Rozdział XXXI

   Dalsza droga minęła bez rewelacji. Mijałyśmy kilka grupek, ale nie walczyłyśmy, mimo, że powinnyśmy. Każdy ułatwiał sobie sprawę jak mógł.

- Udało nam się. – stwierdziła Irvette, wystawiając w moją stronę otwartą dłoń. Przybiłam jej piątkę i przebiegłam przez jezdnię.

Chwilę później pojawiła się Bella razem z Damienem i Troy’em.

- Pewna anielska istotka może mieć śliwę pod okiem przez następny tydzień. – powiedziała dramatycznie, podchodząc do nas.

Słysząc to, wybuchłam śmiechem.

- Coś wam się stało? – spytała Irvette

- Nie, ale Lipton zaczęła mi grozić, kiedy powiedziałem, że spalę jej włosy. – odparł Troy, a my odpowiedzieliśmy mu głośnym śmiechem.

- Dzięki za pomoc. – powiedziałam, kiedy wszyscy się uciszyli.

- To był pomysł de Wintera, żeby iść za Prince. Zgłosiła się od razu po was. – wyjaśniła Isabelle

Odwróciłam się w stronę chłopaka, który wzruszył ramionami. Uśmiechnęłam się do niego, bezgłośnie dziękując. Znowu pojawił się w doskonałym momencie.

- Idą bohaterowie dnia. – mruknęła Irvette, pokazując palcem w stronę jeziora.

Po chwili, na jezdni pojawiła się Jessika, jej przyjaciółka oraz mięśniak. Nie wyglądali już tak pewnie, jak wtedy, kiedy nas spotkali. Pół Anielica była cała brudna, Patty zresztą też. Chłopak szedł ze spuszczoną głową, ukazując tym samym, że poniósł porażkę.

- Niektórych, aż za bardzo ciągnie do ziemi. – stwierdziła Bella, a my ponownie się zaśmialiśmy.

***

- Witaj, kuchnio. – jęknęła Wampirzyca, kiedy weszłyśmy na stołówkę. Dziewczyna pchnęła masywne drzwi i wkroczyła do pomieszczenia, w którym miałyśmy spędzić następne trzy godziny.

- Nareszcie jesteście. – powiedział Damien, ale z początku go nie widziałam. Para, unosząca się w całym pokoju skutecznie mi to uniemożliwiała. Zrobiłam kilka kroków naprzód i ryknęłam śmiechem.

Chłopak miał na sobie czerwony fartuszek i szypułkował truskawki.

- Piękne wdzianko. – stwierdziłam, a on pogroził mi palcem.

- Co mamy robić? – spytała Isabelle, podając mi żółty fartuch.

- Jedna ma wałkować ciasto, a druga umyć naczynia. – wyjaśnił.

- Idę na zmywak. – powiedziałam zrezygnowana.

Właściwie, pasowała mi ta rola. Można powiedzieć, że byłam w tym dobra. Tak, to dziwnie brzmi. Być dobrym w myciu naczyń. Jednak, jestem pewna, że poszło mi to dwa razy szybciej, niż komukolwiek innemu. Nieraz dobrze jest mieć moc nad Żywiołem Wody.

Skończyłam wcześniej, niż pozostała dwójka.

- Pomóc komuś? – zapytałam głośno

- Mi nie. – powiedziała Isabelle, przecierając twarz ręką. Wampirzyca chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, że dłoń miała ubrudzoną mąką i tym samym, miała twarz wysmarowaną białym proszkiem. – Ale komuś nie idzie z tymi truskawkami. – dodała, wskazując ręką na Damiena

Podeszłam do chłopaka, nie zwracając przyjaciółce uwagi na temat jej wyglądu.

- Daję sobie radę. – mruknął, nie patrząc na mnie.

Nie dawał sobie rady. Kiepsko mu szło wykręcanie szypułki. Nie dziwiłam mu się, skoro oczyścił już trzy kilogramy czerwonych owoców.

- Właśnie widzę. – odparłam, zabierając mu miskę z truskawkami.

- Dawaj to. – warknął, odbierając mi naczynie

I tak wyglądało następne pięć minut. Ja zabierałam mu miskę, a on mi ją wyrywał.

- Czy naprawdę chcecie się nawzajem zabić o kilogram owoców? – wtrąciła znudzonym tonem Bella

- Tak. – odparliśmy równocześnie.

Wyglądało to komicznie. Wampirzyca nie patrząc w naszą stronę, upominała nas, a my, jak małe dzieci, biliśmy się o miseczkę. Żadne z nas nie chciało ustąpić, oboje przyciągaliśmy naczynie do siebie, aby chwile później znowu je stracić.

-Zaraz kogoś trzepnę tym wałkiem! – ryknęła Wampirzyca, odwracając się w naszą stronę. Zamarliśmy, a chwile potem, zaczęliśmy się śmiać.

- Tak bardzo was bawi, wizja guza na głowie? – zapytała sceptycznie

Pomiędzy atakami śmiechu, udało mi się podać jej srebrną tacę, aby mogła się przyjrzeć swojemu odbiciu. Dziewczyna spojrzała w prymitywne lustro i także się zaśmiała.

***

Nie wiem, jakim cudem, dogadałam się z Damienem. Śmialiśmy się tak jeszcze przez chwilę, a potem wróciliśmy w ciszy do pracy.

Pół godziny później, siedziałam u Isabelle z kubkiem parującej herbaty, przyglądając się opadającym za oknem liściom. Było coś magicznego w tych kolorowych, pomarszczonych elementach drzew. Kto by pomyślał, że taka mała i krucha rzecz, jest odpowiedzialna za jedną z ważniejszych funkcji życiowych.  

- Jesień to ładna pora roku. – odezwała się Wampirzyca, wychodząc z łazienki. Miała wilgotne od prysznica włosy i zmienione ciuchy.

- Tak, ładna. – mruknęłam, upijając łyk ciepłego napoju.

- Ostatnio – zaczęła, siadając na łóżku – Jace pytał się, jak z naszą akcją ratowania Andrew.

Wybiłam się z mojego małego transu i odwróciłam w stronę koleżanki

- I? – spytałam

- Powiedziałam, że na razie mają robić to, co robią najlepiej. – wyjaśniła, mało precyzyjnie.

- Czyli, co mają robić?

- Uśmiechać się głupkowato, rozsiewać amory i próbować cię czegoś nauczyć.

Westchnęłam, uśmiechając się do Wampirzycy.

- Od jakiegoś czasu towarzyszy mi dziwne uczucie. Mogłabym rzecz, że to jakieś, swojego rodzaju, prawo wszechświata. – mruknęła, nie patrząc na mnie. Nie odezwałam się. Czekałam, aż coś mi wyjaśni – To takie uczucie, kiedy jesteś czegoś pewna. Jak tego, że łańcuch nigdy się nie przerwie, że istnieje taki klej, który poukłada i sklei z powrotem złamane serce. Przychodzi taki moment, kiedy wiesz, że bez względu na to, co przyniesie przyszłość, nigdy nie będę sama.

- Bella… - zaczęłam, chcąc ją objąć. Pokiwała głową i kontynuowała

- Do tej pory, sądziłam, że nie mam nikogo od śmierci rodziców. Do czasu, kiedy on nie wyjechał. Bo wiesz, jak tak leżysz godzinami w nocy, to myśleniem można zajść bardzo daleko i w bardzo dziwne strony. I kiedy te bezsenne noce przychodziły, myślałam. I to bardzo dużo. I wtedy, kiedy do mnie przyszłaś, doszłam do wniosku, że od bardzo dawna nie jestem sama. Miałam naszą zakochaną parę, a teraz mam ciebie. Zwykłe ,,dziękuję” nie jest w stanie wyrazić tego, jak bardzo jestem ci wdzięczna. Byłaś moim wschodem słońca w środku nocy. Dziękuję. – Ostatnie słowa mówiła szeptem, prawie niedosłyszalnie. Uśmiechnęłam się do niej i przytuliłam ją, czując na swoim policzkach łzy. Te najpiękniejsze. Szczęśliwe łzy.

***

Po dziesięciu minutach wspólnego płaczu, uspokoiłyśmy się i doprowadziłyśmy do porządku.

- Ja już pójdę. – powiedziałam, wstając. Byłam już przy drzwiach, kiedy Wampirzyca się odezwała

- Poczekaj, odprowadzę cię.

Wyszłam na korytarz, czekając, aż Isabelle zamknie drzwi na klucz. Kiedy już to zrobiła, nieśpiesznym krokiem ruszyłyśmy w stronę skrzydła, gdzie i ja miałam swój mały kąt.

Szłyśmy, rozmawiając o mało istotnych rzeczach. Dziewczyna gwałtownie się zatrzymała, kiedy znalazłyśmy się blisko schodów.

- Kucnij. – syknęła, ciągnąc mnie w dół.

Doczołgałyśmy się do wnęki pod schodami i zaczęłyśmy nasłuchiwać.

- Jak mogłeś mi to zrobić?

Usłyszałyśmy cichy szloch oraz odpowiedź

- Nigdy nie chciałem przysporzyć ci kłopotów.

To było irytujące. To tylko jakaś zakochana para, przeżywająca kryzys w swoim związku. Nie widziałam sensu chowania się, aczkolwiek oba głosy były dziwnie znajome.

- Co my tu robimy? – szepnęłam na tyle głośno, że nie usłyszałam odpowiedzi dziewczyny

- Zamknij się i siedź cicho. – fuknęła Bella w odpowiedzi

- Naprawdę mi przykro. Nigdy nie chciałem niczego złego i jeżeli kiedykolwiek sprawiłem ci kłopot, wiedz, że nigdy nie chciałem twojej krzywdy, Jessika.

Zagadka numer jeden, rozwiązana. Głos zrozpaczonej dziewczyny należał do panny Prince. I nie wiem co było większym zaskoczeniem – ton jej głosu, czy sama jej obecność.

- Nie kłam, Damien. – syknęła

To było jak cios w policzek. Poczułam, jak moje kończyny sztywnieją, odmawiając mi posłuszeństwa. Zniosłabym obecność każdego w jej towarzystwie. KAŻDEGO. Więc dlaczego jedyna osoba, o którą byłam zazdrosna, musiała być tą, która spędzała z Jessiką najwięcej czasu?

Isabelle objęła mnie ramionami, kładąc głowę na moim ramieniu. Widziała, że było mi ciężko. A przynajmniej, miałam taką nadzieje.

- Trzymaj się. – mruknęła i bezszelestnie opuściła wnękę. Z przyzwyczajenia, weszłam głębiej, ukrywając się w cieniu.

- Coś się stało, mój ty aniołku? – usłyszałam, jak Bella zwraca się do Jessiki, a jej głos ociekał sarkazmem.

- Nie twoja sprawa, pijawko. – odparła sucho.

- Ból po stracie Romea? – zapytała Wampirzyca – Jeszcze nie jeden będzie chciał spróbować ujarzmienia cię.

- Czy możesz z łaski swojej, zniknąć mi z oczu? – spytała Pół Anielica, a w jej głosie nie wyczułam tej jadowitości, która towarzyszyła każdej wymianie zdań z Isabelle. Wyczułam błaganie.

Jessika rzeczywiście cierpiała, skoro posunęła się do proszenia o coś moją przyjaciółkę.

- Ciesz się, że jestem łaskawa. – odpowiedziała tylko, a ja usłyszałam jak wchodzi po schodach.

Super. Zostałam sama. Właściwie, zostałyśmy. Ja i Jessika. W dodatku rozpaczałyśmy przez tego samego chłopaka.

Nie wiem, ile czasu minęło, ale wystarczająco dużo, aby moje kości zaczęły narzekać na mało komfortowe ułożenie. Na szczęście, Pół Anielica także stwierdziła, że pora się zbierać. Usłyszałam jej kroki na schodach i odetchnęłam z ulgą.

Siedziałam jeszcze trochę, w razie czego. Jednak, okazało się, że siedziałam za długo.

- Angie? – spytał Damien, zaglądając do mojej kryjówki.

- Nie, Królowa Elżbieta. – warknęłam, wstając.

- Co tu robiłaś?

- Szukałam drogi do innego wymiaru, nie widać? – odparłam, strzepując z ciuchów kurz.

- O co ci znowu chodzi? – zapytał z wyrzutem.

O ciebie.

- O nic. – odpowiedziałam, stając na schodach.

Chłopak założył ręce na piersi i stanął przy poręczy

- Jak to jest, że w jednej sekundzie jest super, a w chwilę potem masz ochotę mnie zabić?

- Nie tylko ja w tym duecie miewam humorki. – mruknęłam

Westchnął, chowając ręce do kieszeni

- Widziałem Bellę, chyba cię szuka. – powiedział

- Z tego co wiem, ciebie szuka Jessika. – rzuciłam na odchodnym i wbiegłam po schodach na piętro.

Szarpnęłam za klamkę swojego pokoju i wpadłam do niego niczym tornado. Rzuciłam się na swoje łóżko i od razu z niego wstałam, słysząc syk Wampirzycy.

- Następnym razem patrz, gdzie się kładziesz. Może się okazać, że rzucasz się na żywego człowieka, jak na materac. – powiedziała, trzymając się za ramię

- Przepraszam – wybełkotałam, siadając na dywanie.

Przez chwilę, żadna z nas się nie odezwała.

- Nie chciałam cię tam zostawiać, przykro mi. – przeprosiła ze skruchą.

Machnęłam ręką

- Nie masz za co przepraszać.

- Ona tak długo tam siedziała, czy ty gdzieś się szlajałaś? – spytała

- Trochę tam siedziała, a potem spotkałam Damiena. – wyjaśniłam, przygryzając wargę

- Czego chciał? – zapytała obojętnym tonem

Wzniosłam oczy ku niebu, zastanawiając się, jak to ująć.

- To była kolejna konwersacja z typu: źle się zachowujesz. – mruknęłam, mrugając oczami. Bolało mnie, kiedy musiałam sobie o tym przypominać.

- On jest dziwny. – stwierdziła moja przyjaciółka.

W tej samej chwili, ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę. – powiedziałyśmy równocześnie. Wstrzymałam oddech i wypuściłam go gwałtownie, kiedy w drzwiach stanęła Evelin i Jace. To nie on. To nie mógłby być on.

- Przeszkadzamy? – spytała cicho Evelin

Pokręciłam energicznie głową

- Skądże znowu. – powiedziałam, zapraszając ich ruchem ręki.

Dziewczyna usiadła na łóżko obok Isabelle, a chłopak na krześle obok biurka.

- Damien prosił, aby ci to przekazać. – zaczął Jace, podając mi kartkę. Chwyciłam ją drżącymi dłońmi i schowałam do kieszeni spodni, dziękując mu skinieniem głowy.                               

W tamtym momencie, przestałam słuchać. Moje myśli były jednym, wielkim, poplątanym kłębkiem. I każdą z nich, mozolnie wyplątywałam, skacząc między wspomnieniami. To było nie do zniesienia.

- Wszystko w porządku, Angie? – zapytała zaniepokojona Evelin

- Wszystko dobrze, tylko boli mnie trochę głowa. – wykręciłam się.

Wampirzyca klasnęła w dłonie, wstając z łóżka.

- Zbieramy się, Aniołeczki. – powiedziała, ciągnąc za rękaw Anioła. – Przyjdziesz na kolacje? – spytała, stając przy drzwiach

- Przyjdę. – obiecałam.

Przyjaciele wyszli, cicho zamykając drzwi. Usiadłam na łóżku i rozwinęłam karteczkę.

Nie wiem, co słyszałaś, ale wiem, że mogę to wyjaśnić. Przyjdź po kolacji na małą salę.

Damien

_______________________________________________________________________________

Tak, wiem, że krótki. Sumiennie uprzedzam, że następny jest podobnej długości, bo już go napisałam. Postaram się, dodać go w piątek lub sobotę. 

Z innej beczki, to powoli dochodzimy do końca tej części historii. Nie wiem, czy będę dalej ją kontynuować. Pomysł już mam, ale nie wiem jak z czasem na pisanie i czy Wy, chcecie czytać o dalszych losach Angie. Każda opinia na ten temat jest na wagę złota :) 

Co do rozdziału, nie podoba mi się. Jeden z gorszych, moim zdaniem. Nie bijcie mnie za to stwierdzenie, ale naprawdę się starałam przy korekcie, aby nadać temu ręce i nogi. Jak widać, nie wyszło. 

To, do napisania :)

Weronika