przejmując się grawitacją. Byłam wolna. Chciałabym, żeby było tak zawsze.

Od kilkunastu minut siedzieliśmy na dziedzińcu, przy fontannie i kupidynku. Co jakiś czas mijały nas różne osoby; część z nich podchodziła i witała się, głównie ze mną i zabawiała niezobowiązującą rozmową. Niektórzy w Domu Żywiołów byli naprawdę w porządku wobec mnie i chętnie z nimi przebywałam. Osoby pokroju Jessiki Prince starałam się omijać szerokim łukiem.

- Jak lekcje z Panem Wyniosłym? – spytał chłopak, wyrywając mnie z zadumy.

Czar prysł. Przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu lub myślenie albo rozmowy o nim działały na mnie, jak płachta na byka. De Winter był dla mnie tematem tabu i wolałam go nie poruszać.

- A jakie mogłyby być? – zapytałam, z lekkim jadem w głosie.

Andy westchnął.

- Wiesz, że bunt w tym wypadku ci nie pomoże, prawda?

Kiwnęłam głowom.

Oczywiście, że o tym wiedziałam. Nie byłam, aż taką idiotką. Chciałam jak najszybciej odbębnić swoje i uwolnić się od bruneta.

- Ja to wiem, ty to wiesz, ale pozostali raczej nie są skorzy do współpracy. – odparłam.

- No, ale jesteś ich władcą, tak? Zmuś ich. – wzruszył ramionami.

Parsknęłam śmiechem. Dla niego wszystko było takie prostej, jak dwa plus dwa. Sęk w tym, że ja nie nadawałam się na ich Przywódcę. Nie nadawałam się na nikogo, kto mógłby nimi pokierować. Nie chcę nimi rządzić. Wolałabym, abyśmy grali w jednej drużynie, ale chyba nie posiadam takiej mocy, aby przekonać ich do swoich racji.

- Mylisz Przywódcę Kręgu z Kim Dzong Unem. – odpowiedziałam

- Moim zdaniem, oboje przesadzacie. – wtrąciła Kate. Oboje spojrzeliśmy na nią pytająco, a ona westchnęła. – Niby co wy macie do Damiena? Wydaje się całkiem w porządku.

Andrew cmoknął z dezaprobatą.

- Przemawiają przez ciebie hormony, skarbie.

Dziewczyna sapnęła.

- Nie prawda!

- Zaprzeczaj ile chcesz, ale prawda jest taka, że on zachowuje się jak pan i władca, ty na niego lecisz, a ja i Angie go nie lubimy. – powiedział.

- Na nikogo nie lecę. – zaprzeczyła – Wyglądam na jakiegoś latawca?

- Wyglądasz na dziewczynę, która szuka księcia z bajki. – odparł spokojnie, kładąc jej rękę na ramieniu.  

Katharine chciała się odgryźć, ale ją uprzedziłam.

- I znajdziesz swojego królewicza. – dodałam łagodnie, a blondynka uśmiechnęła się promiennie. – Ale nie szukaj go wśród osób, które za jednym zamachem mogą wywołać burzę lub spalić cały las. Zasługujesz na coś lepszego.

- Dzięki, Angie. Ty umiesz pocieszyć człowieka. – odpowiedziała. – Nie to, co niektórzy. – dodała, patrząc z wyrzutem na przyjaciela.

Kochałam tę dwójkę; są moją rodziną, ale od jakiegoś czasu, zaczęłam im zazdrościć. Oni nie musieli o wszystko walczyć, a gdy poszukiwali jakiejś odpowiedzi – otrzymywali ją. Jak na razie, ktoś z góry, w dodatku mało uprzejmy, rzuca mi pod nogi same kłody, o które się potykam. Czekam tylko na moment, w którym się wywrócę i już nie wstanę.