Rozdział XLIII/OSTATNI

    Siedziałam w moim ulubionym miejscu na dziedzińcu, przy kupidynie. Słońce lekko ogrzewało moje ciało, a ja z uśmiechem przyglądałam się przyjaciołom, którzy kawałek ode mnie, rzucali w siebie opadłymi liśćmi.

Ani przez chwilę nie wątpiłam w to, że Bella, Evelin i Jace dogadają się z Kate i Andrew. Andy natychmiast znalazł wspólny język z Aniołem, a Katie przykleiła się do Anielicy, sprawiając, że ta, nieznacznie się otworzyła. A Isabelle, jak to Isabelle, dogryzała każdemu po trochu, ale zawzięcie nas broniła przed innymi. Ona już po prostu, taka była. Swoją miłość okazywała poprzez głupie docinki i już do tego przywykłam.

A ja… Ja nareszcie czułam się, jak w domu. Miałam przy sobie tamtą dwójkę, ale nawet gdybym chciała, nie umiałabym się odciąć od pozostałej trójki. Za dużo dla siebie poświęciliśmy, aby nagle przestać się do siebie odzywać. Zresztą, tak się nie da. Nie da się, tak nagle od kogoś, z kim spędzałeś całe dnie, odciąć. Takie rzeczy dzieją się stopniowo, ale mam szczerą nadzieję, że w naszym przypadku, nigdy nie nastąpi taki proces.

Kiedy Andrew opuszczał na dobre salę chorych, towarzyszyłam mu w tej małej przeprowadzce. Jak już siedziałam z nim, w jego nowym pokoju, zapytałam, jak to jest możliwe, że tak dobrze się dogadujemy. Jego odpowiedź brzmiała: ,,Dobrze się rozumiemy, bo pasujemy do siebie, jak dwa kawałki złamanego serca”.

To dało mi do myślenia. Oni nie byli już tylko przyjaciółmi. Już od dłuższego czasu, byli znacznie ważniejsi. I ktoś może powiedzieć, że takimi prawami rządzą się Kręgi, ale ja, nigdy nie czułam się ich Przywódcą. Przy nich czułam się Angie. I myślę, że to dzięki temu, że przy nich czułam się niezwykle zwykła, sprawiło, że byli już nieodłączną częścią mojego życia.

Czuję, że wszystko już jest na swoim miejscu. I mam nadzieję, że tak zostanie.

Co do reszty, to za wiele się nie zmieniło. Jessika nadal próbuje pokazać mi, że moje miejsce jest na samym dole drabiny społecznej, ale powoli zaczyna tracić poparcie pewnych osób. To tak, jakbyśmy były dwoma obozami. Obóz Angie i Obóz Jessika. I jak na razie, mój obóz wygrywa z liczbą popleczników.

Troy, Emma i Irvette nadal trzymają się razem, ale utrzymujemy ze sobą dobry kontakt, tak jak zawsze. W poniedziałek, okazało się, że to ich mam szkolić, razem z Isabelle. Odetchnęłam z niewyobrażalną ulgą, a zajęcia okazały się naprawdę fajne. Więcej się wygłupiamy, niż trenujemy, ale kto nam zabroni? Nikt nas nie pilnuje, ani nie sprawdza.

Wczoraj, Nikki powiedziała mi, że opanowałam już podstawy walki oraz posiadam podstawową wiedzę, więc moje dodatkowe zajęcia, zostały odwołane. Kolejny problem z głowy. Nie muszę się już martwić jakimkolwiek instruktorem.

A co do instruktorów… W sobotę, kiedy Kate oficjalnie została z nami, Damien wyjechał. Po prostu, po obiedzie zobaczyłam, jak szedł z walizką przez dziedziniec. Ciągnęła się za nim malutka procesja, w której nie uczestniczyłam. Swoją drogą, nawet nie chciałam w niej uczestniczyć. Nie umiałabym tam podejść i się z nim przywitać, ryzykując kolejne pożegnanie. Jemu pewnie nawet przez głowę nie przeszło, jaki ból sprawiał mi, swoją oschłością. To było strasznie przybijające, kiedy stałam tak blisko i patrzyłam, jak odchodzi, nie mogąc z tym nic zrobić.

Ale, gdzieś w głębi duszy, czuję, że to jedyny sposób, abyśmy oboje doszli do siebie. Rozłąka nieraz jest potrzebna i może, kiedy wróci, oboje dorośniemy, aby szczerze ze sobą porozmawiać i wszystko sobie wyjaśnić, bez żadnych przerywników.

Chłopak pożegnał się, bardzo oficjalnie, ze znajomymi oraz Cecile, po czym wsiadł do zielonego jeepa i odjechał.

Od tamtej pory, minął tydzień. Wiem, że Bella próbowała dzwonić do Patrica, ale nie odbierał. Zapewne porządnie wzięli się do roboty, aby odnaleźć te dwie Pół Anielice.

Słowa Katharine na niewiele się zdały, ale nikomu nie śniło się, aby ją odsyłać. Była tutaj potrzebna. Codziennie poświęcała kilka godzin, aby wprowadzić Andrew w świat Milczących. Niestety, nikt nie mógł w tych lekcjach uczestniczyć, poza samym Andy’m. Durnowate przepisy Roweny na to nie zezwalały.

Atmosfera w Domu Żywiołów, powoli wracała do normy. Ten tydzień nie był dla mnie tak sielski, jakby się mogło wydawać. Ciągłe szepty, kiedy szłam korytarzem oraz ukradkowe spojrzenia na stołówce. To było już nużące, ale jakoś w czwartek, coś zaczęło się zmieniać. Z korzyścią dla mnie. Przestałam robić za jakiś obiekt muzealny, a stałam się na powrót, zwykłą Angie.

Nie rozmawiałam z moją mamą, a Przełożona nie wspominała o niej, ani słowem. Dla własnego dobra, nie zamierzałam podejmować tak kruchego tematu, jakim jest Danielle Tamblyn. Moja rozwścieczona rodzicielka mogła stanowić dla mnie większe zagrożenie, niż banda Wygnańców. W dodatku, nie tylko ja dostałabym bure. W pierwszej kolejności, moja mama zaatakowałaby pociskiem słów Cecile, a potem mnie i moich przyjaciół. No, ale… To moja mama. I ma prawo mnie za to zganić. Przecież mnie kocha, a miłości nie okazuje się tylko poprzez czułe słówka. Ona się o mnie troszczy i pragnie, aby nie działa mi się krzywda. To także jest rodzaj miłości, ale nieraz nie umiem tego dostrzec w jej zachowaniu.

Podmuch, wyjątkowo chłodnego wiatru, sprawił, że objęłam się ramionami. Dotykając prawej ręki, poczułam w niej lekkie ukłucie. Owszem, mogłam już swobodnie nią poruszać, ale nadal bolało, kiedy ją dotykałam. I tak, jak Meg przewidywała, spotkanie z Wygnańcem pozostawiło na moim ciele pamiątkę, w postaci blizny. Ale to była mniejsza zapłata, niż gdyby zabił Isabelle. Nie wybaczyłabym tego sobie.

Ponownie spojrzałam na moich przyjaciół. Wampirzyca siedziała na trawie, a pozostali obsypywali ją liśćmi. Z daleka dało się usłyszeć ich radosne śmiechy i krzyki dziewczyn, kiedy chłopcy zaczynali je gonić. Swoją radością zablokowywali hałasy, oznajmiające, że jeszcze nie jest dobrze, że to nie koniec. To było oczywiste, że przed nami daleka droga do szczęśliwego zakończenia, ale ja cieszyłam się, mogąc spędzić każdą chwilę na spędzaniu czasu z najbliższymi osobami.

Jakiś obserwator, mógłby stwierdzić, że to dziwne. Siedzę na uboczu, podczas gdy pozostali bawią się w najlepsze. Ale ja chciałam zebrać jak najwięcej wspomnień o nich.

Mimo, że wszystko wydawało się toczyć dobrze, ja czułam w kościach, że to jeszcze nie koniec. Bałam się, że ktoś, znowu odbierze mi moich przyjaciół. Dlatego uważnie ich obserwowałam, zapamiętując każdy ich szczegół; Sposób, w jaki Andrew odgarnia włosy z czoła, albo jak Kate odchyla głowę, kiedy się śmieje. Potrzebowałam takich wspomnień, jak tlenu. Przecież Isabelle powiedziała, że wspomnienia to nasza osobista forma magii. A ja je kolekcjonowałam, szufladkując w zakamarkach pamięci, aby wyciągnąć je w odpowiednim momencie.

To trochę przypominało mi sytuację, kiedy zniszczyłam ramkę na zdjęcia, a z niej wyleciała karteczka. Pomimo tego, że o niej nie pamiętałam, ona wiedziała, kiedy ma się pojawić. Bo tak naprawdę, niektóre drobiazgi, towarzyszą nam przez całe życie. Nieraz podnoszą nas na duchu, a innym razem, ciągnął w dół, jak kotwica. Jednak bez względu na te wszystkie rzeczy, zawsze są z nami. Są jak przyjaciele, którzy prowadzą nas za rękę; Jak dobra rada mamy, która sprawdza się w większości sytuacji, zaistniałych w życiu. Ale potrafią też być jak fotografia; Wiecznie przypominająca o lepszych chwilach, nigdy nie blaknąca, tak jak wspomnienia. Niektóre rzeczy są po prostu specyficzne i pomimo tego wszystkiego, są wieczne.

Niektóre rzeczy są wieczne.

                                                                

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

_________________________________________________________________________________

Tak, Moi Drodzy. Oficjalnie, pierwsza część przygód Angie, dobiegła końca. Sama w to nie wierzę, naprawdę. Nigdy nie sądziłam, że minie to, TAK szybko. Uwierzcie mi, kiedy cały zarys historii pojawił się w mojej głowie, myślałam, że to będzie się ciągnąć i ciągnąć. Na pewno, scenariuszem, który także brałam pod uwagę odnośnie prowadzenia bloga, był mój słomiany zapał. Myślałam, że po kilku rozdziałach zrezygnuję. Zdziwiłam samą siebie, oczywiście, pozytywnie! J

Jednak największym szokiem, jakiego doznałam, byliście Wy. Nawet nie wiecie, jak szeroki uśmiech pojawiał się na mojej twarzy, za każdym razem, kiedy dostawałam powiadomienie na pocztę, o nowym komentarzu. W krew weszło mi sprawdzanie skrzynki, czekając na Wasze komentarze oraz uruchamianie Worda, gdy tylko odpaliłam komputer.

To opowiadanie, dużo zmieniło w moim życiu. Myślę, że trochę poprawił się mój styl pisarski (o ile mogę to tak nazwać), ale również moje zachowanie. Staram się inaczej patrzeć na świat i różne sprawy, ze wszystkiego wyciągam dogłębne wnioski, oraz refleksje.

Ten blog i ta historia, doprowadzała mnie do różnych, skrajnych emocji. Potrafiłam śmiać się, płakać i tańczyć ze szczęścia w tym samym czasie. Cieszyłam się z każdego wejścia, z każdego, nawet najmniejszego sukcesu w blogosferze, aby po chwili zacząć płakać z bezsilności. Tak, z bezsilności. Nigdy nie zdarzyło się, abym zapomniała o tym opowiadaniu. Jeżeli długo czegoś nie dodawałam, to najprawdopodobniej, wyrywałam sobie włosy, aby coś naskrobać. Aby nie zawieść Was, a przede wszystkim, nie zawieść siebie.

Tak, Moi Drodzy. Od początku, do końca, pisałam to dla siebie i dlatego zawsze oceniałam się tak srogo. Zresztą, nadal to robię. Ale to nie zmienia faktu, że pisałam to także dla Was. Zawsze byłam ciekawa Waszej opinii i to się nigdy nie zmieni.

Myślę, że tutaj zakończę użalanie się nad własną osobą. Czas na ciut przyjemniejszą rzecz, czyli PODZIĘKOWANIA. Z góry przepraszam, jeżeli nie wymienię wszystkich, ale od listopada, aż do teraz, przewinęło się tutaj pełno osób, których opinia była dla mnie równie ważna. Ale największe podziękowania kieruję do moich stałych czytelników (kolejność przypadkowa): Xemeriusowi, Fantazji, Blueberry, Enigmatic Snopy, Betty Gilbert, Seledynowa mała, Goosi, Klaudii Kow, Mardze Lannister, Niesymetrycznie o, Elle oraz masie osób anonimowych i tych nieanonimowych! Dziękuję każdemu z Was za wszystkie komentarze, za te z pochwałami i za te, z naganami, chociaż muszę przyznać, że tych drugich było stosunkowo mało.

Najserdeczniej dziękuję za każdą obserwacje, bardzo, bardzo, bardzo mocno!

Przemyślałam wszystko bardzo dokładnie i stwierdziłam, że dodam prolog (tak, prolog) i kilka pierwszych rozdziałów drugiej części i dalej RAZEM zdecydujemy, czy warto to ciągnąć. Myślę, że taki układ jest sprawiedliwy.

I tutaj, na szarym końcu, chcę podziękować trzem, niesamowitym osobą, których nie wymienię z imienia, lub nicku, którego używają w Internecie. Myślę, że te osoby doskonale wiedzą, że kieruję te słowa akurat do nich. Dziękuję za wielogodzinne rozmowy, każdą, nawet najdrobniejszą, wskazówkę. Za to, że byliście moimi menadżerami, betami i czytelnikami równocześnie. Za te chwile, kiedy bredziłam coś od rzeczy, a Wy cierpliwie mnie wysłuchiwaliście. O ludzie, po prostu za to, ŻE BYLIŚCIE. Będę Wam za to dziękować za każdym razem. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję. Dziękuję.

Dziękuję Wam wszystkim. Wszystkim moim czytelnikom, jak i przeciwnikom. To było cudowne kilka miesięcy i mimo, że często narzekałam, jestem szczęśliwa. Mam nadzieję, że Wy także. Jeszcze raz, dziękuję. Z całego serduszka.
Tutaj, chciałabym prosić WSZYSTKICH czytelników o pozostawienie po sobie jakiegokolwiek znaku *najlepiej w postaci komentarza), bo chciałabym wiedzieć, ile osób to czyta/czytało :)

Do napisania, 

Weronika